InnerWish – Ash Of Eternal Flame

InnerWish – Ash Of Eternal Flame

Επικό μπάσιμο. Σκασίματα, χορωδιακά «Ααα-Ωωω», riffάρα, γύρισμα στα τύμπανα και ελάτε δικασίδια να μας πάτε όπου θέτε. Στο μισό η ταχύτητα μετά, πάλι με χορωδιακά και ήλθε η ώρα να μπει η φωνή. Για ελάχιστα δεύτερα συνυπάρχει μόνο με τις κιθάρες και μετά ξαμολιούνται όλοι. Μόλις γίναμε μάρτυρες ενός μυστικιστικού θέματος, που ακούει στο όνομα “Forevermore”. Το ρεφρέν είναι ερωτεύσιμο και πιστό στις ηχητικές φόρμες των δικών μας, καταδικών μας παιδιών.

Ο έκτος τους δίσκος έρχεται οκτώ χρόνια μετά τον ομώνυμο. Και ναι, είναι όπως τον είχαμε ονειρευτεί. Μελωδικός, τραχύς εκεί που πρέπει, ντελικάτος πάλι εκεί που πρέπει και γεμάτος εκπλήξεις. Να! Τώρα, αυτή η γέφυρα στο εναρκτήριο, με τα tutti και τις «γκάγκαγκα» γάργαρες κιθάρες. Ευκαιρία να κοπανηθείς, ευκαιρία να εκτιμήσεις την ευφυία στο παίξιμο των πλήκτρων, ευκαιρία να σιγοτραγουδήσεις παρέα τους. Μην σε απασχολεί που δεν έχεις μάθει ακόμα τους στίχους. Έχεις όλο τον χρόνο μπροστά σου. Μέχρι τις γιορτές θα έχεις αποκτήσει διδακτορικό.

Το ”Sea Of Lies” μπουκάρει σε χρόνο 12/8 και διαθέτει – φυσικά – τον επικό καλπασμό του μέτρου και τη μελωδία που του προσδίδουν οι Εσώτεροι. Σε αυτό το τραγούδι απολαμβάνουμε τη guest παρουσία ενός τεράστιου “μουσικανθρώπου” του Metal και της τέχνης γενικότερα, του μπροστάρη των Blind Guardian, του ίδιου του Hansi Kürsch! Με άξονά του ένα θέμα που ραγίζει καρδιές και με μέτρο της δράσης ένα μελωδικό κύμα που λειτουργεί σαν λυτρωτικό τσουνάμι, το συγκρότημα δείχνει ότι υπάρχει έμπνευση για καμιά πεντακοσαριά δίσκους ακόμα.

Το ”Higher” ξεκινάει, και αυτό που μου αρέσει είναι η straight forward επίθεση και το στακάτο παίξιμο. Μπάσο που κρατά τα πάντα σε ισορροπία και φωνή που γίνεται το ισοδύναμο της ψυχής κατά τη διάρκεια της ακρόασης. Και εκείνη η δισολία… Μερικά πράγματα είναι πρακτικά αδύνατο να μπορέσουμε να τα περιγράψουμε. Ακολουθεί το καραβαρβάτο “Soul Assunder”, με το οποίο μπορείτε να χτυπηθείτε άφοβα. Οι δίκασες είτε λυσσομανούν είτε στέκονται επιλεκτικές και δημιουργούν το πρόπλασμα ενός μπακλαβαδωτού rhythm section, έχοντας τις κιθάρες στο spotlight, λόγω όλων εκείνων των εντυπωσιακών θεμάτων.

Να πούμε εδώ ότι η παραγωγή είναι κάτι παραπάνω από κρυστάλλινη και Metal. Το άλμπουμ έχει ηχογραφηθεί στα στούντιο LoNe και Devasoundz, με τον Fotis Benardo να έχει το πρόσταγμα και την επιμέλεια, παρέα με τον Θύμιο Κρίκο, ο οποίος είναι και αυτός, εδώ και πολλά χρόνια, ένα εμπειρότατος παραγωγός. Η μίξη και το mastering υπογράφονται από τον τεράστιο Henrik Udd (Hammerfall, Powerwolf, SepticFlesh και πολλοί άλλοι ακόμα).

Το ”Primal Scream” είναι και αυτό σε μοτίβο 12/8 και είναι πραγματικά πανέξυπνος ο τρόπος που παίζουν με διάφορες «μορφές» του μέτρου, επιταχύνοντας ή επιβραδύνοντας τμήματα των θεμάτων, χωρίς στην ουσία να πειράζουν την ταχύτητα. Και τα διπλογραμμένα φωνητικά είναι… νομίζω πως η πλέον κατάλληλη λέξη είναι «γλυκύτατα». Είναι η χροιά του Εικοσιπεντάκη που εμπεριέχει μέσα της αυτή τη γλυκύτητα. Φανταστείτε σοκολατάκι που μέσα του έχει μπράντι. Και λίγα γράφω…

Επόμενο στη σειρά το ομώνυμο, με τη συμφωνική αρχή – και κινηματογραφική να πείτε, θα συμφωνήσω. 12/8 και εδώ και τους πάει πολύ το μέτρο και πολύ καλά κάνουν και το χρησιμοποιούν αβέρτα κουβέρτα. Σπάσιμο ακουστικό και η φωνή μόνη της με τις κιθάρες και τις πλάτες των πλήκτρων. Μπασιά και περιβάλλον επικό. Τα όργανα ήλθαν όλα τους σε συμφωνία, η χορωδία προσθέτει πολύ (και σε αυτό το άλμπουμ ακούγονται οι Voice Box) και ένα ρεφρέν που σπάει τη σφραγίδα.

“Cretan Warriors” και να το επόμενο κλωτσομπουνίδι, το οποίο θα σας επιτρέψει να τα βάλετε με τον τοίχο που στέκεται μπροστά σας. Στην ουσία είναι ένας εγκάρδιος χαιρετισμός σε εκείνους που στάθηκαν κοντά στα παιδιά και συγκεκριμένα εκείνους που κατάγονται από το νησί των γενναίων. Οδηγούν οι δίκασες, με τις κιθάρες να μην φείδονται καθόλου θεμάτων και κιθαριστικών καμωμάτων. Επόμενο στη σειρά το “The Hands Of Doom”, το οποίο θα έκανε τους Kamelot να σκάσουν από τη ζήλια τους και το οποίο είναι τόσο λυρικό, που θα
μπορούσε να γίνει από μόνο του ταινία ανάλογου περιεχομένου.

Προσγειωνόμαστε στην πόλη των αεροπλάνων; Το “Once Again” ξεκινάει με Jet City θυμητικά και μετά γίνεται κάτι άλλο. Ναι, πονάει το δοντάκι μου για το εν λόγω και από μέσα μου θέλω και απαιτώ και πατάω το πόδι μου, να είναι το επόμενο βίντεο. Το γρέζι στη φωνή, επιλεκτικό πάντα, είναι προειδοποίηση για το grande ρεφρέν, που μπορεί και να στοιχειώσει το μέσα σας. Και έρχεται το “I Walk Alone” να κάνει τρελό σαματά. Πάρτε ομορφιά πλήκτρων και κιθαρών, πάρτε ρυθμό και παίξιμο και μόλις γνωρίσαμε έναν ωραιότατο κράχτη για action ταινία, χολιγουντιανού προϋπολογισμού. Μισό, μισό… Τα κάνω δύο τα τραγούδια για την ταινία! Το “Breathe” είναι… Είναι μεταξωτός χάλυβας και σκέφτομαι πολύ σοβαρά να κατοχυρώσω αυτή την πάρλα. Απίστευτα μελωδικό κομμάτι, το οποίο μπορεί να σας πάει βόλτα στη δεκαετία του ’80 και ίσως κατά τη Φλόριντα και να σας φέρει καπάκι στο αύριο.

Το άλμπουμ κλείνει με μία εμπνευσμένη διασκευή στο “Send Me An Angel” των Blackfoot, με το σχήμα να μετατρέπει το έπος σε δικό του τραγούδι και να β(γ)άζει και σε αυτό την ψυχή του. Ακούω και ξαναπατάω το κομβίο, πάω πάλι στην αρχή. Είναι νωρίς ακόμα, έχουμε ολόκληρη νύχτα μπροστά μας. Θύμιο, Μανώλη, Αντώνη, Γιώργηδες και Φραγκίσκο, καλώς ορίσατε! Ευχαριστούμε για τη μουσική! Α! Μην το ξεχάσω… Το άλμπουμ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να το πάρεις σε βινύλιο. Τι εξωφυλλάρα είναι αυτή, ρε μάγκα μου! Ο Γιάννης Νάκος (Remedy Art Design) έκανε πάλι το θαύμα του.

Κώστας Κούλης

9/10