Dreamonition – Living in a Microcosm

Dreamonition – Living in a Microcosm

Ας πούμε για μια στιγμή ότι σπάμε τα στενά όρια της πραγματικότητας που μας περιτριγυρίζει ιδιαίτερα στην εποχή μας , και ότι μ έναν μαγικό τρόπο ταξιδεύουμε σε μια άλλη διάσταση, εποχή και χρόνο, κρατώντας μόνο αυτό που συμβαίνει στην Ελληνική Metal σκηνή την τελευταία 10ετία … θα μιλούσαμε για μεγαθήρια με τρομερές παραγωγές και παγκόσμιες περιοδείες ,

Ζούμε στην χρυσή εποχή της μουσικής και μπορώ να επιχειρηματολογώ γι αυτό ώρες, η ουσία είναι πως έχουμε μια καταπληκτική μουσική σκηνή που αξίζει την υποστήριξη όλων μας , καθώς το αμάγαλμα  παλαιότερων γενεών και νέων έχει δημιουργήσει έναν πυρηνικό αντιδραστήρα δυνατό αρκετά να σε εκτοξεύσει στα βάθη του Γαλαξία αν αφεθείς στην ομορφιά της μουσικής, αρκεί μόνο να αποτινάξεις τον αυστηρό κριτή τηλεπαιχνιδιού μαγειρικής και να ενστερνιστείς την χαρά αυτού που ανακαλύπτει το ωμό ταλέντο και το βλέπει σταδιακά να αναπτύσσεται ….με φροντίδα και προδέρμ …

Άλλο ένα τρανό παράδειγμα αυτής της καταπληκτικής σκηνής είναι οι Dreamonition με την κυκλοφορία τους  Living in a Microcosm τον Ιούνιο 2019, άργησα να τ’ ακούσω και πραγματικά με τιμώρησαν μ αυτό, τα σοκ αλλεπάλληλα απ το επίπεδο της μπάντας σε συνθετικό και στιχουργικό επίπεδο,

Ξεκινά με ένα μικρό instrumental Intro με πλήκτρα δίνοντας έναν αέρα ορχηστρικού – χορωδιακού – επικού χαρακτήρα , και λες εδώ είμαστε, έχοντας δει ότι είναι Female Fronted band θαρρείς ότι θα το πάνε σε κάτι με οπερετικά φωνητικά και συμφωνικό Metal, το οποίο ομολογουμένως έχει πάρει τα πάνω του τα τελευταία χρόνια ( και καλά κάνει ) ,

όμως τα φαινόμενα απατούν , μπαίνουν δυνατά με το an extended state , τα φωνητικά είναι κλασσικά απλά , και in your face Heavy όπως αρμόζει στις επιθετικές κιθάρες που κάνουν παύση μόνο για να σε καθηλώσουν με τα σόλο και στην συνέχεια να σε επαναφέρουν σε κατάσταση εξαντλητικού Headbanging μέχρι να τελειώσεις το σωληνάριο της Voltaren ( το άρθρο περιέχει τοποθέτηση προϊόντος για ανεπίδεκτους Metalαδες ) …

ακολουθεί το Disintegration, και αρχίζω και ψυλλιάζομαι πως έχουν πολλά περισσότερα να δείξουν απ αυτά που περίμενα,there are more than meets the eye που έλεγε και στο χωρίο μου ο Φύλαρχος Chuck Billy πραγματικά πόσο όμορφο να ξεκινάς να ακούσεις ένα άλμπουμ και να σε ωθεί να ψάχνεις τους στίχους , το εξώφυλλο κ.α.

οι ανησυχίες και οι εσωτερικές σκέψεις ενός ευαισθητοποιημένου ανθρώπου βγαίνουν στην επιφάνεια, ζεις και υπάρχεις μέσα σε μια κοινωνία που καθημερινά βάζει στο κρεβάτι του Προκρούστη τις ελπίδες σου για ένα καλύτερο αύριο και όμως δεν σταματάς να ονειρεύεσαι , δεν σταματάς να γεννάς ιδέες , να μάχεσαι …

Οι αλυσίδες σέρνονται , μια βαριά πόρτα κλείνει ερμητικά και τα Riff μπαίνουν καταιγιστικά για να εκφράσουν την Caged Fury , έντονα Iced Earth – Maiden επιρροές διακρίνονται με το κιθαριστικό δίδυμο Καραβίας – Βαρβαρίγος να σπέρνουν ανέμους και να θερίζουν καταιγίδες, το κλειδί θα ξαναπώ βρίσκετε σε 3 βασικούς τομείς , α. στην ενορχήστρωση, β. στα κλασσικά Heavy φωνητικά της Ελευθερίας Παναγάκου και γ. στον τεχνικό βομβαρδισμό του Rhythm Section,

Το Wishful Thinking είναι πάρτο άκουτο βάλτο στο Repeat και μη μιλάς ….τόσο απλά , πέραν των Iced Earth διακρίνω και Blind Guardian στ ύφος , αυτό που κάνει ο Αλέξης Μπακογιάννης με το καμπανάκι του Ride το λες και κέντημα ( και αλητεία …μεγάλη), είναι ορμητικό με ένταση, μελωδικό και με στιχάρες

«I seem always to be wrong
Leaving things always undone
Frozen heart, emotions lost
Roaming around like a ghost
Dreams of happiness combined with peace
Sentenced illusions, a life of dreams
See a reality that is only mine
Living my dream world, sentenced to die»

Χωρίς να σ’ αφήνουν σε ησυχία έρχεται το Fear Principle να σε στείλει να καταθέσεις και τον τελευταίο σπόνδυλο του αυχένα σου στο κρατικό νοσοκομείο, επιβεβαιώνουν περίτρανα ότι είναι μια ταλαντούχα μπάντα που αξίζουν κάθε προσοχής σε όλα τα επίπεδα της δουλείας τους και ονειρεύομαι liveαρα να τραγουδάμε όλοι μαζί

“Fear principle, the sacred scares your mind
Fear principle, your soul is torn apart
Fear principle, it’s time for you to say
Bent down on your knees and wait for your decay

Αν πρέπει να διαλέξω τα αγαπημένο μου τραγούδι απ το εξαιρετικό άλμπουμ τους , θα είναι το Remnants of Life, είναι άρτιο από κάθε άποψη , δεμένο, τεχνικό, με μια μπασογραμμή που σου αφήνει το στόμα ανοιχτό όπως τα νεογνά χελιδόνια περιμένουν το φαγητό απ τους γονείς τους …τα σέβη μου Κε. Σταματακόπουλε!!!

Το Flowers of your misery είναι η μπαλάντα του δίσκου, στο προσκήνιο έρχονται πάλι σκοτεινές σκέψεις , μια καταπιεσμένη οργή, παρόλα αυτά το ουράνιο τόξο είναι ορατό πάντα μετά την καταιγίδα, οπότε μη σταματάς να ελπίζεις … έρχεται και δένει κουτί ειδικά με την εποχή μας,

Όλο αυτό το ταξίδι έρχεται να κλείσει με το The Ultimate End , και σε αντίθεση με το Intro βγαίνουν με καταιγιστικά Riff στην επίθεση, δισολιές και τον όγκο που τους χαρίζει το Rhythm Section για να σ αφήσουν με την απορία … Πως γίνετε αυτή η μπάντα να μην είναι ακόμα γνωστή οεο;… δώστε βάση στην δουλεία που γίνετε στις μπότες σε συνεργασία με την μπασογραμμή … μέγα σκάλωμα!!!!

Θέλει μεγάλο τσαμπουκά να κάτσεις να γράψεις στίχους με τόσο έντονα συναισθήματα και ανησυχίες, πόσο μάλλον να τους πλαισιώσεις με εξαιρετική ενορχήστρωση, αξίζουν πολλά περισσότερα στην μπάντα αυτή,

δεν θα σταθώ σε τι θα πρέπει να κάνουν καλύτερα καθώς αφενός η στάση μου είναι να κοιτώ τα θετικά και αφετέρου η ίδια η μπάντα ξέρει πολύ καλύτερα είμαι σίγουρος γι αυτό, η ουσία είναι πως σε κάθε επίπεδο της δουλείας που μας παρουσίασαν δείχνουν πως έχουν ταλέντο και δυναμική για να πάνε πολύ ψηλότερα , κάτι που το εύχομαι ολόψυχα ….

Με μια πρόταση Αξίζει γιατί: Ξαμολά τους εσωτερικούς σου δαίμονες να κατασπαράξουν τις ερινύες …

8/10

Χρήστος Θεοδωρίδης