Helevorn – Espectres

Helevorn – Espectres

Πέντε χρόνια μετά το “Aamamata” άλμπουμ οι Ισπανοί doom metallers Helevorn κυκλοφόρησαν το πέμπτο άλμπουμ της καριέρας τους. Η μπάντα έρχεται ξανά μέσα από διαρκή συναισθηματικά σοκάκια να παραθέσει την μουσική έμπνευσή της που αφορούν  τα βιβλία “Hauntology” του Jaques Derrida  και  “Ghosts Of My Life” του Mark Fisher.

Ο  Fisher αναζητά τα ίχνη των χαμένων μελλόντων αφού όπως ισχυρίζεται είναι εκείνα που μας στοιχειώνουν μέσα από τον καπιταλιστικό ρεαλισμό.

Πρώτο άκουσμα από το άλμπουμ το μελωδικό αλλά τίγκα μελαγχολικό “Inherit The Stars”. Είναι σαν να έχει μπει σε μια δίνη που δεν αφήνει κανένα άστρο να διεισδύσει, κανένα φως να γαληνέψει το βλέμμα σου.

Η φωνή του  Josep Brunet στητή, ελαφριά απόκοσμη. Δημιουργεί τεθλασμένες εικόνες στο σκηνικό που στήνει ο ήχος. Στο “The Defiant God” η μελωδία αλλά και η τραχιά εικονική προβολή στήνει ένα αλλιώτικο σκηνικό. Το “Signals” έρχεται πιο γήινο. Πιο σταθερό παρόλη την μελαγχολική του παλέτα  αφήνει ψήγματα μιας πιο έντονης συναισθηματική σύνδεσης.  Από τη μια τα γήινα φωνητικά και από την άλλη ο αέρας με τα growl  δίνουν μια πολυδιάστατη αίσθηση σε όλο το τραγούδια. Τα βαθιά riffs ακούγονται σαν παρακάλι, σαν να απλώνεται ένα χέρι ζητώντας βοήθεια.

Φτάσαμε στο μελωδικό “When Nothing Shudders”. Το ύφος εδώ είναι πιο σκληρό, πιο άμεσο ίσως. Η βάση του είναι μελωδικά στοχαστική αλλά τα ψήγματα της σκληράδας που διαθέτει ανοίγουν το βλέμμα εμπρός σε ένα δυναμικό αποτέλεσμα.

Πως μπορείς να «σπάσεις» την σιωπή; Θέλεις άραγε ή αφήνεσαι στα βάθη των σκέψεων σου; Το “Unbreakable Silence” για κάποιο μοναδικό λόγο που ο νους δεν μπορεί να συλλάβει αμέσως, δένεσαι με αυτό το τραγούδι. Παρακολουθείς την λεπτή γραμμή στην οποία είναι μουσικά στημένο με τα growl φωνητικά να κοιτούν με μια αγριάδα τις μελωδικές γραμμές. Δεν είχα ποτέ παρακολουθήσει το doom metal αλλά έχει μια μαγεία ακούγοντας το κάθε φορά. Τα χαμηλά τέμπο, οι πιο βαριές συνθέσεις αλλά και η θεματολογία μπορούν να σε γοητεύσουν. Επόμενο το “L’Endemà” στην Καταλανική γλώσσα και με guest στα φωνητικά από την Inez Gonzalez. Μια αιθέρια μοναξιά αλλά και μια απαράμιλλη δυναμική ξεσπά σε κάθε νότα. Λες και άνοιξε επιτέλους ο ασκός και από μέσα ξεχύθηκε με ορμή μια άλλη όψη της πραγματικότητας.

Έβδομο το “The Lost Futures” σε βαριά μελαγχολική γραμμή με κιθαριστικά ξεσπάσματα και στιβαρά τύμπανα. Τα φωνητικά θυμίζουν μια απόκοσμη οργή έτσι όπως ξεχύνονται σαν χείμαρρος ενώ το “Children Of The Sunrise” με το γλυκό παίξιμο του πιάνου έρχεται σαν καλμάρισμα από μια καταιγίδα που έχει προηγηθεί. Η φωνή τραντάζει τον εσωτερικό σου κόσμο καθώς μπλέκεται στις στροφές της μουσικής. Ίσως το πιο αισθαντικό τραγούδι του άλμπουμ. Οι στίχοι μεστοί, συγκρατημένοι αναδύουν την βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης οντότητας. Σμιλεύουν συναισθήματα που χωρίς όρια ξεπηδούν μπροστά μας.

Μια δουλειά που αξίζει να της δώσετε την αμέριστη προσοχή σας.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

8/10