Καλοκαιρινά Metal Festival – Η συνήθεια που έγινε λατρεία

Καλοκαίρι, ζέστη, άδεια. Μια σκηνή στην πλάτη, τσάντα με τα απολύτως απαραίτητα και φύγαμε  για Φεστιβάλ. Τι καλύτερο από το να συνδιάσεις τις διακοπές σου με live, μπύρες, ξενυχτια με φίλους κάτω από τον έναστρο ουρανό; Και μια και το 2020 μας κρατάει μακρυά από την αγαπημένη μας καλοκαιρινή ασχολία και σίγουρα τα live θα είναι αρκετά διαφορετικά το επόμενο διάστημα λόγω του γνωστού ιού(καταραμένε Covid-19, σε ψάχνουμε) είπαμε να ταξιδέψουμε μαζί σας εκεί που κάθε μπάντα πρέπει να δίνει τον καλύτερό της εαυτό.

Από τότε που θυμάμαι τον Heavy Metal εαυτό μου (sic), τα καλοκαιρινά φεστιβάλ ήταν πάντα το μεγάλο deal. Το θέμα που συζητούσαμε όλοι. Αυτό που διαβάζαμε στα περιοδικά του Αυγούστου (κυρίως) ήταν οι ανταποκρίσεις από φεστιβάλ του εξωτερικού. Σαν έφηβος ζήλευα τους απεσταλμένους που ζούσαν από κοντά κάτι τέτοιο. Η Ελλαδίτσα μας τότε με το ζόρι έβλεπε κάποιο μεγάλο όνομα σε live, οπότε δεν ονειρευόμουν καν καλοκαιρινό φεστιβάλ. Έτσι μόλις μπόρεσα, κανόνισα κι εγώ ένα ταξίδι στην χωρα του Heavy Metal, τη Γερμανία. Αυτό που θυμάμαι είναι πως, όταν επέστρεψα ήμουν γεμάτος αναμνήσεις. Αργότερα, έζησα πολλά φεστιβάλ στο εξωτερικό μα και στην χώρα μας. Ποιες όμως οι διαφορές; Κατορθώνει η Ελλάδα να οργανώνει φεστιβάλ αντίστοιχα με την υπόλοιπη Ευρώπη;

Τα καλοκαιρινά φεστιβάλ στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να γίνονται όλο και καλύτερα. Πλέον βλέπουμε τις περισσότερες (αν όχι όλες) μπάντες που βρίσκονται σε tour, το εισητήριο δεν είναι απαγορευτικό και γενικά η διοργάνωση στα περισσότερα είναι αντίστοιχη με αυτήν του εξωτερικού. Βέβαια, πλεόν, στον καιρο της κρίσης, σπάνια τα φεστιβάλ στην Ελλάδα είναι διήμερα ή τριήμερα. Και αν είναι, ακόμη σπανιότερα τα συγκροτήματα που παίζουν τις δύο μέρες αφορούν το Heavy Metal κοινό. Ας είναι. Κακά τα ψέματα, μια τόσο μικρή χώρα, δεν θα μπορούσε να στηρίξει πολυήμερα φεστιβάλ όπως η Αγγλία, η Γερμανία ή άλλες χώρες, κυρίως της κεντρικής Ευρώπης. Κι αυτό γιατί, όσο και να μην μας αρέσει, το κόστος για να έρθουν όλες αυτές οι μπάντες στην άκρη της Ευρώπης είναι πολύ μεγάλο. Έτσι δύσκολα θα επέλεγε κάποιος να δώσει 200-300 ευρώ για ένα εισητήριο, ενώ θα μπορούσε να δει σχεδόν όλες τις μπάντες σε ένα άλλο φεστιβάλ με τα μισά σχεδόν χρήματα (κάνοντας και το ταξιδάκι του). Σίγουρα ελάχιστοι ευρωπαίοι είναι αυτοί που θα ταξίδευαν στην χώρα μας για να δουν εδώ κάποιο φεστιβάλ, αντί να το δουν ας πούμε στη Γερμανία. Αυτό όμως που έχει καταφέρει η Ελλάδα και οι διοργανωτές της (τους βρίζουμε όταν κάνουν λάθη, ας τους δώσουμε τουλάχιστον τα εύσημα τώρα) είναι να γίνονται αξιοπρεπεστατα ημερήσια φεστιβάλ. Κάτι είναι κι αυτό.

Μιλώντας για τους διοργανωτές, ας πούμε κάποια πράγματα γι’ αυτούς. Συχνά όλοι μας κράζουμε για το ακριβό εισητήριο ή για το ότι στην Ευρώπη ένα tour αποτελείται από 4-5 μπάντες, ενώ στη χώρα μας έρχονται ξεχωριστά.  Είναι αλήθεια. Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, κανένας μας δε νομίζω να τους στηρίζει, όταν χάνουν 500, 1000 ή ακόμη περισσότερα ευρώ σε κάποιο live. Φανταστείτε για τι ποσά μιλάμε, όταν πρόκειται για φεστιβάλ. Τα ποσά είναι μεγάλα και όχι, εμείς δεν δικαιούμαστε να μιλάμε, όταν συχνά προσπαθούμε να μπούμε δωρεάν ή να γλυτώσουμε ό,τι γίνεται από το αντίτιμο του εισιτηρίου. Φυσικά όμως μπορούμε να απαιτήσουμε καλύτερες συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξάγονται οι συναυλίες (και κατ’ επέκταση τα φεστιβάλ). Ομολογώ πως, τα τελευταία ειδικά χρόνια, το επίπεδο στα περισσότερα φεστιβάλ δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτά του εξωτερικού. Οι χώροι είναι μεγάλοι, οι μπύρες παγωμένες, οι τουαλέτες καθαρές, ο ήχος όπως πρέπει και οι μπάντες έχουν όλα όσα χρειάζονται για να μας κάνουν να λιώσουμε από τη ζέστη και το καυτό ατσάλι. Μη γελάτε, έχει υπάρξει φεστιβάλ που η πρώτη σειρά ούτε άκουγε, αλλά ούτε καν έβλεπε το γκρούπ που βρισκόταν μόλις λίγα μέτρα μπροστά τους, από την σκόνη και τον άθλιο ήχο. Οπότε σε αυτόν τον τομέα είμαστε καλά (αν και πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης).

Μια μεγάλη διαφορά με την υπόλοιπη Ευρώπη, είναι πως στην Ελλάδα, δύσκολα θα πάμε σε κάποιο φεστιβάλ μόνο για τη μουσική, όπως κάνουν οι περισσότεροι στο Wacken ή σε αντίστοιχα φεστιβάλ, όπου τα μισά εισιτήρια προπωλούνται πριν καν ανακοινωθούν τα μεγάλα ονόματα. Αυτό φυσικά επήλθε μετά από χρόνια εμπιστοσύνης και εμπειρίας, μα είναι μία διαφορά που θα πρέπει να επισημανθεί. Και αυτό γιατί είναι πολύ ευκολότερο για τους εκεί διοργανωτές να «κλείσουν» μια τεράστια μπάντα, όταν ξέρουν πως θα πουλήσουν τα μισά εισητηρια έξι και εφτά μήνες πριν το φεστιβάλ. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να εξηγήσω κάτι για τη νοοτροπία της τελευταίας στιγμής που έχουμε. Σκεφτήτε πως πολλά live μέχρι την έναρξή τους δεν έχουν βγάλει, όχι τα έξοδα, μα ούτε καν την αμοιβή των συγκροτημάτων. Δεν είναι ότι ξέρω κάτι παραπάνω, μα τόσα χρόνια έχω καταλάβει πως αρκετά live αργούν ή και ακυρώνονται ακριβώς γιατί τα συγκροτήματα δεν πληρώνονται στην ώρα τους (όσοι έχουν δει το dvd της ιστορίας των Anvil, ξέρουν). Φανταστείτε τι γίνεται στα φεστιβάλ.

Άρα, στην χώρα μας πάμε στα φεστιβάλ για τις μπάντες. Και τις περισσότερες φορές είμαστε οπαδοί. Δεν πάμε για την μουσική γενικά, μα για να ακούσουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια. Ειναι λεπτή η διαφορά, όμως υπάρχει. Πολλές φορές πάμε να ακούσουμε ένα και μόνο γκρουπ, αράζοντας και πίνοντας μπύρες στο υπόλοιπο φεστιβάλ. Γενικά, στα περισσότερα φετσιβάλ στην Ελλάδα οι μπάντες είναι παρόμοιου στυλ, αντίθετα με το εξωτερικό. Αυτό είναι κάπου λογικό,  καθώς μιλάμε συνήθως για 5-6 μπάντες, μα είναι κάτι που έχω παρατηρήσει και αξίζει να αναφερθεί. Συμβαίνει κυρίως, γιατί σην Ελλάδα κάνουμε ημερήσια φεστιβάλ τα οποία βασίζονται στους οπαδούς των headliners, όπου προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τα παραπανω χρήματα κόστους του εισιτηρίου ένα φεστιβάλ από την αντίστοιχη συναυλία του συγκροτηματος, βάζοντας επιπλεόν γκουπ του ίδιου περίπου στυλ. Αυτό δεν ίσχυε πάντα. Θυμάμαι παλιότερα τους Dickinson, Megadeth και Grip Inc να παίζουν στην ίδια σκηνή. Ίσως είναι και αυτό απόρροια της κρίσης.

Κάτι άλλο που πρέπει να πούμε, συχνό φαινόμενο μάλλον σε όλα τα φεστιβάλ παγκοσμίως, είναι η σειρά που εμφανίζονται τα συγκροτήματα. Εννιά στις δεκα φορές, η σειρά εμφάνισης των συγκροτημάτων έχει να κάνει με τις πωλήσεις τους. Τόσο απλά! Ούτε εμένα μου αρέσει να βλέπω τους Saxon κάτω από τους Sabaton ή παλίοτερα τους Nightwish πάνω από τους Queensryche. Άσχετα με το τι μου αρέσει ή όχι, έχουν διαφορά προσφοράς στη μουσική πάνω από 20 χρόνια. Ωστόσο, αν το δεις καθαρά εμπορικά, ΑΥΤΗ τη στιγμή οι Sabaton πουλάνε πολύ περισσότερο, ειδικά στην Ελλάδα. Σίγουρα, η ιστορία ένός γκρουπ παίζει ρόλο, μα η εμπορική επιτυχία ειναι αυτή που θα φέρει στη συναυλία περισσότερους οπαδούς. Πάει και αυτό…

Αν γουστάρω ένα πράγμα στα φεστιβάλ, εκτός της μουσικής, αυτό είναι το merchandise. Είτε μιλάμε για cd – lp, είτε για μπλουζάκια, στα φεστιβάλ θα βρεις σχεδόν τα πάντα, αυθεντικά και χωρίς μεταφορικά. Πάντα έχω μια μικρή περιουσία να διαθέσω μόνο για αυτά, όταν πηγαίνω σε κάποιο φεστιβάλ. Ειδικά σε κάποια περισσότερο underground φεστιβάλ, μπορεί να βρεις «διαμάντια» σε προσιτες τιμές. Δεν μπορώ να ξεχάσω ένα συγκεκριμένο φεστιβάλ του εξωτερικού όπου γυρνούσα έκπληκτος σχεδόν 4 ώρες στον χώρο του merch – παζαριού βλέποντας πράγματα που αναζητούσα χρόνια. Ακόμη και μόνο για να θυμάστε το φετσιβάλ και την παρουσία σας εκεί, αξίζει να πάρετε έστω την μπλούζα του φεστιβάλ. Εγώ πάντως αυτό κάνω. Οι τιμές σηνήθως δεν είναι απαγορευτικές.

Μια ακόμη συνήθεια που έρχεται από το εξωτερικό στη χώρα μας (αν και όχι πάντα δυστυχώς) είναι τα signing sessions, οι συναντήσεις για φωτογραφίες – υπογραφες με τα γκρουπ. Τα μεγάλα γκουπ βέβαια, είτε δεν υπογράφουν καθόλου, είτε ζητάνε κάποιο ποσό για να το κάνουν. Αλλά τα περισσότερα το κάνουν με χαρά. Είναι ωραίο να συναντας το συγκρότημα που αγαπάς και να ανταλλάζεις μαζί τους μία δύο κουβέντες, καθώς σου υπογράφουν τον αγαπημένο σου δίσκο. Χρειάζεται φυσικά προετοιμασία για κάτι τέτοιο, μα ελπίζω να το βλέπουμε όλο και συχνότερα και στη χώρα μας.

Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τη μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη όσων αφορά τα φεστιβάλ, μα και όλα τα live γενικότερα, τους οπαδούς! Αν εξαιρέσουμε ίσως τους Βούλγαρους (κι εμάς βέβαια), σε όλα τα υπόλοιπα φεστιβάλ που έχω πάει, ο κόσμος τα αντιμετωπίζει σαν έναν τρόπο διασκέδασης. Όπως πάει στο θέατρο για να δει μια παράσταση, έτσι πάει και στο φεστιβάλ, για να περάσει καλά. Στην Ελλάδα οι οπαδοί περιμένουν μήνες για το φεστιβάλ, ζούνε για τη στιγμή που τα γκρουπ θα πατήσουν στο σανίδι. Και, όταν αυτό συμβαίνει, ξεσπούν. Δεν είναι τυχαίο πως πολλά γκρουπ τρελαίνονται με το κοινό στην Ελλάδα. Στη Γερμανία για παράδειγμα, ο μέσος οπαδός έχει δει την αγαπημένη του μπάντα 9-10 φορές, σε όλες τις τελευταίες περιοδίες της. Έχει ακούσει σχεδόν όλα τα τραγούδια της ζωντανά και γι αυτό περιμένει να ακούσει κυρίως τα τραγούδια της τελευταίας της δουλειάς. Τα πράγματα είναι διαφορετικά στη χώρα μας. Θυμηθείτε τι έγινε στην τελευταία συναυλία των Slayer (με τον Araya) ή των ManOwaR (με το Hector’s Final Hour που μόνο εδώ ακούσαμε). Ναι, σίγουρα τα περισσότερα γκρουπ λειτουργούν σαν επαγγελματίες και παίζουν τα τραγούδια που παίζουν σε όλη την περιοδεία, μα μία στο τόσο, ζούμε τέτοιες στιγμές που μας μένουν βαθιά χαραγμένες στην καρδιά και στη μνήμη. Οι οπαδοί στην Ελλάδα αξίζουν τέτοιες στιγμές. Στα περισσότερα φεστιβάλ της Ευρωπης, ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μεσα στο γάλα.

Φέτος δυστυχώς δεν θα ζήσουμε τέτοιες στιγμές ούτε στην Ελλάδα ούτε και πουθενά αλλού, εντούτοις η μεταλλική μας πανοπλία θα καρτερεί την ώρα που θα καλπάσουμε για το επόμενο φεστιβάλ(ελπίζουμε σύντομα), έτοιμοι να κατακτήσουμε τον κόσμο μαζί με τα αγαπημένα μας γκρουπ. Ως τότε “Shine On Metal Warriors”.

Κεσκίνης Χρήστος