Nile – The Underworld Awaits Us All

Nile – The Underworld Awaits Us All

Έχουμε θέμα στο πρώτο δευτερόλεπτο του άλμπουμ. Το σκάσιμο είναι «λίγο μετά». Τι σκέφτηκαν πάλι; Θέλουν να μας τρελάνουν από τα αποδυτήρια; “Stelae Of Vultures” και μου τρέχετε όλοι στα λεξικά. Μαζί σας κι εγώ, δεν το συζητώ. Stela o ενικός, stelae o πληθυντικός και οι Κολώνες των Αρπακτικών κλωτσάνε το φλεγόμενο τόπι για να ξεκινήσει ο αγώνας. Φρενήρες Death Metal από τους παιχταράδες, από τις ΗΠΑ και την Ελλάδα μας και αυτό που παρατηρώ από την αρχή είναι ότι ο Γιώργος Κόλλιας, ίσως ο πιο μελετημένος και εντυπωσιακός drummer στον ακραίο ήχο, ακολουθεί κατά πόδας τις κιθάρες των Karl Sanders, Zach Jeter και Brian Kingsland… Συγκρότημα με ΤΡΕΙΣ κιθάρες; ΔΩΣΕ!

Ακολουθεί το – βαθιά εισπνοή – “Chapter For Not Being Hung Upside Down On A Stake In The Underworld And Made To Eat Feces By The Four Apes”. Αφήστε, τις μέτρησα εγώ. Είκοσι και δύο λέξεις. Παλιές καλές ομορφιές της δεκαετίας του ’80 και τους Grindcore δίσκους της εποχής; Αν και ξέρετε, όπως και εγώ, ότι οι Nile το έχουν με τους μακροσκελείς τίτλους, βλέπε “Papyrus…”. Ο Κόλλιας αξιοποιεί στο έπακρο την τεχνική Mickey Mouse, παίζοντας δηλαδή «ανάλογα με τη δράση» και tuttiζοντας ό,τι περνάει από τα αυτιά του. Έτσι δένει το ηχητικό αποτύπωμα απ’ όλες τις μεριές και το σχήμα ακούγεται μπετόν αρμέ σε κάθε στιγμή του.

Στο, μόλις 118 δευτερολέπτων, “To Strike With Secret Fang”, βρίσκουμε και μία παυσούλα, εκεί στην αρχή. Riff, δαιμονισμένα τύμπανα, φύγαμε! Από τώρα λυπάμαι όποιον θελήσει να κάνει breakdown τα drums του κομματιού. Και επειδή ξέρω μία ψυχή, εκεί στο διαδίκτυο, που το έχει σκεφτεί ήδη…

Τον δέκατο δίσκο των Nile υπογράφει, όσον αφορά τη μίξη και το mastering, ο πολύς Mark Lewis (είχε κάνει και τον προηγούμενο), o οποίος έχει κάνει παραγωγές σε ένα υπέρ-κατεβατό συγκροτημάτων, από Six Feet Under και The Black Dahlia Murder, μέχρι Cannibal Corpse και Deicide. Και τους έχει κάνει και ακούγονται μπουλντόζα.

Το “The Pentagrammathion of Nephren-Ka” ανακατεύει την τράπουλα. Καθαρές κιθάρες, μυστηριακή ατμόσφαιρα, διάφορα θέματα, αργά και γρήγορα, κανένα άλλο όργανο και… έπεται το “Overlords Of The Black Earth” να κατεδαφίσει καμιά ντουζίνα πυραμίδες… Απόλυτα τεχνικό, με αλλαγές στις ταχύτητες και παύση, με αλλαγή στον χρόνο και χορωδιακά φωνητικά. Δεν το συζητάμε, οι τύποι είναι τεχνιτάρες.

Το ”Under The Curse Of The One God” ξεκινάει με παροξυσμό οργάνων, περνάει από εκείνη την παύση, ξαναπερνά και τα βόθρινα φωνητικά του Sanders αφήνονται να κάνουν ζημιά και να οδηγηθούν σε μία γέφυρα mid tempo. Άσε που έκαναν τον χρόνο μονό, να μας κάνουν να ζηλέψουμε ακόμα περισσότερο. Το “Doctrine Of Last Things”… ωχ! Αυτό πάλι δεν μπορώ καν να το μετρήσω. Ακολουθεί το αιγυπτιακό ξεκίνημα του “True Gods Of The Desert”, με τη μπάντα να κινείται σε χαμηλές ταχύτητες, να Doom-o-Deathίζει και να βάζει μελωδία στις tribal παραλλαγές. Επτά λεπτά κρατά τούτο εδώ και σβαρνίζει κατά βούληση. Τα χορωδιακά τα ακούσατε και εδώ, ναι; Συνέχεια με το ομώνυμο…

…Το οποίο ομώνυμο είναι πάνω από οκτώμισι λεπτά! Και στο οποίο ομώνυμο πέφτει τρελό ξύλο. Διάφοροι ρυθμοί, tutti, αυξομειώσεις και πάλι από την αρχή. Ρε συ… Αυτοί οι Nile είναι οι Mekong Delta του Death Metal! Τέτοια τεχνική και τέτοια γνώση… Μόνο προς τα εκεί δείχνουν. Ο επίλογος, το οργανικό “Lament For The Destruction Of Time”, ξεκινά με το να αποδώσει φόρο τιμής στις Thrash μπάντες της δεκαετίας του ’80 και όχι μόνο. Οι Nile είναι μέγιστοι μάστορες και η καφρίλα τους αποτελεί μία μόνιμη διδακτορική διατριβή πάνω στο είδος και την εξέλιξή του με τα χρόνια. Το μέλλον στα ηχεία μας και τα ακουστικά μας… στο παρόν.

Κώστας Κούλης

9/10