Braveride – The Great Awakening

Braveride – The Great Awakening

Η εισαγωγή, “Twilight”, φλερτάρει με τις δομές της ακουστικής κιθάρας και των πλήκτρων. Κρυστάλλινες ιδέες, με τις «πλάτες» κινηματογραφικών συγχορδιών, μας κρατούν συντροφιά για περίπου δύο λεπτά. Μέχρι να εισβάλει ο εκτελεστής, ο δήμιος, ο “Executioner”. Power τρεχαλητό, φωνή που αγαπά τις υψηλές συχνότητες, δεύτερα φωνητικά που κολακεύουν και Prog θεματικές, που δείχνουν ότι οι παίχτες έχουν την κατάρτιση, τη γνώση και το τάλαντο να αποδώσουν κάθε δύσκολο και δύσβατο θέμα. Το τραγούδι πέφτει σε ταχύτητα, για να ανέβει στη συνέχεια, οπλίζοντας για το δεύτερο κουπλέ. Και κάποια στιγμή… Τι είναι τούτο τώρα; Ξαφνικά εμφανίστηκαν οι Running Wild και οι ανάλογες σημαίες υψώθηκαν, για να ακολουθηθούν από ένα βαρβάτο τακατάν.

Το ”Nightmares Are Real” διαθέτει μία ψαρωτικότατη εισαγωγή και… μισό, ΜΙΣΟ! Σε πέντε χρόνους κινείται το τραγούδι; Θα μας μουρλάνετε, κύριοι; Μεγαλοπρεπές και γκράντε σε κάθε έκφανσή του, το συγκεκριμένο κινείται σαν μια ντουζίνα μεραρχίες, απολύτως συγχρονισμένες, με τις δίκασες να γεμίζουν και τα όργανα να οδηγούν. Η παύση προσθέτει ακόμα μεγαλύτερη μπαροκίλα, καθώς μάλιστα τα ομαδικά φωνητικά φροντίζουν να πάρουν το υπόλοιπο της διαδρομής επάνω τους. Τα παιδιά αγαπούν Brocas Helm; Και πολύ καλά κάνουν! Φυσιολογικά, αγαπούν και Blind Guardian. Και – ξανά μανά – πολύ καλά κάνουν!

Συνέχεια με το “Souls Are Marching”, το οποίο ναι μεν έχει εμβατηριακό χαρακτήρα, αλλά διαπνέεται από haunting/chanting φωνές. Χαρακτηριστικό το κιθαριστικό riff, συνοδεύεται από ένα ιδιότυπο παίξιμο στα τύμπανα, το οποίο καταλήγει σε 2/2 και σπάσιμο σε ρεφρέν, το οποίο θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε μπουκέτο Ροκ όπερας. Οι φωνές τονίζουν και επαυξάνουν. Και μετά το Μέταλ ξυλίκι… λυρική παύση και επέλαση ξανά με κιθάρες και θεματικά lead. Κραυγές και ορχηστρικά.

“Temple Of The Unholy Reign” και πώς σας φάνηκε αυτό το αρχικό της κιθάρας; Και τι βάναυσα που μπουκάρουν, παρέα με τις δεύτερες φωνές, οι οποίες ακολουθούν τη βασική στο κουπλέ. Λυσσομανούν τα τύμπανα, εκπλήσσουν τα tutti. To “The Gate”, που ακολουθεί, ξεκινά με καθαρές κιθάρες και θυμίζει επικές στιγμές Jag Panzer και όχι μόνο, πάντα όμως μέσω του προσωπικού στοιχείου της μπάντας. Όταν γκαζώνει, γίνεται λυρικό. Η μελωδία είναι μεγάλος σύμμαχος των παιδιών και δείχνει τον δρόμο καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ.

Το ”Delfekor” είναι επικούρα-καραεπικούρα, με το σχήμα να ίπταται και να αυξομειώνει τις εντάσεις κατά βούληση. Καλπάζει το κομμάτι και φροντίζει να κόψει ταχύτητα. Του αλλάζει μοτίβο και του ξαναλλάζει. Είναι κινηματογραφική – το τονίζω – η αισθητική και ο τρόπος χειρισμού μας κάνει να θεωρούμε το αυτό τραγούδι ως μια σειρά σκηνών. Και οι παύσεις προσδίδουν μία έντονη θεατρικότητα. Εκτός αυτού, αν δώσετε στο google τη λέξη Delfekor, θα σας βγάλει μόνο αποτελέσματα σχετικά με τη μπάντα. Καλό, έτσι;

Το ”Gionis” εισέρχεται λυρικά και διαθέτει ένα πολύ εντυπωσιακό κιθαριστικό θέμα. Μετά τα συμφωνικά σκασίματα, κάτι που αρέσει ιδιαίτερα στο γκρουπ, μπαίνει το κουπλέ, επιθετικό και εντελώς κλασσικίζον στη δομή του. Επίλογος με το “The Final Confrontation” και την εύθραυστη εισαγωγή του, σε επτά χρόνους παρακαλώ. Το κουπλέ παίζει σε 6/8 και εκεί μπορείτε να διακρίνετε το πόσο όμορφα και έξυπνα χειρίστηκαν όλο τούτο. Η συνέχεια είναι εκκωφαντική και βάλτε με τον νου σας πως έχουμε να κάνουμε με ένα έπος δώδεκα-και-κάτι λεπτών. Παρελαύνουν οι αγάπες για τους #ΜΟΝΟ, για τις επικές μπάντες των ονείρων μας ήτοι Manowar και ένα κατεβατό ακόμα, για τη συμφωνική και την Progressive μουσική. Και μόλις έσκασε στα μούτρα μου μία ονειρεμένη μετατροπία. Αυτό το σημείο θα το ακούσω ΠΟΛΛΕΣ φορές.

Ο τέταρτος δίσκος των Braveride αποτελεί μία μαγική στιγμή για εκείνους και ένα κερδισμένο στοίχημα για τον άνθρωπο που το ξεκίνησε όλο αυτό, τον Μάριο Χριστάκη. Ανακάτεψε την τράπουλα, έφτιαξε τα πάντα από την αρχή και πρέπει να νιώθει υπερήφανος. Η φωτιά φτάνει μέχρι τον ουρανό. Καλοτάξιδο!

Κώστας Κούλης

8/10