Maestrick – Espresso della vita: Lunare

Maestrick – Espresso della vita: Lunare

Το άλμπουμ ξεκινά με το θεατράλε “A Very Weird Beginning”. Λες και πριν ανοίξει η κουΐντα η μουσική σε τραβά μέσα από τα πέπλα της στον μαγικό κόσμο που πρόκειται να αντικρύσεις. Μην φανταστείτε κάστρα, ιππότες, μάχες και βασιλοπούλες που χρειάζονται πάντα έναν ήρωα να τις σώσει. Όχι μπορεί το mood να είναι οπερετικό αλλά η κεντρική ιδέα είναι το ταξίδι της ζωής. Με το “Upside Down” να διαδέχεται το προηγούμενο σε θεατρική απόδοση στήνεται ο καμβάς και ο ζωγράφος ξεκινά τις σκιάσεις. Επόμενο το “Boo” όπου συμμετέχει με την φωνάρα του και ο Tom Englund το concept είναι σκοτεινό καθώς αφορά φόβους και συναφή δράματα που λειτουργούν πάντα αρνητικά απέναντί μας και μας σταματούν κάθε φορά που θέλουμε να πάμε παρακάτω. Σαν φαντάσματα που βγαίνουν μπροστά κάνοντας μας πάντα να βηματίζουμε προς τα πίσω.

Στο Ghost Casino η μουσική γίνεται πιο αλέγρα, έχει μια αλανιάρικη διάθεση και μια πιο jazzy απόδοση. Το ερωτεύεσαι σφόδρα. Ο Fábio Caldeira έχει μια πολυδιάστατη φωνή και η ποικιλία σε ήχους και συναισθήματα που αφήνει στον ακροατή είναι από μόνη της μια όμορφη εμπειρία. Αν προσθέσεις τα τσαχπίνικα ριφάκια, τα τύμπανα που τιζάρουν έχεις ένα χιτάκι στα χέρια σου.

Ξαναγυρνώντας στην οπερετική διάθεση το “Mad Witches” εξαπολύει δύναμη και αυστηρότητα ενώ ελίσσεται ακροβατικά μέσα στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Η μπαλάντα “Sunflower Eyes” έχει μια γλυκύτητα που σε συγκινεί. Χώνεται στα σφαλισμένα φύλλα και ξετρυπώνει τις πιο δυνατές μας στιγμές κάνοντας τες εικόνες.

Έχουμε φτάσει στην ρίζα του άλμπουμ αλλά και του ταξιδιού. Το “The Root” έχει μια πολυδιάστατη και μια ποικιλόμορφη αντάρα μέσα από το δωδεκάλεπτο πέρασμά του. Η εξέλιξη της μουσικής αλλά και των φωνών χαρτογραφούν την ανθρώπινη ύπαρξη. Εστιάζουν στην πολυπλοκότητα και πολύ καλά κάνουν αν με ρωτάτε. Πως αλλιώς θα μπορούσαν να μεταδώσουν όλα όσα ζητούν;

Τρυφερά ξεκινά το “Dance of Hadassah” είναι σαν ο κεντρικός ήρωας μιας παράστασης να στέκεται στην μέση της σκηνής και να ανοίγει διάπλατα την ψυχή του σε ένα μουσικό μονόλογο. Λίγο έξω από τα νερά μας το “Agbara” , δεν έχει τον λυρισμό των προηγούμενων. Το νοιώθεις σαν αντίλαλο του νου, σαν να προσπαθείς να διαλέξεις τον δρόμο που τελικώς θα πάρεις. Σαν ένα σταυροδρόμι. Το “Lunar Vortex” τραβά έναν prog δρόμο ίσως να σας θυμίσει κάποια μουσικά σοκάκια αλλά είπαμε δεν ανακαλύψανε οι MAESTRICK τον τροχό.

Σίγουρα είναι επηρεασμένοι από μουσικές και μπάντες που μπορείς να αναγνωρίσεις αλλά who cares εν κατακλείδι;

Ο δυναμισμός είναι ξανά μπροστά με το “Ethereal” σε μια ένταση που κάνει το σώμα σου να κινείται, να δονείται σε κάθε νότα. Είναι πολύχρωμο το άλμπουμ, μια γεμάτη παλέτα από συναισθήματα κάθε είδους. Το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ “The Last Station (I a.m. Leaving)” είναι εμπνευσμένο από τον Ιταλό συγγραφέα Dante Alighieri και την Θεία Κωμωδία του. Μέσα στα δεκαοκτώ λεπτά που διαρκεί αφήνει στιβαρά τα χνάρια του μέσα σε κάθε ακροατή. Άλλωστε κάθε μέρα στην ζωή μας είναι ένα πέρασμα από τα τρία στάδια του Ντάντε.

Οι MAESTRICK είναι μια μπάντα που σίγουρα θα μας απασχολήσει ξανά και ξανά. Δημιουργούν με μαεστρία και πάθος υπέροχες συνθέσεις και παντρεύουν άψογα τον λυρισμό με το metal.

Μαίρη Ζαρακοβίτη

8/10