Anialator – Death Is Calling

Anialator – Death Is Calling

Υπάρχουν από το 1986 και στην ουσία αυτό εδώ είναι το πρώτο τους full length! Μετρούν τρία ΕΡ, τα δύο πρώτα μάλιστα τις χρονιές 1988 και 1989 και μας έρχονται από το Τέξας. Και μόνο για αυτές τις αρχικές φράσεις μπορούμε να μιλάμε για κάνα δεκαπενθήμερο. Επειδή όμως παίζει ο καινούργιος δίσκος και επειδή καλό είναι να αναφερθούμε στη μουσική τους και όχι στα όσα μπορεί να έγιναν ή όχι, προχωράμε στο παρασύνθημα, ήτοι στο πρώτο τραγούδι του άλμπουμ, το “Kill Til Death”.

Γυρίσαμε τα ρολόγια μας πίσω; Όχι πολύ. Να! Αφήστε τα στο 1986. Ξύλο στα τύμπανα, κοπάνημα μέχρι να ματώσουν και τα κόκαλα και ανάλογες και αντίστοιχες κιθάρες. Το μπάσο είναι κάγκελο, αυτό θα το ακούσετε πιο άνετα στα mid tempo σημεία και η φωνή “Deathιάζει”. Τα σόλο είναι θεματικά αλλά και εφτακόσιες νότες ανά δευτερόλεπτο και αυτό που θα σας κάνει εντύπωση είναι ότι στο κουπλέ, ενώ παίζουν κάτι σε 12/8, οι κιθάρες στέκονται με ένα επαναλαμβανόμενο riff, που δεν τρέχει καθόλου και που θυμίζει έντονα NWOBHM. Στην “πλάτη” βέβαια παίζουν και ξυραφιές, αλλά τα θέματα δεν τρέχουν και αυτό προσθέτει στο γενικότερο καλό.

Αντίθετα, στο επόμενο του δίσκου, το “Memories Of Terror”, σε ίδιο μέτρο με το πρώτο, όλοι και όλα τρέχουν σαν να τα κυνηγάει Balrog. Φρενήρη θέματα, καρφωτά τα χτυπήματα στο ταμπούρο – δώσε 2/2 στον λαό, μάστορα – και κάποια, επίσης υπερηχητικά, tutti, για να γίνονται ωραιότατα wall of death στις συναυλίες. Η φωνή είναι σκούρα, βραχνή, “ούγκα-μπούγκα” και “ουάργκα”, σαν πολεμικός ορυμαγδός. Και πάλι ξεχωρίζουν τα σόλο, οι τυπάδες είναι σπουδαίοι παίχτες. Πάμε να σπάσουμε σβέρκους με το mid tempo “Iron Grinder”. Αυτό θα το ήθελα και σε βίντεο. Σαν σκοτεινοί Slayer, σαν Sepultura με διδακτορικά. Οι ταχύτητες έχουν ανέβει, οι δίκασες έχουν επέλθει και η καταστροφή είναι ολοσχερής.

“Hear The Death Call” και το Thrash των Γιάνκηδων έχει ποτίσει και έχει ποτιστεί με στοιχεία Punk, ίσως και Crossover, ενώ η φωνή παραμένει πιστή στα Death μοτίβα της. Και εδώ 12/8 το μέτρο, ενώ η μπάντα κάνει και τσαχπινιές σε 3/4, για να δείξει ότι πραγματικά έχει δεκάδες ιδέες για κάθε κομμάτι της. Μετά; Μετά “Battlefield Messiah” και εδώ έχουμε όντως μάχη. Τρελό κλωτσομπουνίδι, παύση και riff μόνο του και μάλιστα από το ένα ηχείο, και πάρε ξανά σκάσιμο από όλα τα όργανα. Πιο αργά τα χτυπήματα στο ρεφρέν, μπάσιμο σόλο από άλλη κλίμακα και γενικά όλα τα κόλπα, για να αντιληφθείς, να συνειδητοποιήσεις και να αποδεχθείς ότι το έχουν άνετα. Η παρέλαση των τραγουδιών σε 12/8 πάει να συνεχιστεί, αλλά μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα πλακώνει μία απόβαση όλο ριπές. “Thrashιά” καμαρωτή, τεχνικάτη, όπως θα τη φαντάζονταν οι Anthrax και όπως θα την εκτελούσαν οι Γερμανοί πρωτοπόροι του είδους. Ναι! Ναι!  Kreator, Sodom, Destruction και λίγα γράφω. Άσε που στη μέση ξανάρχεται ο καλπασμός των δώδεκα ογδόων και εκεί πλέον μιλάμε για τρελό headbanging.

Επίλογος με το “Terror Tactics”. Ξερό, κάφρικο, ταχύ, μανιακό. Απλό αλλά έξυπνο το riff, με την ανάλογη «ανάλυση» στη συνέχεια και πτώση της ταχύτητας, με την προσθήκη πορωτικού κιθαριστικού. Εκεί μπουκάρει και η φωνή. Οι Αμερικανοί παίζουν ΠΟΛΥ καλά. Είναι παιχτούρες (το τονίζω), είναι πανέξυπνοι, κάνουν τις ιδέες θέματα με ευκολία και δηλώνουν έμπρακτα την αγάπη τους για το παλιό καλό ξυλίκι της χρυσής δεκαετίας του ’80. Ποιος θα τους φέρει εδώ, να μην ξέρουμε πού να κρυφτούμε;

Κώστας Κούλης

9/10