Blighted eye – Agony’s Bespoke

Blighted eye -Agony’s Bespoke

Τραύμα… αναφερόμενοι, λοιπόν, με όρους ψυχολογίας σε αυτό, δημιουργείται μέσα από καταστάσεις στις οποίες το άτομο είναι ανίκανο να αμυνθεί, νιώθει αβοήθητο, δεν μπορεί να δραπετεύσει από ένα απειλητικό γεγονός, το οποίο δεν μπορεί να διαχειριστεί /αντιμετωπίσει, χρησιμοποιώντας γνώση που έχει αποκομίσει από προηγούμενες εμπειρίες. Ο χρόνος περνά, η εμπειρία ξεχνιέται ( μέσω αμυντικών μηχανισμών του ασυνειδήτου), όμως η “πληγή ” αποκρυσταλλώνεται, για πάντα στο υποσυνείδητο ,έτοιμη να “ματώσει” ξανά και ξανά, κάθε φορά που το άτομο βιώνει αγχωτικές ή δύσκολες καταστάσεις.

Το τραύμα, πέρα από ένα θέμα που απασχολεί την επιστημονική κοινότητα, φυσικά, δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη την τέχνη. Με έναυσμα την ταινία ” Nightingale “, (ένα έργο ωδή στην απόγνωση, τον πόνο, τη θλίψη και την απόλυτη αίσθηση αβοηθητότητας, η οποία αναδεικνύει την εκδίκηση ως μοναδική μορφή εσωτερικής αυτοπαρηγοριάς ) οι Blighted Eye, από το βροχερό Seattle, καταγράφουν στο ντεμπούτο τους, εύστοχα, τα παραπάνω συναισθήματα και αναδεικνύουν την μεταμορφωτική δύναμη της βίας , αν και παραδέχονται την βεβαιότητα της ματαιότητας της εκδίκησης.

Η μπάντα δείχνει παραπάνω από υποψιασμένη στο τόσο απαιτητικό concept που επέλεξε, καθώς από το εισαγωγικό κιόλας κομμάτι ( Tragoedia ) εγκλιματίζει τον ακροατή, συνοψίζοντας επιτυχώς ένα ευρύ φάσμα επιρροών, έχοντας πάντα ως κεντρικό άξονα το προοδευτικό μελωδικό death metal, με έντονη τάση πειραματισμού. Άξιο αναφοράς δε, το ακουστικό μέρος, που θυμίζει κάτι από τους Anathema και κάνει ξεκάθαρο πως οι Blighted Εye γνωρίζουν καλά τι θα πει song writing, κάτι καθόλου συχνό στις μέρες μας !

Η μπάντα εμπνευσμένα τιμά τις επιρροές της που εντοπίζονται σε πιο προοδευτικές εκδοχές του metal ήχου, με συγκροτήματα όπως Nevermore, Opeth, Dark Tranquility, Amorphis , ενώ δεν διστάζει να φλερτάρει ακόμα και με το Black Metal (το ” The wounding” έχει στιγμές που θα ζήλευαν πολλοί του είδους). Υπάρχει μια έντονη κινηματογραφική διάθεση καθ΄ όλη τη διάρκεια του δίσκου (με αποκορύφωμα , το “Nightingale ” track ) .

Εξαιρετικός ήχος από τον Alex Sedin, ογκώδης και οργανικός , δείχνει να έχει βρει μια ιδανική ισορροπία ανάμεσα στα ακουστικά, ατμοσφαιρικά μέρη και τις πιο brutal στιγμές (χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Howls from beyond the Mist”) και αναδεικνύει την εκτελεστική ικανότητα των μουσικών. Καθόλου εύκολη δουλειά, αν λάβει κανείς υπ’ όψη την πολυσυλλεκτικότητα της δουλειάς αυτής. Εναλλαγές στα φωνητικά , από brutal σε καθαρά, κινηματογραφικούς μονόλογους, πλούσιες και πάντα εμπνευσμένες ενορχηστρώσεις και μια   lead κιθάρα με πανέρμορφο ήχο και performance που, ουκ ολίγες φορές, μου έφερε κατά νου   John Petrucci, Jeff Loomis κ. α. , χωρίς παικτικές φλυαρίες, μα με πολύ συναίσθημα. Φυσικά, πάντα με ένα, παραπάνω από υποστηρικτικό, rhythm section, σε ένα περιβάλλον άψογης συνεργασίας μεταξύ των αντικειμενικά, πολύ ικανών μουσικών. Εξαιρετικό αποτέλεσμα από κάθε άποψη…

Σκοπός εκπληρώθηκε. Συστήνεται ανεπιφύλακτα!

Μπάμπης Παπαδόπουλος

9/10