Dura Mater – Dura Mater

Dura Mater - Dura Mater

Dura Mater – Dura Mater

Οι Dura Mater έκαναν το δισκογραφικό τους ντεμπούτο κυκλοφορόντας το ομώνυμο τους EP, στις 18 Δεκεμβρίου του 2020. Πρόκειται για μια ελληνική μπάντα που παίζει Avant Garde/Experimental Metal, όπου thrash, doom, αλλά και death είναι τα επικρατέστερα στοιχεία στον ήχο τους. Αποτελείται από μέλη που έχουν πολυετή εμπειρία στο χώρο του heavy metal και συγκεκριμένα από τους: Matt Καραμπάλιο στη φωνή ( επίσης μέλος των Kamerov και Sicks Daze), Νίκο Κεράνη στη κιθάρα και τα φωνητικά (πρώην μέλος των Asphodel), Σπύρο Ζορμπά στο μπάσο (πρώην μέλος των Violet Vortex) και τον Κώστα Σαββίδη στα τύμπανα (επίσης μέλος των Diavolos και πρώην μέλος των Nightfall, Kawir, Septicemia, Soulskinner, Mahakala, The Circle Of Zaphyran, Kreuzenstein).

Οι ηχογραφήσεις έγιναν στο studio του Κώστα Σαββίδη “Dope Of Sound”, ενώ η μίξη και το mastering πραγματοποιήθηκαν στα “Grindhouse Studios Athens”. Η παραγωγή είναι πολύ καλή και είναι δουλειά του ίδιου του συγκροτήματος. Τέλος, το εξαιρετικό εξώφυλλο είναι δημιουργία της Catherine Christine Chortaria.

Το Εp περιέχει 5 τραγούδια, εναρκτήριο κομμάτι αποτελεί το “Dead Rats Award”, με το υπέροχο αυτό πάντρεμα μελωδίας και ωμότητας. Μελωδική-ταξιδιάρικη έναρξη μέχρι να ξεκινήσουν τα πρώτα riffs, η ερμηνεία του Matt Καραμπάλιου είναι εξαιρετική θυμίζοντας μου σε αρκετά σημεία τον τεράστιο Taneli Jarva (Sentenced, The Black League), το ρεφρέν πολύ δυναμικό, οι μελωδικές εναλλαγές του doom με την βιαιότητα του death metal είναι καταπληκτικές, το solo του Νίκου Κεράνη πολύ καλό και το κλείσιμο του κομματιού με «πατημένο το γκάζι» πολύ καλή επιλογή. Φοβερό κομμάτι, ιδανικό ξεκίνημα! Ακολουθεί το “Sympathia Malevolens”, όπου το δέσιμο μεταξύ Ζορμπά-Σαββίδη, με μπάσο και τύμπανα αντίστοιχα, είναι αυτό που με κέρδισε από την εισαγωγή κιόλας. Η σύνθεση διαφέρει αρκετά από τη προηγούμενη, καθώς το κομμάτι είναι ωμό και σκληρό στο μεγαλύτερο μέρος του, με τα thrash/death metal στοιχεία να κυριαρχούν και τις μελωδικές στιγμές να είναι περιορισμένες. Εξαιρετικός ο ρυθμός, δεν υπάρχουν λόγια για την ερμηνεία, θετικό στοιχείο τα back vocals, πολύ καλό ρεφρέν, το μελωδικό solo πολύ όμορφο και για άλλη μια φορά ο δυναμικός τρόπος που κλείνει το κομμάτι είναι ιδανικός. Κομματάρα, το αγαπημένο μου από τη κυκλοφορία! Μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι, που φτάνει σχεδόν τα πεντέμισι λεπτά είναι το αμέσως επόμενο με τίτλο “Pervertia”. Αρκετά πειραματικό, με την ερμηνεία τα πρώτα λεπτά να είναι κάτω του μετρίου, ο Σαββίδης στυλοβάτης πίσω από τα τύμπανα, υπεύθυνος για τον πολύ καλό ρυθμό, ο Καραμπάλιος με τα brutal του βγάζει τα εσώψυχα του και μοιράζει πόνο, brutal τα οποία μοιάζουν με αυτά του σπουδαίου Fernando Ribeiro των Moonspell. To ενδιαφέρον αυτής της σύνθεσης ξεκινά από το 2ο λεπτό, doom riffs, death metal φωνητικά, κάποια thrash metal περάσματα, ενδιαφέροντα solos από τον Κεράνη και το κλείσιμο σε doom metal ύφος. Σύνθεση η οποία σε καμία περίπτωση δε φτάνει το επίπεδο των προηγούμενων δύο, έχει τις καλές και τις κακές της στιγμές, στο σύνολο του θεωρώ πως πρόκειται για ένα καλό κομμάτι. “Alluring Souls in Motion”, με τη συμπαραγωγή του Γιώργου Βόκου. Πρόκειται για το πρώτο και μοναδικό instrumental κομμάτι στο EP, το οποίο είναι και χορταστικό σε διάρκεια. Η πιο πειραματική στιγμή της κυκλοφορίας, χωρίς αυτό να μου προκαλεί εντύπωση καθώς μιλάμε για μια μπάντα που παίζει Avant Garde/Experimental Metal. Αυτό που μου προκάλεσε εντύπωση είναι τα απειροελάχιστα metal στοιχεία τα οποία διαθέτει. Δυστυχώς, ξεκάρφωτο σε σχέση με ότι έχουμε ακούσει από τη μπάντα και με το αποτέλεσμα να είναι απογοητευτικό. Πιστεύω πως τέτοια κομμάτια είναι καλύτερο να μπαίνουν στο τέλος της κάθε κυκλοφορίας. Εντούτοις, το κύκνειο άσμα είναι στο αγαπημένο μας ύφος και έχει τον τίτλο “ Chainsaw Delirium”. Πρόκειται για το μικρότερο σε διάρκεια κομμάτι της κυκλοφορίας που μας κερδίζει με την αμεσότητα του. Thrash metal χείμαρρος σε παρασύρει από την εισαγωγή. Τι να πρωτοξεχωρίσεις από αυτό το κομμάτι…Τα τύμπανα είναι καταιγιστικά, το μπάσο πυροβολεί ότι βρει στο πέρασμα του, η κιθάρα ξεσαλώνει με riffs και solos, η ερμηνεία γεμάτη πάθος και πώρωση. Το tempo σταθερά ψηλά, headbanging μέχρι να πάθουμε αυχενικό και το κουμπί στο repeat για να το εμπεδώσουμε καλύτερα! Φανταστικό κομμάτι και εξαιρετικά δύσκολη επιλογή εάν αυτό ή το “Sympathia Malevolens” είναι τελικά το αγαπημένο μου.

Συνοψίζοντας, οι Dura Mater με εντυπωσίασαν με τη δουλειά τους και περιμένω πολλά από αυτούς στο μέλλον. Οι υψηλού επιπέδου συνθέσεις τους νομίζω πως καλώς ή κακώς θα δημιουργήσουν πολλούς απαιτητικούς ακροατές. Τα μέλη του συγκροτήματος μπορεί να έχουν πλούσιο βιογραφικό, πολλές παραστάσεις και εμπειρία, κάτι το οποίο είναι πολύ σημαντικό, αλλά το σημαντικότερο απ’ όλα είναι το δέσιμο που υπάρχει μεταξύ τους. Ακούγοντας το Dura Mater παραπάνω από μία φορά αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι καλύτερα αυτή την αρμονία που υπάρχει μεταξύ των μουσικών οργάνων. Ο κάθε ήχος που παράγεται έχει της σημασία του, γι’ αυτό και δε θα ακούσεις το βάρος να πέφτει σ `ένα μόνο άτομο, όπως για παράδειγμα στη κιθάρα, κάτι το οποίο κάνουν τα περισσότερα συγκροτήματα. Μπορεί το “Alluring Souls in Motion” να θέλω να το σβήσω από τη μνήμη μου, όμως τα υπόλοιπα κομμάτια θέλω να τα ακούω ξανά και ξανά, ναι ακόμα και το “Pervertia” με τα αρνητικά του. Η κυκλοφορία αξίζει και με το παραπάνω, το συγκρότημα έχει βάλει πολύ ψηλά τον πήχη και εύχομαι το album (όταν με το καλό κυκλοφορήσει) να είναι ακόμα καλύτερο!

8,5/10

ΣΥΜΕΩΝ ΠΑΛΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Sadus The Shadow Inside

Sadus – The Shadow Inside

Sadus – The Shadow Inside Όσοι φίλοι και φίλες θυμάστε το  “Illusions” του 1988 (της …

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *