Grylle – Ergonants, Soufreteux, Cacochymes, Covidars

Παραμυθένια  ατμόσφαιρα, γλέντια μαγισσών με φωτιές μέσα στο σκοτεινά μέρη με παραδοσιακά όργανα και μακάβριες φωνές. Όχι δεν είναι καινούργιο παραμύθι Graham Masterton, ούτε το Blair Witch Project 3, είναι το καινούργιο album των Grylle με τίτλο “Ergonants, Soufreteux, Cacochymes, Covidars”. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ξεχωριστό, αρκετά πειραματικό Γαλλικό Black Metal συγκρότημα στα χνάρια των Burzum, Aerekaer, Asarhaddon, Aggaloch, Alcest.

Οι Grylle βρίσκουν έμπνευση στην τρέχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση για να γράψουν χρονικά της εποχής μας μέσα από μια μεσαιωνική προσέγγιση και μια σατιρική άποψη. Κάτι βασικό που παρατηρεί ο ακροατής στην μουσική τους είναι ότι δεν χρησιμοποιούν σύγχρονα όργανα, και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ακούγονται πιο ρεαλιστικοί! Αυτό το τρίο από την Γαλλία παίζει την μουσική του, με ασυνήθιστα όργανα, τύπου λαούτο, φλάουτο, sarrazin κιθάρες παραδοσιακά κρουστά, που όταν τα ακούς στο σύνολό τους σε κάνουν να ταξιδέψεις στο απέραντο δάσος τους σκοτεινού κόσμου τους!!!

Έχουμε 7 τραγούδια που κατά βάση η θεματολογία τους είναι οι ασθένειες όπως πανούκλα που υπήρξε στα μεσαιωνικά χρόνια, η θλίψη και γενικότερα ότι έχει σχέση με το θάνατο… Ναι… ακούγεται τόσο μακάβριο.. αλλά κατά κάποιο παράξενο τρόπο μουσικά σου βγάζει μια άγρια/γλυκιά μελωδία! Οι ταχύτητες διαφέρουν μεταξύ των τραγουδιών, άλλες φορές τρέχουν ασταμάτητα και καλπάζουν στα άγρια χιονισμένα βουνά και άλλες φορές είναι τόσο χαλαρές που σε κάνουν να αράξεις στην άκρη του βουνού και να αδράξεις τον ουρανό.

Tο πρώτο τραγούδι αν και δεν θα το έλεγα τραγούδι, αλλά εισαγωγή στο “Κάλεσμα”. Είναι ένας μεσαιωνικός ύμνος! Στα καπάκια σκάει το δεύτερο, αρκετά μελωδικό για το είδος , με την μακάβρια φωνή το τραγουδιστή να δίνει ρυθμό και σε διάφορα σημεία να τραγουδάει  η χορωδία του σκότους και να ολοκληρώνει με ένα παγανιστικό τρόπο. Αμέσως μετά έρχεται ίσως το πιο γρήγορο και παράλληλα μελωδικό κομμάτι του δίσκου το “Moribond Flétri d’Orgueil”.

Το τέταρτο τραγούδι του δίσκου  “Réservement de Confortale” είναι το καλύτερο κατά την γνώμη μου, όπου εκεί που αρχίζει με ένα traditional στυλ και με μια ομιλία του Γάλλου “μάγου” στα μέσα αλλάζει και μπαίνει με μια εξαιρετικά “απλή” μελωδία στην κιθάρα όπου και τελειώνει… Τα υπόλοιπα τρία τραγούδια κινούνται κατά βάση σε αυτό το ενδιαφέρων μεσαιωνικό-θεατρικό μοτίβο με άλλοτε γρήγορες ταχύτητες και άλλοτε αργές και χορωδιακές μελωδίες.

Έχοντας ακούσει το δίσκο αρκετές φορές, ομολογώ ότι αυτοί οι Γάλλοι κατάφεραν να με κερδίσουν με την πειραματική τους μουσική και την ξεχωριστή θεματολογία τους! Αν κάποιος θέλει να ακούσει κάτι διαφορετικό στο χώρο του Black Metal θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα.

Θεμιστοκλής Παρασκευόπουλος

                 8/10