IreBorn – Tantrum Continuum

IreBorn – Tantrum Continuum

Οι Θεσσαλονικείς εξαπολύουν το δεύτερο άλμπουμ τους και η εισαγωγή του εναρκτήριου “Regency Of Fire”, με τις «εναλλαγές» των μελωδιών στα ηχεία, μία από το ένα και μία από το άλλο, μας βολτάρει σε εποχές τριάντα-φεύγα χρόνια πριν. Προσήλωση στο τότε, με σύγχρονη ματιά. Γρήγορο τέμπο και φωνή που έχει βγει από τους καλύτερους εφιάλτες των Overkill! Να πω και των Exodus; Αμέ, γιατί όχι; Τα παιδιά υιοθετούν σολιστικά ιδέες γερμανικές και αμερικάνικες, κοπανάνε και… Μισό! Έσκασε τώρα το “Pure Self Control”, το οποίο διαθέτει εσάνς Bay Area και φλερτάρει με το συγκινησιακό μέρος εγκεφάλου, ανεξαρτήτως ακροατή. Οι κιθάρες παίζουν τα δίδυμα θέματά τους, συνδυάζοντας riff και power chords και το rhythm section στέκεται χαλύβδινο.

To “Reign Unfolds” ξεκινάει με σκασίματα, μπάσο που βαράει σαν τρελό, αποκαλύπτοντας το μέτρο – 6/8 – και με κιθάρες που παίζουν θεματάρες πίσω από τα φωνητικά, στο κουπλέ. Το “Vengeance Is My Core” ξεκινάει και μου θυμίζει Sacred Reich, για μερικά μόλις δευτερόλεπτα. Μετά οι τυπάδες συνεχίζουν με το δικό τους υβρίδιο, αλλά τώρα κόλλησα. Θέλω αυτή τη μπάντα να παίξει το “The American Way” και να μας στείλει όλους αδιάβαστους! Γίνεται; Το τραγούδι περνάει από διάφορες ταχύτητες και κιθαριστικές ακροβασίες και γίνεται εύκολα χαλί για headbanging και moshing.

To “Disperse This Curse” εισάγεται και εκείνο μέσω σκασιμάτων και αργού τέμπο. Οι κιθάρες σερβίρουν τα riff και ο ρυθμός είναι mid προς αργός. Τα φωνητικά είναι ένρινα και ειρωνικά, είναι τόσο ψαρωτικά… Το “Firebrand” διαθέτει μία διαστημική riffάρα στην αρχή της και μετά… Ξύλο! Mid tempo δυναμίτης, με τις κιθάρες να σολάρουν στην αρχή και έπεται φωνητικός τοίχος, ο οποίος εννοείται ότι πέφτει πάνω στα κεφάλια μας. Είναι και λίγο Megadethικό όλο αυτό; Θα μπορούσε, έτσι; Πάρε και το σόλο του και επιστροφή στο ξυλίκι των κουπλέ. Ακολουθεί το ατμοσφαιρικό “Igneous”, ένα instrumental επτά λεπτών, το οποίο αποτελεί σπουδή πάνω σε διάφορους ρυθμούς, σε διάφορες ηχητικές προτάσεις και όχι μόνο. Ένα μάτσο riff και άλλα τόσα θέματα από πάνω τους. Σπουδαίο κομμάτι! Γιατί όμως δεν κάνατε ένα «ολοκληρωμένο» τζαμάρισμα στο τελείωμα; Θα σας θυμώσω…

Επίλογος με το “Forgotten Icons”, ένα τραγούδι που μπαίνει ήπια και συνεχίζει κατ’ αυτό τον τρόπο. Η φωνή είναι άλλη εδώ. Δεν έχει πιτσάρει, έχει διπλογράψει φωνητικά. Είναι ένα post-apocalyptic τοπίο, με τα όργανα να συνεργάζονται ιδανικά μεταξύ τους, παίζοντας ένα μουντό αλλά και τόσο λαμπερό ρεφρέν… Η γέφυρα που ακολουθεί, είναι απόλυτα μελωδική. Πρόκειται για ένα άλμπουμ που οφείλουν να ακούσουν οι φίλοι του ακραίου ήχου, αλλά και όσοι ιντριγκάρονται από τη μελωδία. Τα συνδυάζουν πολύ όμορφα τούτοι εδώ. Και αυτή η ομορφιά φτάνει αβίαστα στα αυτιά μας.

Κώστας Κούλης

7/10