Scythrow – Blameless Severed Extremities

Scythrow – Blameless Severed Extremities

Lappeenranta, Etelä-Karjala. Δηλαδή Λαππεενράτα, Ανατολική Καρέλια.Πόλη της Φιλανδίας, πόλη στην οποία δραστηριοποιείται το εν λόγω σχήμα, το οποίο δημιουργήθηκε το 2020 και φέτος βγάζει τον τρίτο δίσκο του, ενώ μετράει και ένα ΕΡ. Συγγνώμη, είπατε κάτι; Κατά τα άλλα, δεν είναι εργατικές οι καινούργιες μπάντες; Κατά τα άλλα, ο ακραίος ήχος δεν έχει να εισαγάγει κάτι ενδιαφέρον;

Πρώτο τραγούδι το “Reluctant Possession” και πρέπει να γυρίσαμε για πλάκα τριάντα έξι χρόνια πίσω. Σκάσιμο στα τύμπανα, απίστευτο μπλαστίδι και κοπάνημα και κιθαρόμπασα που παίζουν διαδοχικές νότες. Ντεθιάρα, του κερατά, φωνή και η χαρά του headbanger! Σκασίματα και tutti και η φωνή φτύνει έτσι όπως ξέραμε τότε. Αλλαγή
ταχύτητας, ξανά αλλαγή, κιθάρες που δεν είναι πρίμες και οι οποίες Thrashίζουν πραγματικά και θεότρελο ξύλο πίσω από τις λέξεις. Bay Area του ’80; Ξέρω ‘γω, αυτοί μου θυμίζουν χίλια πεντακόσια εξήντα δύο πράγματα.

Στη συνέχεια ατμοσφαιρική εισαγωγή και… κλωτσομπουνίδι! “Kinemortophobia” και… τώρα, πραγματικά, περιμένατε κάτι διαφορετικό; Ούτε εγώ. Τα τύμπανα λυσσομανούν και η φωνή συνοδεύεται από δεύτερα υψηλών συχνοτήτων, που στην ουσία είναι πρίμα ουρλιαχτά. Το αργό σημείο είναι χαρακτηριστικό του ιδιώματος, αφού όλες οι Death μπάντες που σέβονται το όνομά τους και το ιδίωμα, επιθυμούν να έχουν τέτοια σημεία στα τραγούδια τους. Για τους φίλους και τις φίλες που διάβασαν τον τίτλο και τους φάνηκε κατά τι άγνωστη λέξη… ΕΙΝΑΙ άγνωστη λέξη! Ομολογώ πως δεν την ήξερα και μάλλον φταίει που έχω μείνει έξω από σειρές – τηλεοπτικές ή βιβλίων – σχετικά
με τους walking dead. Είναι ο φόβος για τα ζόμπι ή για τη μετατροπή σε ζόμπι. Όποιος το σκέφτηκε, χαίρει της απόλυτης εκτίμησής μου.

To “Nerve Rot” ξεκινάει mid tempo και το ίδιο ισχύει για το πρώτο κουπλέ. Οι κιθάρες πετούν διάφορες φράσεις, οι δίκασες μπουκάρουν, το τέμπο μένει σταθερό και κάπου εδώ μας έρχεται στον νου το “Beneath The Remains”. Τους αγαπούν τους Βραζιλιάνους; Πολύ (αναφέρομαι μόνο στη μουσική και όχι στη θεματολογία). Αν έβγαινε αυτό εδώ το άλμπουμ τότε; Θα έσκιζε λώκους και μάλιστα πολύ άνετα.

Το “Necrotic Hight” τιμωρεί το ταμπούρο ΠΟΛΛΕΣ φορές. Έρχονται και οι δίκασες και το αποτέλεσμα είναι απλά χαοτικό. Η παύση που έμεινε το μπάσο μόνο του είναι πανέξυπνη και η φωνή βοθρίζει έτσι όπως θα περίμενε κάθε οπαδός που κάνει κέφι τα εξώφυλλα με κόκαλα, άρρωστες καταστάσεις και μία ταφόπλακα, στην οποία αναγράφονται το όνομα της μπάντας και τα ονόματα των μελών. Το κουαρτέτο κοπανάει καλά.

Το ομώνυμο εισβάλει με ψαρωτική εισαγωγή. Κάτι από λευκό θόρυβο, κάτι από αρρωστημένα πλήκτρα και οι φράσεις του θεόρατου Rutger Hauer από την ταινία “The Hitcher”. Φίλε, εδώ τα πράγματα αλλάζουν, όσον αφορά το μέτρο. Σε 12/8 η ομάδα, με αλλαγές σε τεσσάρι, με τη φωνή να σκοτεινιάζει και με το ταμπούρο να βγάζει πολύ αίμα. Το αλλοιωμένο μπάσο το ακούσατε; Το Doomίστκο αργόσυρτο εφιαλτικό περπάτημα. Εκεί που εσύ κινείσαι με μηδέν χιλιόμετρα την ώρα και που ο διώκτης σου προλαβαίνει και μετά ξυπνάς. Εδώ όμως… δεν παίζει να ξυπνήσεις.

“The Remorse Declines” και ακούμε γνήσιο κοπάνημα δύο τετάρτων, με τις κιθάρες να γίνονται εντελώς θρίλερ και τη φωνή να βασανίζει. Ο όγκος των εξάρχοδων είναι ανυπέρβλητος! Πραγματικά εντυπωσιακό το ηχητικό αποτέλεσμα. Όπως διαβάζω, η δουλειά έγινε εκ των έσω, αφού ο κιθαρίστας Arttu Muukkonen ανέλαβε παραγωγή, μίξη και mastering. Και τα κατάφερε εξαιρετικά. Έδωσε στον ήχο χροιά και γεύση ογδονταΐλας, έδωσε μία πιστή αποτύπωση σε ένδοξες δουλειές του παρελθόντος και κράτησε το καλογυαλισμένο της σύγχρονης εποχής.

Τα πλήκτρα ανοίγουν και ανοίγονται στο “The Fatal Point Of Closure”. Θριλεράτο και εδώ το μοτίβο και το riff που ακολουθεί, βαδίζει στον αυτό δρόμο. Μπορεί και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Η συνέχεια είναι καταιγισμός χτυπημάτων στα τύμπανα και ρυθμοί 6/8 και 4/4, εγώ όμως το ξεχώρισα. Στο άλμπουμ υπάρχει και μία διασκευή, το
“Chainsaw Dismemberment” (Mortician), το οποίο εννοείται πως υποδηλώνει τη λατρεία των Φιλανδών για θέματα τρόμου και δολοφόνων που ξεσκίζουν ανθρώπινη σάρκα για την πλάκα τους. Οι οπαδοί να προσεγγίσουν. Η μπάντα είναι τιμιότατη και γνησιότατη.

Κώστας Κούλης

8/10