Ανταπόκριση: Dark Tranquility, Moonspell και Hiraes, Κυριακή 27 Απριλίου

Sold out το αποψινό. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε ιδανικά στο γκελ που έχουν στη χώρα μας οι Moonspell και οι Dark Tranquillity, ενδιαφέρθηκε όμως πολύ και για την τρίτη μπάντα της παρέας, τους Γερμανούς Hiraes, οι οποίοι άνοιξαν με καταπληκτικό τρόπο! Έχω να δω τόσο καλό μπάσιμο μπάντας επί σκηνής πολύ καιρό. Μην με παρεξηγείτε, σε κάθε LiVE που πάω, βλέπω το πρώτο στη σειρά σχήμα να εκρήγνυται και να κάνει τη φασαρία που πρέπει. Εδώ όμως είχαμε μία ενορχηστρωμένη εξτραβαγκάνζα, με τη βοήθεια προ-ηχογραφημένων και ζωντανής επίδειξης τεχνικής. Κάπως έτσι ξεκίνησε η βραδιά και ήταν απίστευτα εντυπωσιακή.

Μπαρουτοκαπνισμένοι, ευγενείς, με τακτ και τρομερή επικοινωνιακή «πολιτική», οι Τεύτονες παρέδωσαν μαθήματα ξυλικίου και τεχνικής κατάρτισης, με την κυρία Britta Görtz να κερδίζει καρδιές και ψυχές. Ουρλιαχτωνητικά (οποία έκφρασις, τσκ, τσκ), μουσικό χαλί από Thrash μέχρι The Mission και θεατρική έκφανση. Τι περισσότερο να ζητήσουμε;

Setlist: Through The Storm, About Lies, Under Fire, We Owe No One, Undercurrent

«Ο Χορός Του Ζορμπά» ακούγεται από τα ηχεία, σαν η επιβεβλημένη «γέφυρα» ανάμεσα σε εμάς και τους Πορτογάλους. Η άφιξη συνοδεύεται από χειροκροτήματα και αλαλαγμούς. Ο Fernando Ribeiro καλησπερίζει την Αθήνα στα ελληνικά και το “Opium” ορίζει το ξεκίνημα. Το κοινό ανταποκρίνεται άμεσα και οι τριγκαρισμένες μπότες ξεχωρίζουν λόγω αυτού του πρίμου «τσικ», που κάνει τον ακροατή να τεντώσει τις αισθήσεις του και δη την ακοή του.

Η μπάντα παίζει σαν συμφωνική. Ο μπροστάρης είναι συγκινητικός και δεν σταματά να χτυπιέται, ούτε καν όταν πρέπει ο roadie να του φτιάξει το inear του. Και φυσικά, δεν σταματά να τσιγκλάει όλους εμάς, να τραγουδήσουμε μαζί και να γίνουμε παρέα όλοι μας. «Αθήνα»!

Setlist: Opium, Awake!, Common Prayers, Extinct, Night Eternal, Finisterra, In And Above Men, Play Video, From Lowering Skies, Everything Invaded, Magdalene, Breathe (Until We Are No More), Alma Mater, Full Moon Madness

Με ένα τρίπτυχο οθονών στο πίσω μέρος της σκηνής – στις οποίες προβάλλονται διάφορα όμορφα πράγματα, πάντα σχετικά με τα τραγούδια τους – και ένα αριστουργηματικό στήσιμο οργάνων και παιχτών, οι Dark Tranquillity εισέρχονται στο πεδίο της μάχης. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα για τον ήχο ή για την απόδοσή τους. Όσοι είσαστε εκεί, γνωρίζετε από πρώτο χέρι. Ακόμα κι όσοι δεν πήγατε μπορείτε να καταλάβετε. Για τα υπόλοιπα, θα σας βοηθήσουμε εμείς. Από την αρχή ως τέλος, όλα ήταν κατ’ ουσίαν μία μουσική μυσταγωγία. Θαυμάσιο μπάσιμο, χειρουργικής ακρίβειας προσέγγιση στις συνθέσεις και η φωνή να βγαίνει από το πιο χαϊκλασσάτο έρεβος της Οικουμένης. Χαμόγελα παντού (μπαντού έγραψα στην αρχή, συνειδητοποίησα όμως ότι το λάθος στην πληκτρολόγηση ήταν ό,τι πιο κοντινό σε λογοπαίγνιο ανάμεσα σε μπάντα και κοινό) και ένα setlist που δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Είτε επρόκειτο για λυρικά σημεία και Doom αποθυμιές, είτε για τρεχάτα μοτίβα (λέγε με “Unforgivable”, παιδί μου), το ακροατήριο είχε όλες τις ανέσεις και όλα τα κομφόρ.

Setlist:Shivers and Voids, Hours Passed in Exile, Unforgivable, Cathode Ray Sunshine, Terminus (Where Death Is Most Alive), Atoma, Nothing to No One, The Last Imagination, Damage Done, The Dark Unbroken, Empty Me, Not Nothing, Single Part of Two, Phantom Days, Final Resistance, ThereIn.
Encore: The Wonders at Your Feet, Lost to Apathy, Misery’s Crown

Εν κατακλείδι; Διασκέδαση και μόνο διασκέδαση! Λαϊβάρα από τις λίγες, συναυλιάρα από τις λίγες και ιδανική εκτόνωση για τους συμμετέχοντες και από τις δυο μεριές του ποταμού. Όταν μου έστειλαν τις φωτογραφίες, χαμογέλασα με καλοσύνη και αγαλλίαση. Θυμήθηκα τα «Ωωωωω» του “ThereIn”, θυμήθηκα το τρελό και γνήσιο χειροκρότημα, τα ουρλιαχτά και τα «Έι» στο “Full Moon Madness” και ευχαρίστησα τις ανώτερες δυνάμεις που μπορώ ακόμα να πηγαίνω σε συναυλίες και να ευχαριστιέμαι τόσο πολύ, όσο όταν ήμουν δεκαοκτώ χρονών.

Για το Metalourgio: Κώστας Κούλης

Φωτογραφίες: Εβελίνα “Red” Γερακίτη