Nightkill – Survive the Night

Nightkill – Survive the Night

Οι NightKill είναι μια classic/melodic heavy metal μπάντα από την Αθήνα που δημιουργήθηκε στις αρχές του 2024. Το συγκρότημα αποτελείται από τους Πάνο Παύλου/κιθάρα, Γιώργο Μυλωνά/κιθάρα, Peter Jonathan Parker/μπάσο, Θοδωρή Μαρτίνη/Φωνητικά και Ζώη Ψαράκη/ντραμς. Το σχήμα αν και νεανικό στον χώρο της Ελληνικής μέταλ σκηνής μετράει ήδη 5 εμφανίσεις σε γνωστά μαγαζιά της Αθήνας με πολλές συνεργασίες με κορυφαία σχήματα του χώρου και με πολλά ακόμα να έχει να δώσει στο παρόν και στο μέλλον.

Το παραπάνω, είναι το δελτίο τύπου των Nightkill αυτολεξεί, οι οποίοι έχουν ανακοινώσει το ντεμπούτο τους για την 28η Μαρτίου  2025. Ο τίτλος του δίσκου είναι Survive the night και θα κυκλοφορήσει από την Alone records υπό τη μορφή cd και αργότερα στη σελίδα bandcamp της μπάντας καθως και για streaming απο τις γνωστές πλατφόρμες.

Πάμε να δούμε τι έχουμε στα χέρια μας.

Survive the night, το οποίο έχει κυκλοφορήσει από καιρό υπό τη μορφή lyric video. Δυνατό ριφ στην εισαγωγή, αρκετά γνώριμο άκουσμα για όποιον έχει εντρυφήσει στα 80’s 90’s ακούσματα. Κοφτερό δεξί χέρι στις κιθάρες και το αριστερό χέρι, σε γνωστές πιασάρικες φόρμες της εποχής 80’s & 90’s. Στο τραγούδι υπάρχει μετά από κάθε γέφυρα και πριν το ρεφρέν μια παύση αρκετά μεγάλη η οποία κατά τη γνώμη μου διακόπτει τη γκρούβα που έχει ήδη δημιουργηθεί. Όμως όταν μπαίνει το ρεφρέν έρχονται όλα στη θέση τους και το χαίρεσαι! Ρεφρέν που σου μένει εύκολα στο μυαλό και το σιγοτραγουδάς. Τι άλλο θες δηλαδή; Το τραγούδι έφερε εις πέρας τον σκοπό του!

Lost Heaven το επόμενο τραγούδι με ένα αρκετά πιασάρικο μπάσιμο στην εισαγωγή, με αρμονία στις κιθάρες. Ακολουθεί ένα ήρεμο κουπλέ με απλωμένα power chords και τη φωνή σε ήρεμο τόνο. Μετά το τέλος του κουπλέ όμως μπαίνει το δυνατό ριφ της εισαγωγής και ακολουθεί ένα ακόμα πιο δυνατό ριφ που οδηγεί στη γέφυρα που προσωπικά έπιασα τον εαυτό μου να κουνάει ρυθμικά το κεφάλι και να λέω ωπα, εδώ είμαστε. Ρεφρέν μετά, χωρίς πολλά ακροβατικά και σωστά δομημένο με δεύτερες φωνές από κάτω να στηρίζουν σωστά. Κλείσιμο με τη ριφάρα της εισαγωγής και πάμε για το επόμενο.

The Only One Εδώ το ριφ μου έφερε στο μυαλό κάποια πισίνα στο Beverly Hills ξημερώματα Κυριακής μετά από πάρτι, όπου διαφορά πράγματα επιπλέουν στο νερό όπως άδεια κουτιά μπύρας και μαγιό. Δυνατό τραγούδι, γκρουβάτο και στακάτο, άνετα σε playlist μεταξύ Motley Crue και Skid Row! στο ίδιο ύφος με τα 2 προηγούμενα του άλμπουμ.

Μπαλάντα στη συνέχεια με τίτλο Don’t give up. Επιστροφή στα σχολικά πάρτι που θες να πάρεις το αμόρε από τη μέση και να χορέψετε. Τυπικό ύφος της εποχής εκείνης όπως το φαντάζεστε. Γνωστές νόρμες – άγραφοι κανόνες songwriting για το είδος, που δουλεύει μια χαρά. Καθαρές κιθάρες στα κουπλέ, βρώμικες στα ρεφρέν και φωνή να απλώνει όπως πρέπει, δινόντας μια πολύ όμορφη διάσταση! Στο τέλος φορτσάρει με double time και ένα outro solo όπως ακριβώς πρέπει!

Devil’s Heart για τη συνέχεια με ξυράφι εισαγωγή και μόλις μπει η φωνή πάμε σε μονοπάτι gallop rhythm το οποίο στη metal μουσική είναι ψωμοτύρι. Κάποια diminished περάσματα στη γέφυρα από τις κιθάρες και φουλ για δυνατό ρεφρέν.

Keeper of Faith το επόμενο και είναι ακριβώς στο ίδιο μοτίβο και με τα προηγούμενα. Βαρύ και χωρίς πολλά φρου φρου ριφ. Απορία που μου δημιουργήθηκε ως τώρα. Τι παίζει με τα tremolo dive σε κάθε τραγούδι; Σίγουρα κιθαριστική υπογραφή μαζι με τα πολλά pinch harmonies που προσωπικά λέω πάντα ναι! Στρωτό ριφ, αλλά κάπου εδώ και μετά τη πολλοστή ακρόαση, βλέπω πως και οι γραμμές στις φωνές είναι παραπλήσιες με τα προηγούμενα τραγούδια. Άραγε, συνόχη στη φιλοσοφία του άλμπουμ;

Never surrender Κάτι αλλάζει εδώ. Σίγουρα στο ύφος του άλμπουμ αλλά διαφέρει λίγο, κουπλέ στρωτά όπως και τα προηγούμενα αλλά στη γέφυρα έχουμε διπλοπέταλο και το ρεφρέν μπαίνει στα χωράφια του europower ανεβάζοντας level στο τραγούδι και μια φρέσκια χροιά στο άλμπουμ δίνει πολύ καλό boost στον ακροατή. Πιο δυναμικά φωνητικά στο ρεφρέν εκτελεσμένα άψογα από τον Θοδωρή Μαρτίνη και μπορώ να πω πως, του πάει αρκετά το στυλ αυτό. Ευχάριστη έκπληξη πραγματικά αυτό το τραγούδι!

Τελευταίο τραγούδι και Queen of the Damned. Ριφάρα βαριά και ασήκωτη εδώ με ωραία ροή. Γέφυρα που ξεχωρίζει και ρεφρέν ξεσηκωτικό. Οπαδικό και για sing along στα live οπωσδήποτε. Θα είναι και το βίντεο κλιπ τους αυτό το τραγούδι. Βαράει σωστά και ανελέητα. Τίποτα δε μπορεί να πάει στραβά εδώ.

Σύνοψη: Αρκετά θετικά σημεία όπως, ριφ βαριά, μελωδικές γραμμές και πολλά σολίδια – ίσως και παραπάνω – με σρεντοκαταστάσεις! Πλανάται μια ίδια συνταγή σε όλο το άλμπουμ με μερικές εξαιρέσεις πχ στο Never Surrender. Θα έλεγε κανείς πως ακολουθήθηκε μια πεπατημένη σε όλο το άλμπουμ από τα ριφ μέχρι και τις γραμμές της φωνής όπου η φωνή, φέρνει αρκετά σε Scorpions και αυτό, είναι πάντα καλό!

Το ρυθμικό section έχει χώρο για περισσότερα πράγματα που θα κέντριζαν ακόμη περισσότερο τον ακροατή, όπως κάποια tutti, breaks, λίγο από αυτό που θα λέγαμε, αλατοπίπερο. Προσήλωση στις περασμένες δεκαετίες, με αποδεδειγμένες ανα σειρά ετών, σωστές συνταγές αλλά, προσωπικά μου λείπουν κάποια εμβόλιμα σημεία που θα έκανε το άλμπουμ να ξεχωρίσει ακόμα παραπάνω.

Queen of the Damned, Never Surrender, Lost Heaven, The only One πρεπει να ειναι σε συχνό rotation για όσους ακούσουν τους Nightkill. Όσοι είστε σε ακούσματα Accept, Scorpions αλλα και Motley Crue, Skid Row κτλ, σπεύσατε!

Τα παιξίματα στις κιθάρες είναι πολύ ωραία, καθώς και η απόδοση στις φωνές, ειδικά στα σημεία που τολμούν λίγο παραπάνω, το κερδίζουν το στοίχημα. Θα ήθελα το δίδυμο τύμπανα μπάσσο λίγο πιο τσαμπουκαλεμένα ως προς τις συνθέσεις τους για να συμβαδίσουν ακόμα περισσότερο με τις κιθάρες που δαγκώνουν! Σε καμία περίπτωση όμως δεν υστερούν, το τονίζω αυτό.

Είναι ίσως λίγο δύσκολο για την εποχή μας, να υποστηρίξει μια μπάντα την επιλογή της στο καθαρό και ανόθευτο heavy metal, αλλά το κοινό εκεί έξω θυμάται τα αρχίκα εφηβικά του ακούσματα οπότε, θεωρώ πως θα τσιγκλήσει αναμνήσεις αυτό το άλμπουμ!

Επίσης, να τονίσω πως το σχήμα πήρε τη τελική του μορφή το 2024 οπότε, υπό αυτό το πρίσμα, τα έχει πάει εξαιρετικά καλά. Επίσης, υπό το ίδιο πρίσμα ακουσμάτων 80’s & 90’s, βαδίζουν στον σωστό δρόμο που επέλεξαν.

Μια πολύ καλή προσέγγιση από τους Nightkill  στο ντεμπούτο τους, με εύκολο άκουσμα για τον ακροατή, αρκετά σημεία για κοπάνημα, καθώς και ρεφρέν που μένουν εύκολα στη μνήμη για να τα σιγοτραγουδάς και αυτό για εμένα τουλάχιστον είναι πάντα ευπρόσδεκτο.

Tolis G Pol

8/10