Rhodium – Scream Into the Void

Rhodium – Scream Into the Void

Η αλήθεια είναι ότι είχα καιρό να πάρω στα χέρια μου μία δουλειά που να κινείται στον χώρο του power/prog. To συγκεκριμένο ιδίωμα βρισκόταν σε πραγματική έξαρση στα 90’ς αλλά μετά κάτι έγινε και οι μπάντες αυτού του στυλ σταμάτησαν να μονοπωλούν το ενδιαφέρον του μέσου μεταλλά.Ίσως να έχει να κάνει με το γεγονός ότι επήλθε κορεσμός,είτε λόγω πολλών συγκροτημάτων,είτε γιατί αρκετά από αυτά τα συγκροτήματα πολλές φορές χάνονται μέσα στις δαιδαλώδεις συνθέσεις τους και κουράζουν.

Στην περίπτωση των Rhodium όμως έχουμε πέσει στις καλές μπάντες. Σχηματισμένοι το 2017 στην Αθήνα από τους Λουκά Αντωνίου και Άσπα Feanor μας παρουσιάζουν την πολύ πρόσφατη πρώτη τους δουλειά με τίτλο scream into the void. Το όνομά τους σημαίνει ”Ρόδιο” και προέρχεται από το γνωστό σε όλους ευγενές μέταλλο που ανακαλυφθηκε το 1803 στην Αγγλία και αποτελεί ένα από τα ακριβότερα και σπανιότερα μέταλλα παγκοσμίως.

Έχοντας ακούσει προσεκτικά τον δίσκο τους μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι έχουμε να κάνουμε με μία ολοκληρωμένη δουλειά. Πρώτα απ’όλα η παραγωγή είναι καθαρή και διαυγής αφήνοντας όλα τα όργανα να αναδειχθούν σωστά. Η φωνή του τραγουδιστή Billy Vass είναι εξωπραγματική και σε κάνει να ανατριχιάζεις και η κιθαριστική δουλειά των Λουκά Αντωνίου και Γιώργου Θεοφίλα είναι εμπνευσμένη,με ωραίες ιδέες δείχνοντας μας πως πρέπει να παίζεται το προοδευτικό μέταλ με τρόπο εμφατικό. Τα τραγούδια έχουν μέσο όρο διάρκειας τα 5 λεπτά περίπου και όχι μόνο δεν τα βαριέσαι αλλά μετά την ακρόαση σου έρχεται να πατήσεις ξανά το play και να τα απολαύσεις από την αρχή. Τα memory of light,the fall,flaming sorrow,lucid dream και unjust slaughter είναι φοβερές συνθέσεις που σε μαγεύουν.και δρούν κατευθείαν στην ψυχή σου. Σαν κερασάκι στην τούρτα έχουμε τα πολύ καλά κιθαριστικά σόλο του Λουκά Αντωνίου ο οποίος δίνει άλλη διάσταση στα κομμάτια,πραγματικά εξαίσιος.

Συνολικά δεν βρίσκω κάποιο λόγο για να μην αγοράσει κάποιος τον συγκεκριμένο δίσκο μιας και δεν βρίσκω κάποιο ψεγάδι. Επειδή όμως είμαι λίγο τελειομανής πιστεύω,κατα την προσωπική μου γνώμη πάντα,ότι τα φωνητικά του Billy θα έπρεπε να έχουν λίγο περισσότερο βάθος και να μην ακούγονται τόσο ξερά. Αυτό θα ταίριαζε ακόμα πιο πολύ στο στυλ που παίζουν. Αλλά αυτό βέβαια δεν μας εμποδίζει από το να εντρυφήσουμε σε αυτήν την σπουδαία μπάντα,που σε αυτούς τους δύσκολους και χαλεπούς καιρούς που ζούμε,μας δείχνουν πως πρέπει να παίζεται ένα ιδίωμα που τελεί υπο εξαφάνιση,το power/progressive.

Jim Bradley
8/10