Acid Storm – Biotronic Genesis

Acid Storm – Biotronic Genesis

Ορμώμενοι από το Σάο Πάολο της Βραζιλίας το έτος 1986 μας συστήθηκαν με το όνομα Exterminator. Αργότερα άλλαξαν το όνομα τους σε Acid Storm και κυκλοφόρησαν ένα EP με τίτλο “Why?…Dirty War”. Στο μοναδικό τους album με τίτλο “Biotronic Genesis” το συγκρότημα έκανε δύο αλλαγές στο line up, με τον Stefano Moliner να βρίσκεται στο μπάσο και τον Mario Pastore στα φωνητικά.

Η διαφορά των Acid Storm από πρωτοπόρους συμπατριώτες τους στο thrash metal (βλέπε Sepultura, Sarcofago, Dorsal Atlantica) βρισκόταν στο γεγονός ότι ναι μεν το συγκρότημα επηρεάστηκε από αυτές τις μπάντες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αντέγραψε τον ήχο τους. Για την ακρίβεια οι Acid Storm έπαιζαν ένα πιο τεχνικό έως και prog σε αρκετά σημεία thrash metal με αρκετά μελωδικά στοιχεία, γεγονός που τους κάνει να διαφέρουν από τα υπόλοιπα σχήματα της εγχώριας σκηνής. O ήχος τους παραπέμπει περισσότερο σε συγκροτήματα όπως οι Anacrusis, οι Voivod, οι Watchtower και οι Coroner.

Ο δίσκος ξεκινάει με ένα intro το οποίο μπορούμε να προσπεράσουμε. Πρώτο ολοκληρωμένο κομμάτι το “Metal Beasts”, δυναμική εισαγωγή, υπέροχες αλλαγές στον ρυθμό, ωραία μπασογραμμή, επική ερμηνεία από τον Pastore και λυσασμένες κιθάρες, τι άλλο να ζητήσει κανείς; “Hungry for Life” πιο άμεσο από το προηγούμενο, ωμό thrash metal, η ταχύτητα σταθερά ψηλά και ξέφρενα solos, headbanging και αναμένουμε με ανυπομονησία το τι μας περιμένει στη συνέχεια. “Symbiotic Love” ένα μελωδικό instrumental (thrash metal πάντα) κομμάτι, το οποίο λειτουργεί περισσότερο ως εισαγωγή για το επόμενο κομμάτι (στο αυθεντικό βινύλιο τα δύο αυτά κομμάτια είναι ξεχωριστά, μετέπειτα στην έκδοση cd τα δύο κομμάτια γίνονται ένα με τον τίτλο «Symbiotic Love/Last Days of Paradise”). “Last Days of Paradise” λοιπόν, με τη μελωδική εισαγωγή και τα οπερετικά φωνητικά στο ξεκίνημα, ποιοτικός και στο μπαλαντοειδές ύφος ο Pastore, όλα αυτά τουλάχιστον στο πρώτο λεπτό. Ακολουθεί ένας thrash metal χείμαρρος, με εκπληκτικές ψηλές από τον Pastore, ρεφρενάρα, τις κιθάρες να κεντάνε και τον Jannuzzi να χτυπάει αλύπητα τα τύμπανα του, ένα απίστευτο κομμάτι, προσωπικά το αγαπημένο μου από τη κυκλοφορία. Φυσικά η ποιότητα παραμένει στα ύψη και με το “Galactic Holocaust” που ακολουθεί. Ένας progressive thrash metal ύμνος, με εναλλαγές στο tempo, μπάσο που κλέβει τη παράσταση, εκπληκτική ερμηνεία, riffάρες και solos, αναμφισβήτητα η πιο μεγαλεπήβολη σύνθεση στον δίσκο. Το “Biologic Mechanization” είναι το πιο σύντομο και άμεσο κομμάτι στον δίσκο, το συγκρότημα μπορεί να κερδίσει και τους ακροατές που προτιμούν τα πιο «απλά/εύκολα τραγούδια», αρκετά καλό για να σταθεί μόνο του, αλλά υστερεί μέσα σ`ένα ποιοτικό, υψηλού επιπέδου σύνολο. “Star Lost” το αποχαιρετιστήριο κομμάτι του δίσκο, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια. Το συγκρότημα γι άλλη μια φορά κινείται σε progressive thrash metal μονοπάτια με σπουδαίες στιγμές τις αλλαγές στο tempo, την ερμηνεία του Pastore, τον συνδυασμό μελωδικών-trash στοιχείων και το μπάσο του Moliner που κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα τη σύνθεση. Παρόλα αυτά, εδώ υπάρχει η πρώτη και η μοναδική στιγμή που αρχίζουμε να βαριόμαστε στο album (ευτυχώς βρίσκεται στο τέλος). Δε λέω σπουδαία η δουλειά στις κιθάρες, Marcos-Weber τρομερό δίδυμο, αλλά τα solos και η υπερβολική επίδειξη ικανοτήτων μετά το τετράλεπτο θεωρώ πως πρόσθεσαν μόνο διάρκεια παρά ενδιαφέρον στη σύνθεση.

Συνοψίζοντας, το “Biotronic Genesis” είναι ένα σπουδαίο album, από ένα συγκρότημα που φαινόταν πως θα μας απασχολούσε στο μέλλον. Δυστυχώς, οι Acid Storm μετά από ένα demo 2 κομματιών που κυκλοφόρησαν το 1997 με τίτλο “Twilight Zone” δε μας ξανάδωσαν την ευκαιρία να απολαύσουμε κάποια νέα τους δουλειά. Όλοι οι μουσικοί είναι τόσο χαρισματικοί που είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον. Ίσως να σταθώ περισσότερο στον Mario Pastore, ο οποίος από τότε φαινόταν ότι μπορεί να σταθεί ως frontman σε οποιοδήποτε συγκρότημα. Οι μετέπειτα δουλειές του με τους Pastore, Powerfull και Kiko Shred το αποδεικνύουν και αξίζει να τις ψάξετε. Η μέτρια παραγωγή στέκεται εμπόδιο στο να απολαύσουμε αυτόν το δίσκο όπως πραγματικά του αξίζει. Τέλος, εάν υπήρχαν ακόμη ένα δύο κλασσικά κομμάτια επιπέδου “Last Days of Paradise” και “Galactic Holocaust”, θα έβαζα χωρίς δεύτερη σκέψη δεκάρι!

9/10

ΣΥΜΕΩΝ ΠΑΛΙΔΗΣ