Clouds – Despãrţire

Clouds – Despãrţire

Στην εποχή του Youtube, του Spotify, του Bandcamp πολλές φορές μια κριτική, μια παρουσίαση ενός άλμπουμ από κάποιον «ειδήμονα» (μουσικό ξερόλα), είναι περιττή. Ανέκαθεν συνέβαινε αυτό, αν και κάποτε δεν είχαμε πρόσβαση δωρεάν στο έργο ενός καλλιτέχνη, ώστε στη συνέχεια να κάνουμε τη συγκεκριμένη αγορά. Συν τοις άλλοις, ο καθένας έχει τα δικά του γούστα και τις δικές του μουσικές επιθυμίες. Και είναι πραγματικά αστείο (κάποτε όμως εξοργιστικό) να διαβάζεις για ένα δίσκο που έχεις λατρέψει (γιατί ΕΤΣΙ…) να κατακεραυνώνεται από κάποιον που απλά δε ΝΙΩΘΕΙ. Δε θα ξεχάσω ΠΟΤΕ την κριτική για το “Dark Metal”, δίσκο του 1994 των Γερμανών Bethlehem, μέσα στους 3 αγαπημένους μου δίσκους ΓΕΝΙΚΑ, να παίρνει από μουσικό έντυπο ένα ξεγυρισμένο 3. Όπως και να ‘χει, ας συμφωνήσουμε πως απλά είναι ένας πρώτος μπούσουλας, ή μια έξτρα γνώμη.

Στο δια ταύτα, είμαστε εδώ με τον έκτο δίσκο των Clouds ονόματι Despãrţire. Ο νέος τους δίσκος, που θα κυκλοφορήσει στις 14 Οκτωβρίου, ως ανεξάρτητη κυκλοφορία, περιλαμβάνει 7 κομμάτια, συνολικής διάρκειας λίγο λιγότερο από μία ώρα. Είναι όλα πλημμυρισμένα με υπερβολική ποσότητα συναισθημάτων που παρασύρουν τον ακροατή σ’ ένα τεράστιο πεδίο ευαισθησίας. Οι Clouds, ουσιαστικά είναι προσωπική υπόθεση του Ρουμάνου Daniel Neagoe, ο οποίος έχει αναλάβει τη σύνθεση, τους στίχους, τα φωνητικά και όλα τα «περιφερειακά» της μπάντας. Από το 2014, με το ντεμπούτο τους “Doliu” (εξαιρετικά παραγωγική μπάντα), έχουν περάσει πολλοί μουσικοί από τη μπάντα, είτε σε lives, είτε ως συμμετοχές στις ηχογραφήσεις. Αν αναλογιστεί κανείς και τα πολλά guests, που κάνει και ο Daniel σε άλλες μπάντες και άλλοι καλλιτέχνες στους Clouds, νομίζω χάνεται ο αριθμός.

Στο Despãrţire έχουμε λοιπόν τη συμμετοχή του Mick Moss των Βρετανών Antinatter και του Aaron Stainthorpe των My Dying Bride. Πολύ καλές συμμετοχές, όχι απλά “μπούγιο για selling points”. Μουσικά, ο δίσκος κινείται στο ήδη συγκεκριμένο πλαίσιο που κινείται η μπάντα. Το ατμοσφαιρικό, όχι και τόσο κιθαριστικά αιχμηρό, απόλυτα μελωδικό doom death metal. Επουδενί δε θα το κατατάσσαμε στην κατηγορία του funeral. Δεν έχει αυτή την «ταφική, φερετριακή, χωμάτινη» υπόσταση, αλλά μία απόλυτα μελαγχολική υφή (το βιολί που παίζει σχεδόν παντού, συνηγορεί σε αυτό), η οποία σιγά σιγά, σε εντάσσει σε αυτό που «θέλει να πει ο ποιητής».

Η παραγωγή του δίσκου είναι πεντακάθαρη, ολοστρόγγυλη, χωρίς metal αιχμές (πράγμα που θεωρώ μείον, αλλά είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου) και δίνει χώρο στο βιολί και τα φωνητικά (καθαρά και growls) για να αναδείξουν τις συνθέσεις. Οι κιθάρες το μπάσο και τα τύμπανα, δυστυχώς έχουν καθαρά συνοδευτικό χαρακτήρα (κάποια solos είναι πολύ σποραδικά), αδικώντας τις προοπτικές για ένα δίσκο πραγματικά στο χώρο του Doom/ Death Metal. Ίσως και να μην είναι αυτός ο σκοπός της μπάντας. Τα growls είναι ΤΟΣΟ βορβορώδη, παράταιρα με την μουσική σαν όλον, δίνουν αυτό το «ναι μεν metal υπόβαθρο», αλλά στις συγκεκριμένες συνθέσεις είναι εντελώς ξένο σώμα. Εν αντιθέσει με τα καθαρά φωνητικά του Daniel, τα οποία είναι πολύ εκφραστικά, ουσιαστικά, μελωδικά και εντελώς to the point. Οι στίχοι είναι εσωτερικοί, βαθύτατα μελαγχολικοί και προσωπικοί. Θα πρέπει να γίνει σύνδεση με τον κάθε αναγνώστη / ακροατή για να γίνουν κατανοητοί, ή έστω απορροφήσιμοι. Γεγονός που ισχύει στο 90% της στιχουργικής στο συγκεκριμένο είδος μουσικής.

Σε γενικές γραμμές, και συνοψίζοντας, θα λέγαμε πως το Despãrţire είναι ένας δίσκος ο οποίος στοχεύει στη γενική ατμόσφαιρα κα όχι στις συνθέσεις. Στη γενικότερη οικογένεια του Doom Death metal είναι πιο κοντά σε μπάντες τύπου Shape of Despair, Collapse of Light, Doom Vs και όχι σε μπάντες με σαφείς συνθέσεις όπως Saturnus, Mournful Congregation, Esoteric. Είναι ιδανικό άκουσμα για πχ την ανάγνωση ενός βιβλίου, και όχι να ακούσεις προσεκτικά και να σε απορροφήσει η σύνθεση, η μελωδία, το κομμάτι. Θεωρώ πως (σαφώς στο πλαίσιο της συγκεκριμένης υποκατηγορίας του Doom), ότι ο δίσκος είναι αρκετά εύπεπτος. Πιστεύω πως αν αποβάλλουν τα growls, κρατήσουν μόνο τα καθαρά, επαναλαμβάνω, υπέροχα φωνητικά και δώσουν λίγο περισσότερο χώρο στις κιθάρες τότε θα μιλάμε για μια πραγματική άξια αναφοράς -με τους μεγάλους του είδους- μπάντα!

Γιάννης Γεννάδης

7.0/10