Dream Theater – Parasomnia

Dream Theater – Parasomnia

“In The Arms Of Morpheus”. Εισαγωγικό σημείωμα σε instrumental μορφή. Το πρώτο μέρος του είναι μπάσιμο στην ατμόσφαιρα του άλμπουμ, το οποίο είναι concept. Παραϋπνία είναι η κατάσταση κατά την οποία ο οργανισμός κάνει διάφορα πράγματα ενώ κοιμάται (υπνοβατεί, τρώει, κάνει σεξ). Το πρώτο μισό του «μπασίματος» πέρασε και δεν ακούμπησε. Ανέμπνευστο, χωρίς ειρμό, με μοναδικό «ατού» τα γνωστά και μη εξαιρετέα γυρίσματα του άρτι αφιχθέντα. Ο Portnoy στολίζει αλλά δεν εντυπωσιάζει, αφού δεν παίζει τίποτα που δεν έχουμε ξανακούσει. Αυτό όμως μέχρι τη μέση. Στη συνέχεια λαμβάνει θέση ένα κινηματογραφικό θέμα, το οποίο κινείται σε ρυθμό 12/8 και το οποίο πραγματικά εντυπωσιάζει. Γιατί δεν ξεκινούσατε μ’ αυτό, καλέ; Γιατί έτσι γουστάρετε. Ναι, το καταλαβαίνω. Μαγκιά σας. Η δουλειά στα όργανα είναι ουράνια και καραμπλέ, με τις κιθάρες και τα πλήκτρα να αναλαμβάνουν την ξενάγηση. Ιδίως οι κιθάρες είναι εντελώς σχολής Vai-Satriani και μετουσιώνουν γλύκα σε νότες. Η παραγωγή του Petrucci είναι υποδειγματική, με τον θεόρατο Andy Sneap να επιμελείται τη μίξη και το mastering, αλλά και να πιστώνεται τον τίτλο του μηχανικού ήχου, αυτό το τελευταίο παρέα με τον σπουδαίο (και ουσιαστικά μέλος της ονειροθεατρικής οικογένειας) James “Jimmy T” Meslin.

Ακολουθεί το “Night Terror”, το οποίο έχει κυκλοφορήσει σαν πρώτο single και το οποίο έχουν ακούσει – πια – όλοι. Δεκάλεπτο, μελωδικότατο, με εξαιρετικά φωνητικά από τον LaBrie. Συνεχείς αλλαγές στους ρυθμούς και στο μέτρο, πολλή δουλειά στα όργανα και ένας τραγουδιστής, ο οποίος πατάει υποδειγματικά πάνω σε όλες αυτές τις αλλαγές. Θα μιλήσω για τη δική μου αισθητική μόνο. Έτσι κι αλλιώς θεωρώ ότι ο LaBrie είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαν να έχουν οι DT στη φωνή, συν το γεγονός ότι οι προσωπικοί του δίσκοι είναι ακόμα πιο ερωτεύσιμοι, μια και εκεί έχει πλήρη ελευθερία και δεν περιμένει πέντε χρόνια για να τραγουδήσει το επόμενο κουπλέ ή ρεφρέν. Οι Theater είχαν σχεδόν πάντα αυτό το κακό. Να παίζουν τα κομμάτια τους στο στούντιο όπως θα έπαιζαν στο LiVE. Με εξακόσια πενήντα πράγματα παραπάνω και παραπέρα. Τεχνικά το τραγούδι είναι τέλειο! Το τι θα σου μείνει, είναι μία άλλη ιστορία. Ο οπαδός θα μου πει «Πάνε, ρε, πιο πέρα, εγώ το έχω αποστηθίσει, όπως και όλο το άλμπουμ». Δεν μπορώ παρά να τον σεβαστώ. Και να πάω παρακάτω.

“A Broken Man”. Το δεύτερο single/video. Πάνω από οκτώ λεπτά, με εισαγωγή σε πέντε χρόνους και δέκα διαφορετικές φορεσιές που διαλέγουν οι οργανίστες για να τη ντύσουν. Η διαφοροποίηση από 4/4 σε 6/8 είναι άριστης ποιότητας και όποιος έχει ακούσει αυτό το σημείο, θα συμφωνήσει θεωρώ πως η μπάντα ακούγεται κινηματογραφική. Ξανά σημείο σε πέντε χρόνους και ο LaBrie ανταποκρίνεται σαν να πηγαίνει εκδρομή! Απίστευτη άνεση. Από ένα σημείο και μετά το τραγούδι απογειώνεται οργανιστικά (όπως το γράφω, επωμίζομαι εγώ τη «βάφτιση»), επισκεπτόμενο ένα σωρό υποείδη και υβρίδια, δείχνοντας τον οίστρο και τη δημιουργική διάθεση των μελών. Επιστροφή στα φωνητικά και είμαι σχεδόν βέβαιος, από τώρα, πως αν τα τραγούδια ήταν έξι λεπτά το καθένα, θα μιλούσαμε για απίστευτη δουλειά.

“Dead Asleep”. Έντεκα λεπτά η διάρκειά του. Κρυστάλλινο ξεκίνημα, με πλήκτρα και πιάνο και εφέ σελιλόιντ. Το riff που αναδύεται, κάνει μεγάλη ζημιά. Φλερτ με τα 3/4 και τα 6/8, με ένα flanger να χαϊδεύει, μέχρι να μπει ένα εξαίρετο θέμα στην κιθάρα, το οποίο θα μας κρατήσει συντροφιά για κάμποσα δευτερόλεπτα. Μετά από τρία και κάτι λεπτά θα ακούσουμε και τη φωνή. Ξέρω, ξέρω, είμαι «γρίνας». Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Οι υπόλοιποι τονίζουν τα πάντα και tuttiζουν σε κάθε τι που θα μπορούσε να παιχτεί έτσι. Μουσικοί τέτοιου διαμετρήματος δεν έχουν κανένα θέμα να υλοποιήσουν οποιαδήποτε ιδέα τους. Ο Portnoy τακιμιάζει μαγικά με τον Myung, ενώ ο Rudess έχει διαλέξει τους πιο εντυπωσιακούς ήχους και παίζει ανάλογα με το πώς αισθάνεται κάθε σειρά μουσικών εικόνων.

Ακολουθεί το οκτάλεπτο “Midnight Messiah”. Σε ρυθμό 12/8 (τιμούν απόλυτα τους καλπασμούς σε αυτό το άλμπουμ), με chant φωνές και το κινηματογραφικό κλίμα σε πλήρη εξέλιξη, προχωρούν σε 3/4 και στη συνέχεια σε 4/4. Οι μεταβάσεις ήπιες και σχεδόν αδιόρατες. Όταν είσαι τεχνίτης σε αυτό που κάνεις… Γέφυρα σε 3/4 ξανά και πανέξυπνοι τονισμοί στα τύμπανα, για να έλθει ένα ταχύτατο θέμα και να ζορίσει ελαφρά τον σβέρκο μας. Να σας πω την αμαρτία μου; Οι Dream Theater ακούγονται όπως θα ονειρεύονταν να ακούγονται οι Deep Purple, όταν έκαναν το “Made In Japan”! Μπορεί να ακούγεται παράταιρο, μπορεί να σας φαίνεται εξωφρενικό και άκυρο, αλλά όλες αυτές οι διανθίσεις στα τραγούδια τους, αυτό δείχνουν. Αν δεν ήταν οι Purple, θα ήταν οι King Crimson…

To “Bend The Clock” προχωρά τον στοχασμό, με τον οποίο μας άφησε το ογδόντα και οκτώ δευτερολέπτων “Are We Dreaming”. Ήπιο αρχίνημα, με ελαφρά σκούρες κιθάρες και τα πλήκτρα του Rudess πιο συγκινητικά από κάθε άλλη στιγμή του άλμπουμ. Οι Queen ανταμώνουν με τους Savatage και τους Porcupine Tree και αυτό εδώ ίσως να είναι το πιο ενδιαφέρον τραγούδι του δίσκου. Γνωρίζω ότι μετά έπεται το θεριό το ίδιο, αλλά δεν μπορώ να μην εξάρω αυτή την υπέροχη μπαλαντοειδή πρόταση, με ένα θαυμαστό εξωσκελετό που αποτελείται από δύο μέρη, ένα σε επτά χρόνους και ένα σε οκτώ. Η φωνή είναι όλα τα λεφτά, σε ένα πανέμορφο μπαλάντσο ταινίας και Ροκ ιστορίας. Και να ρωτήσω και αυτό… Τον έχετε ξανακούσει τον Petrucci τόσο Vai; Υπέροχος! Και πόσο κρίμα που τελειώνει αυτό το αριστούργημα με fade out.

Φτάσαμε και στο θεριό. “The Shadow Man Incident”. Για τα επόμενα δεκαεννιά λεπτά και τριάντα δύο δευτερόλεπτα, αυτό το τραγούδι θα είναι η συντροφιά μας. Το κιθαριστικό είναι θεατράλε και θριλεράτο. Οι υπόλοιποι παίχτες το υποστηρίζουν με στακάτες θεματικές και κάποια στιγμή όλο αυτό σπάει σε ένα μεγαλοπρεπές tutti. Θα μπορούσε άνετα να είναι μουσική επένδυση στο Μπεν Χουρ ή το Ελ Σιντ ή οποιοδήποτε έπος του Χόλυγουντ, εκείνης της εποχής. Στη συνέχεια… Τι να περιμένουμε; 12/8 και από το τότε στο σήμερα. Reprise της αρχής του άλμπουμ; Σε σημαία ναι. Οι DT επισκέπτονται διάφορες γαίες του δίσκου και τις δένουν με τρόπο που μόνο εκείνοι θα μπορούσαν να σκεφτούν. Μπαίνει η φωνή. Μόλις εισήλθαμε στη Floyd διάσταση των Αμερικανών –  και του Καναδού. Διάφορα εφέ στη φωνή, διάφορες εξάρσεις και πολύ όμορφα δεύτερα φωνητικά. Αλλαγή ξανά. Μεγαλύτερη ταχύτητα και Hammond ή αλλιώς, πώς θα μπορούσε να ακούγεται ο King Diamond, αν του έγραφαν τη μουσική εκείνοι; Και πάρε και ένα μιουζικαλικό θέμα, έτσι για να αναρωτιέσαι πού στο καλό τα βρίσκουν όλα αυτά… Ατελείωτη νύχτα… Ατελείωτες ιδέες… Και όχι, αρνούμαι να ξυπνήσω!

Πέρασα τις χίλιες λέξεις, ε; Φαντάσου να ήμουν και οπαδός… Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η νέα πρόταση των Dream Theater. Όχι, δεν θα φέρει άλλο κόσμο σε εκείνους και όχι, δεν θα κάνει κανέναν από αυτούς που τους ακολουθούν να τους παρατήσουν. Ο θρύλος θα συνεχιστεί, η μπάντα θα βρίσκεται πάντα μεταξύ στούντιο και σκηνής και – πλέον – επιθυμία μου είναι να τους δω να παίζουν ζωντανά αυτό το υλικό και ιδίως ξέρετε-ποιο. Καλώς όρισες ξανά στο σπίτι σου, Μάικ!

Κώστας Κούλης

8/10