Shok Paris – Full Metal Jacket

Τα συγκροτήματα των 80’s δεν μπορούν να βγάλουν πλέον καλούς δίσκους! Επιστρέφουν μόνο για τα λεφτά! Δεν μπορούν να σταθούν στο σανίδι!… Αυτά και άλλα πολλά, αν και ίσως ισχύουν για αρκετά group, ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ για τους Αμερικανούς Shok Paris.

Από το εκπληκτικά αισθητικό εξώφυλλο, το ακόμη καλύτερο οπισθόφυλλο, αλλά και αυτό που μετράει – τη μουσική – οι Shok Paris κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Γράφουν ύμνους από ατσάλι και φωτιά. Το ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο είναι ένα από τα καλύτερά του και δείχνει τις προθέσεις τους. Οι κιθάρες ήταν πάντα ένα από τα δυνατά τους σημεία και εδώ δεν διαφέρει κάτι. Πολλά «μεγάλα» group εκεί έξω θα ήθελαν να έχουν τόσο καλά κιθαριστικά μέρη. Και μάλιστα θα βάσιζαν δισκογραφίες ολόκληρες σε αυτά που βρίσκονται μόνο σε αυτόν τον δίσκο. Ο Vic Hix τραγουδάει σαν να μην πέρασε μια μέρα από το αγαπημένο μου “Steel and Starlight” και ας έχει στην πλάτη του πάνω από 3 δεκαετίες από τότε. Η βραχνή χαρακτηρίστική φωνή του, φτύνει τους στίχους δίνοντας την χροιά που πρέπει σε κάθε τραγούδι.

Οκ, μια και πιάσαμε τους στίχους, δεν είναι είναι πρωτότυποι. Ούτε καν οι τίτλοι των κομματιών.  Άλλωστε οι Αμερικανοί, δεν ήρθαν εδώ να αλλάξουν την ιστορία του Heavy Metal. Γράφουν καλά τραγούδια, με τα οποία θα περάσει καλά όποιος γουστάρει τον κλασικό αμερικάνικο Heavy-Power ήχο. Δεν έχουν δυστυχώς το τραγούδι που ξεχωρίζει και θα τους βάλει στο σπίτι (και την δισκοθήκη) κάθε μεταλά, μα είναι τίμιοι και παίζουν την μουσική που γουστάρουν. Και το κάνουν καλύτερα από τους περισσότερους εκεί έξω. Τα “Full Metal Jacket”, “Black Boots” και “Fall from Grace” ξεχωρίζουν κατά τη γνώμη μου, μα όλος ο δίσκος ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος ευχάριστα. Θα μπει δίπλα στα παλιά τους albums χωρίς ντροπή και μάλιστα θα το επισκέπτομαι αρκετά συχνά, πράγμα που δεν ισχύει για πολλές δισκογραφικές δουλειές που κυκλοφόρησαν μετά το 2000 (ναι είμαι από αυτούς τους τύπους!).

ΥΓ1 Κερδίζει την εκτίμησή μου το γεγονός πως μαζί με το LP τους δίνουν και το CD (χωρίς θήκη), έστω και μόνο για να υπάρχει στο αμάξι.

ΥΓ2 Το bonus “Up The Hammers” είναι σχεδόν επικό και χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, σου κολλάει και σε κάνει τουλάχιστον να κουνάς ρυθμικά το κεφάλι.

8/10

Χρήστος Κεσκίνης