Black Denim Rage – Chaos Of War

Black Denim Rage – Chaos Of War

Εισαγωγή… Σειρήνες, εκρήξεις, ο χαμός ο ίδιος και το εναρκτήριο, ομώνυμο, κομμάτι μπουκάρει. Thrash συνταγή, speedάτο παίξιμο, γκάζια και απίστευτο βάθος! Το gate είναι μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα και φωτογραφίζει παραγωγές των μέσων της δεκαετίας του ’80. Η φωνή είναι καθαρή, χωρίς γρέζι… Θα μπορούσε να βρίσκεται στους Annihilator του “Set The World Afire”; Μμμ… η αρχική εντύπωση μπορεί να είναι… Θα δούμε παρακάτω.Τα υπόλοιπα όργανα τρέχουν κατά βούληση. Λίγο μετά τη μέση του τραγουδιού πέφτουν οι ταχύτητες και αλλάζει και το μέτρο. 12/8 και αντίστοιχος καλπασμός. Μια χαρά δουλεύει η DeLorean.

Δεύτερο άλμπουμ για τη μπάντα από τη Florida, η οποία υφίσταται από το 2019. Ακούγοντας το υλικό, κάποιοι θα υποστηρίξουν με ζέση ότι τούτοι εδώ αγαπάνε Slayer και NWOBHM και κυρίως Venom, Angelwitch και Raven. Ακούγοντας το επόμενο κομμάτι του άλμπουμ, το “Street Metal Violence”, θα επιβεβαιώσουν τα παραπάνω. Υψηλές ταχύτητες, ντάπα-ντούπα στα ρυθμικά και επανάληψη (οκτώ φορές) του τίτλου αντί για ρεφρέν. Το σόλο πονοκεφαλιάζουν, όπως πρόσταζε παλιά το Thrash, πριν μπουν οι τεχνικάτοι παίχτες στο κόλπο.

“A Shredder’s Dream” και αυτό το τραγούδι βρίσκεται πιο κοντά στο NWOBHM και τους #ΜΟΝΟ, σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα του σετ. Το εν λόγω τρέχει, εννοείται, η φωνή εδώ θυμίζει ελληνικές φωνές και μάλιστα προς το τέλος της δεκαετίας του ’80. Θα προτιμούσα άλλες χροιές εδώ. Η δισολία ποτίζει με πώρωση. Το σόλο που ακολουθεί είναι θεματικό και προσεγμένο. Συνέχεια με το “Executor’s Reign”, τα σκασίματά του και το ακόλουθο τρέξιμο. Κοπάνημα ανελέητο και η αυτή διαδρομή με το επόμενο, το “Troops Of Hate”, το οποίο διαθέτει διάφορα σκαμπανεβάσματα στις ταχύτητες, ο κυρίως κορμός όμως είναι πάνω από το 200 του μετρονόμου και άνετα μάλιστα. Η γέφυρα που ακολουθεί, βγάζει μπροστά δίκασες και αλλαγές μέτρου.

“Select To Die”, mid tempo εισαγωγή, με μπότες και riff, 12/8 ρυθμό και ένα ride που ακούγεται φρικτό. Πέρας εισαγωγής, ταχύ riff και ξύλο! Η μουσική είναι ιδανική για να δημιουργηθεί ένα ωραίο moshpit εκεί μπροστά και να πάρει σβάρνα τους παρευρισκόμενους. Τα gang vox συντείνουν στα παραπάνω και όπως καταλαβαίνετε, πάμε για γερή κλοτσοπατινάδα. Το επόμενο στη σειρά, “Hero’s Journey”, ξεκινάει με καθαρές κιθάρες, αρπίσματα, ηλεκτρικό σόλο θεματικό και ανάλογο μπασοτύμπανο. Η συνέχεια τίθεται σε mid tempo, ακολουθούμενη από ένα γεμάτο riff. Και πεντακόσιους τόνους βάθους, για να μην ξεχνιόμαστε. Η ταχύτητα αποκαθίσταται (δηλαδή γίνεται ξανά σφαιράτη) πολύ γρήγορα, όσον αφορά τον χρονικό άξονα.

Επίλογος με το “Legacy”, το οποίο διαθέτει μία κινηματογραφική και εντελώς μπαρόκ εισαγωγή, με πληκτράρες και ανάλογο ύφος, με… Ναι… Είκοσι ένα δευτερόλεπτα κράτησε. Μετά… μετά, τα γνωστά. Ένα γουστόζικο κιθαριστικό και φύγαμε, μάγκες. Σε κανονική ταχύτητα. Η μπάντα το έχει με άνεση να τρέχει, θα έλεγα όμως ότι της πάει πιο πολύ το mid. Και η Thrashίζουσα νοοτροπία της μάλλον υποκύπτει στα Speed αγαπάκια της, αφού στην ουσία πρόκειται για γρήγορο Μέταλ και όχι άλλο υβρίδιό του.

Οι φίλοι του NWOBHM και της παραthrashικής κοινότητας, μάλλον το έχουν ήδη τσεκάρει. Το κουαρτέτο φαίνεται ταγμένο στα παλιά και καλά της μουσικής μας, σέβεται απόλυτα το παρελθόν και προσπαθεί να το τιμήσει όσο μπορεί.

Κώστας Κούλης

6/10