Onirophagus – Revelations From The Void

Onirophagus – Revelations From The Void

Οι Καταλανοί κυκλοφορούν το τρίτο άλμπουμ τους (και όχι, μην τσιμπήσετε ότι μπορεί να είναι ΕΡ, επειδή έχει όλα κι όλα πέντε τραγούδια) και αυτό που συγκρατείς από την αρχή είναι ένα Doomικό Death Metal. Το εισαγωγικό, ενδεκάλεπτο παρακαλώ, “Hollow Valley” είναι σε χαμηλή ταχύτητα. Ακόμα κι όταν οι δίκασες προστάξουν, η
ταχύτητα δεν ανεβαίνει. Η φωνή έρχεται κατευθείαν από τον Άδη, με όλα τα εφέ και τα βάθη που έχετε ονειρευτεί. Διπλογραμμένες φωνές, που πιο πολύ μοιάζουν με επικλήσεις, κιθάρες που τρέχουν, μπάσο που ζαλίζει και τύμπανα που έχουν επίσης τεράστιο βάθος στα τομ. Ψαρωτικό το αποτέλεσμα και η μελωδική γέφυρα που ακολουθεί, χωρίς
μπασοτύμπανα, είναι λυρική και πένθιμα μελωδική. Και εκεί ξεσπά ο πόλεμος! Σφαιράτο γίνεται το κομμάτι, σκέτο χάος γίνονται οι φωνές και ο επίλογος μοιάζει με πυρηνική έκρηξη.

“Landsickness” και το mid tempo καλά κρατεί, με τα τύμπανα να πλακώνονται στα εξάηχα, μέχρι να ανέβει η ταχύτητα, να έλθουν τα χτυπήματα όλα ισχυρά – μα φυσικά στο ταμπούρο – και να «προαχθούν» σε ντούπα-ντούπα, με φρενήρεις Thrashίζουσες αλλαγές και κλιμακώσεις. Ακολουθεί το “The Tome”. Doom εις τους αιώνας των αιώνων. Γλυκιά μελαγχολία, γυρίσματα στα τύμπανα, τονισμοί στα πιατίνια και εκεί είναι που σκέπτεσαι ότι «όπου να ‘ναι, θα γίνει μακελειό». Κρατήστε αυτή τη σκέψη. Προς το παρόν μας κρατά συντροφιά η Death-καράDeath φωνή. Λίγο μετά το τρίτο λεπτό, μας επισκέπτεται το μακελειό που λέγαμε πιο πάνω.

Η μουσική των Ιβήρων είναι ενδιαφέρουσα και η ενέργειά τους αξιοπρόσεκτη. Το όνομα πάλι της μπάντας… Ποιητικό σίγουρα. Απωθητικό; Εννοείται! Κατά καιρούς ακούω πολλά σχήματα με θαυμάσιες προτάσεις, αλλά εντελώς ξενερουά όνομα. Θυμάστε τους Τσιντσιλά; Είχαν παίξει και στη χώρα μας. Τι μπαντάρα και τι φρικτό
όνομα, το οποίο μπορεί και να ευθύνεται για τη «μη ανθηρή» πορεία της. Κύριοι, μια χαρά ιδέα είναι ο Ονειροφάγος. Αλλά η «εφαρμογή»… Μοιάζει πολύ ανηφορική η κατάσταση.

Το ”Black Brew” είναι μεν αργό, αλλά κρύβει πολλή φασαρία μέσα του. Όταν δεν ακούμε εκείνη τη «βραδυφλεγή» μελωδία, τότε η μπάντα γκαζώνει στα υπόλοιπα όργανα, αφήνει την κιθάρα στο αυτό τέμπο και εξωτερικεύει τα πάθη της μέσω των δίκασων χτυπημάτων. Και είναι φυσικά θέμα χρόνου να υπάρξει το ανάλογο και αντίστοιχο ξέσπασμα. Γρήγορα χτυπήματα, γκάζια και ακόμα περισσότερα γκάζια και το καζάνι βράζει επικίνδυνα.

Το ”Stargazing Into The Void” κλείνει το άλμπουμ. Βιολί στην εισαγωγή. Άνετα η πιο λυρική στιγμή του δίσκου. Και μετά αφήγηση… Σαν chanting αλλοτινής εποχής… Σας είπα ότι είναι δεκαέξι λεπτά; Όχι, ε; Ακούμε λοιπόν και διαπιστώνουμε ότι στην ουσία το τραγούδι αυτό είναι ταινία κινηματογραφική, χωρίς την εικόνα. Αυτή τη φανταζόμαστε και της βάζουμε τα χρώματα και τα σχήματα που επιθυμούμε. Μπόλικες οι αλλαγές, πολλές οι ιδέες. Τη μία θα πάει έτσι, την άλλη αλλιώς. Θα μπορούσε να είναι δημιούργημα του Σάκη Τόλη αυτό; Μμμ… Νομίζω ότι θα ήταν καλή ιδέα να το ακούσει και ο ίδιος.

Ο επίλογος είναι εντελώς Maidenικός και ο ενθουσιασμός είναι δεδομένος. Το έχουν πολύ με τις μελωδίες τούτοι εδώ. Και είμαι σίγουρος ότι θα το χαρείτε πολλοί, όταν με το καλό ακούσετε. Θα μπει πολύ καλά το 2025.

Κώστας Κούλης 

7/10