Spitfire – Denial To Fall

Spitfire – Denial To Fall

Δεν γνωρίζω αν κάποτε αλλάξω γνώμη αλλά με το συγκεκριμένο νέο album των Spitfire εξακολουθώ να είμαι πεπεισμένος ότι αποτελούν μια απόλυτα δημιουργική δύναμη στο Heavy Metal, κάποιοι αυτό το λένε και μεγαλοφυία.

Ξεκινώντας από τη συνθετική πραγματικότητα, τον ακρογωνιαίο λίθο της όποιας κυκλοφορίας, έχουμε 9 τραγούδια σε αψεγάδιαστη παραγωγή του Γιώργου Ασπιώτη και των ίδιων. Α πλευρά. Stand and Fight. Μετά από μια σύντομη ατμοσφαιρική εισαγωγή… πάρτε για να έχετε! Οι Spitfire προειδοποιούν με ένα καθαρό σύγχρονο στον ήχο heavy metal πως το δικαίωμά τους να τα σπάνε είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο εδώ και 37 συναπτά έτη! (ίδρυση 1984). Ακολουθεί το Wasted,…εν αρχή το μπάσο…Πίσω από τη μελωδία κρυμμένο, τόσο όσο, το συναίσθημα της επίθεσης, καταιγιστικό riff συνοδεύει την άκρατη επιθυμία εξωτερίκευσης της φωτιάς που υπάρχει από το ξεκίνημα, περνά στα solos για να φτάσει μέχρι τέλους…Στο τρίτο κατά σειρά ομώνυμο δεσπόζει μια αχαλίνωτη βαριά στιβαρή 80’ς ατμόσφαιρα. φανταστείται τους Dokken να γκαζώνουν στο τέρμα και τον Ralf Scheepers (Primal Fear, φωνή) να υπερίπταται στις οκτάβες…ξεκολλάμε! Αν αυτό το τραγούδι έπαιζε στα αμερικάνικα ή ευρωπαϊκά, εκτός χώρας, ραδιόφωνα θα το ζήλευαν οι προαναφερόμενοι, θα ήθελαν διακαώς να είναι δικό τους!…Μονάχα δεμένος σε καρέκλα αποφεύγεις το headbanging! Απόλυτος ο ρόλος του. Ιστορικό επίσης στιχοθεματικό απόφθεγμα-σύνθημα για την πολύχρονη παρουσία ένος σχήματος που τα κτυπήματα της μοίρας δεν το λυπήθηκαν! Και όμως πάντα σηκώνονταν όρθιο, προφανώς προς απογοήτευση των Κασσανδρών… Το Unholy κλείνει την πρώτη πλευρά με ένα μελωδικό mid tempo, epic διαστάσεων. Καθαρό metal οριοθετημένο στην ερμηνευτική πανδαισία του Τάσου Κροκόδειλου (Φωνητικά) ειδικά στα γρήγορα μέρη, πολεμικό riff…Ακριβώς αυτό που ο στίχος προτάσσει…Τη μνήμη στις ψυχές των ηρώων της ζωής ακόμα και στην ανίερη-κολασμένη γη των αδικαίωτων.

Συνεχίζοντας στην δεύτερη πλευρά το ότι οι Spitfire αρνούνται πεισματικά να προδώσουν το όνειρο του Metal γίνεται ελιξίριο καλλιτεχνικής μοίρας…Είναι καρμική η σχέση τους με το είδος. Αυτό αποκαλύπτεται στα πέντε τραγούδια που ακολουθούν. Οι σειρήνες ηχούν στο Ready To Attack που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί υπότιτλο του album ή πάλι εξώφυλλο σε έναν έντυπο οδηγό για το τι σημαίνει ατόφιο βαρύ μέταλλο στο τώρα! Σκυτάλη παίρνει το αργό σε ρυθμό On my Own με χαρακτηριστικά: τον βαθύ σε ήχο «γερμανικό αλλά Michael Schenker» riff, την κατευναστική ερμηνεία. Έπεται το Many Lies στηριζόμενο στην τραχιά τραγουδιστική αφήγηση. Ανήκει στη σχολή που υπερασπίζεται την αξία της μελωδίας ειδικά στα μοναχικά μπάσα μέρη που προηγούνται αυτής καθώς και στα ανηλεή κιθαριστικά ακόρντα. Naked Fire. Δοκίμιο στιβαρότητας, μελωδίας και ερωτικής εξομολόγησης…όχι δεν είναι μπαλάντα! Ο αναστοχασμός περί σχέσεων γίνεται και έτσι…Δυνατά! Τέλος το ταξίδι που το σχήμα προσφέρει κλείνει με τον επίλογο Back To Zero ως υπενθύμιση πως όλα ξεκινούν και καταλήγουν Heavy Metal… Τη μέγιστη συναισθηματική απόλαυση!

Αν κάποιος –α προσπαθήσει να εντοπίσει, συγκριτικά πάντα, τους spitfire του First Attack (album, 1987) προφανώς αγνοεί την εξέλιξη του ήχου που έχει καταστεί θέσφατο στην μέχρι σήμερα πορεία τους και σίγουρα δεν αποτελεί ακόλουθο των όσων, ανά εποχή album έχουν προηγηθεί (100% Live-1990-ως Speedfire-, Die Fighting-2009-εξερούνται τα demos στα 1996,1997,1998). Όπως όμως έχει αναφέρει και ο Γερμανός φιλόσοφος-ιδεαλιστής Άρτουρ Σοπενχάουερ ηλίθιοι και αδαείς θα υπάρχουν πάντα!… Κομμάτι αυτού του Πάντα είναι αναμφίβολα και η μεταλλική μας κοινότητα, άρα δεν μας λείπουν!

Το Denial To Fall προσπερνάει τον πολιτισμικό ορίζοντα της νέας κυκλοφορίας ως γεγονός, καθιστώντας το αφενός ως δείγμα ατόφιου ηχητικά metal των 20’ς και ένθεν, αφετέρου θεματικά ως μια κατ’ εξοχήν άρνηση της σιγής, της ανυπαρξίας, της όποιας ανθρώπινης, ψυχοσωματικής, νοητικής, πτώσης.

Συμπέρασμα: Δικαίωση της χρονικής αναμονής, Σεβασμός, Heavy Metal…Όλα σε ένα:…Spitfire!!!

Άγγελος Γεωργιόπουλος

10/10