Euphrosyne – Morus

Euphrosyne – Morus

Άκρως ποιητικά στο ντεμπούτο τους οι Euphrosyne ασχολούνται με ένα ακόμη τέκνο της Νύχτας και του Ερέβους τον Μόρο. Oι Κήρες ( keres του ep) συμβολίζουν τον βίαιο θάνατο, ο Mόρος όμως είναι μια πολύ διαφορετική οντότητα και αυτό αντανακλάτε στο ύφος του άλμπουμ. O Μόρος ήταν η θεότητα-προσωποποίηση της επικείμενης καταδίκης, οδηγεί τους θνητούς στο αναπόφευκτο θανάσιμο πεπρωμένο τους. O μυθολογικός τίτλος δένει πολύ επίπονα με το βαρύ προσωπικό concept του άλμπουμ που έχει κάνει με την απώλεια την μητέρας του Αλέξανδρου Δεσποτίδη.

Tο άλμπουμ ξεκινάει με ένα intro προφορικού λόγου. Το July 21th ξεκινάει με θρηνητικά πλήκτρα και μελωδία που θα ζήλευε κάθε doom μπάντα και συνεχίζει σε ένα prog/black ξέσπασμα. Tο the Valley of White ξεκινάει δυνατά συνεχίζει με μια ήρεμη στιγμή μελαγχολίας και ένα ισχνό ίχνος ελπίδας για να ξεσπάσει σε black metal. Tο Eulogy είναι μια κραυγή. Γνωρίζοντας το concept σου σφίγγετε η καρδιά στο άκουσμα του στοίχου “I am still breathing”. Το Funeral Rites είναι πένθιμο, απόκοσμο, black metal βγαλμένο από το ποτάμι της Στύγος. Το Mitera είναι ένα αριστούργημα με υπέροχες κιθάρες στο άκουσμα του όποιο θα δυσκολευτείτε να μην δακρύσετε. Είναι η κορύφωση όλου του θέματος του άλμπουμ. Ακολουθεί η συνειδητοποίηση της απώλειας και η θύμηση της με το Asphodel καθώς ο ασφόδελος ήταν το νεκρολούλουδο του Άδη, και το άλμπουμ κλείνει με το Lilac Ward ένα πολύ όμορφο ταξίδι οκτώ λεπτών.

Ήταν απόλαυση η ακρόαση του άλμπουμ όπως και το να γράψω της σκέψεις μου για αυτό. Πανέμορφες οι κιθάρες του Αλέξανδρου, η Έφη είναι συγκλονιστική με την φωνή πότε να έχει ονειρικό ανάλαφρο ύφος, πότε θρηνητικό και πότε άγριο black metal. Πολύ καλή δουλειά από όλη την μπάντα. Είναι έκδηλη και πολύ ωραία αποτυπωμένη σε όλο το άλμπουμ η εναλλαγή συναισθημάτων που κάνει να νιώθεις μια απώλεια, το πόσο βαρύς είναι ο θρήνος και σε πόση αναπόφευκτη σκέψη και νοσηρή φιλοσοφική διάθεση σε βάζει.

Η τέχνη είναι πάνω όλα έκφραση και το να εκδηλώσεις τόσο έντονα προσωπικά συναισθήματα απαιτεί ψυχική δύναμη και είναι ίσως ο λόγος που χρειαζόμαστε την τέχνη τόσο πολύ. Oι άνθρωποι συνηθίζουμε να βγάζουμε τον καλύτερο μας εαυτό στα χειρότερα και όπως λέει ο πρόλογος του άλμπουμ να επικοινωνούμε, ετεροχρονισμένα συλλυπητήρια στον Αλέξανδρο γιατί σίγουρα γνωριστήκαμε καλύτερα μέσα από αυτό το υπέροχο άλμπουμ.

Γιάννης Παναγιωτόπουλος

10/10