Monolithe – Black Hole District

Monolithe – Black Hole District

Μια μοναδική κινηματογραφική και μουσική εμπειρία σας περιμένει ακούγοντας το άλμπουμ των Monolithe “Black Hole District”.

Βρισκόμαστε σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου η ανθρωπότητα έχει προσαρμοστεί να ζει αποκλειστικά μέσα στο φως του σκοταδιού. Οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε ένα είδος ζωντανών “βαμπίρ”, όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, οι θερμοκρασίες αγγίζουν επίπεδα τόσο ακραία που οποιαδήποτε μορφή ζωής είναι αδύνατη στην επιφάνεια του πλανήτη. Η Σελήνη έχει σταματήσει την τροχιά της και η πορεία της δείχνει να πλησιάζει επικίνδυνα στη Γη με αποτέλεσμα να δημιουργούνται πολλά φυσικά φαινόμενα, σεισμοί, τσουνάμια κλπ.

Δεν θα συνεχίσω να σας πω την ιστορία αλλά το άλμπουμ είναι απόλυτα δομημένο σε αυτό από την αρχή του “They Wake Up at Dusk” μέχρι και το τέλος του “Those Moments Lost in Time”. To “Sentience Amidst the Lights” δηλώνει την σκοτεινή παρουσία του χώρου του. Η μουσική έχει μια horror/prog εσάνς. Στα δέκα λεπτά που διαρκεί αναπτύσσεται σταδιακά μια τρισδιάστατη cinematic οντότητα ενώ τα φωνητικά έρχονται μέσα από τα growl μονοπάτια τους να στοιχειώσουν και τα δικά σου όνειρα. Η ένταση αλλά και η μελαγχολία συνεχίζεται και στο “Elusive Whispers”.

To “Wander the Labyrinth” καλπάζει σε άγρια νερά με τα πλήκτρα να κυριαρχούν σε ένα δυστοπικό στροβιλισμό και τις κιθάρες να ξεσκίζουν τον αέρα. Ο αφηγητής νοιώθει να τον ακολουθούν στο “Suspicion” και η ψυχοσύνθεσή του γίνεται ορόσημο για την μουσική και το spooky περιβάλλον που ξεδιπλώνεται γύρω του. Πήραν τα πάνω τους οι μηχανές και το “Unveiling the Illusion” με το doom φινίρισμά του ξεφεύγει ελαφρά από το κινηματογραφικό pattern και ελίσσεται μέσα στην μουσική θαρρετά. Πλήκτρα δεσπόζουν
πάλι δημιουργώντας ένα πολυδιάστατο τοπίο στο “Benefit or Hazard”. Οι δημιουργοί θα πρέπει να κάνουν το επόμενο βήμα και να στοχεύσουν πλήρως στη οπτικοακουστοποίηση όλου του έργου για να συνδεθεί ομοιόμορφα αυτό που σκέφτηκαν.

Από το ξεκίνημα του “On the Run to Nowhere” η πολυπλοκότητα των συνθέσεων σε παίρνει από τα μούτρα. Έχει μια πιο σαφή και γήινη προσέγγιση ακολουθώντας πάντα την νόρμα που έχουν επιλέξει. Ένα μεγάλο φινάλε ακολουθεί το “Those Moments Lost in Time”. Σαν πλήρης απολογισμός της ζωής αυτού του δυστοπικού μέλλοντος βλέποντας το τέλος να πλησιάζει. Τίποτα ελπιδοφόρο, μόνο ερημιά, αγωνία και καταστροφή. Μια ταινία σαρανταπέντε λεπτών κλείνει χωρίς happy ending, χωρίς κάποια ελπίδα.

Μόνο αν εσύ μπεις στην διαδικασία να κοιτάξεις το μέλλον που διαγράφεται να κατανοήσεις και την δυνατότητα που μπορεί να υπάρχει ακόμα να ξεφύγουμε από αυτό το κακό όνειρο που μας περιμένει.
Όμορφη και δομημένη δουλειά για απαιτητικά αυτιά με στιβαρές συνθέσεις. Σας ευχόμαστε τα καλύτερα!

Μαίρη Ζαρακοβίτη
8/10