Telesterion – Songs of Orpheus

Telesterion – Songs of Orpheus

Στα χέρια μου έπεσε κάτι που εγώ αποκαλώ θησαυρός ή και κρυφό διαμάντι – όπως και αν το αποκαλέσω για μένα αγγίζει τα όρια της τελειότητας – και θα δείτε γιατί παρακάτω. Προτού όμως περάσω στο προκείμενο, αγαπητοί αναγνώστες, θα ήθελα να σας συστήσω τους Telesterion. Ποιοι είναι οι Telesterion; Οι Telesterion είναι μια stoner/post doom κατά κύριο λόγο μπάντα που θεματική της είναι ο αρχαιοελληνικός μυστικισμός και όπως οι μύστες αυτών των ομάδων της αρχαιότητας διατηρούσαν την ανωνυμία, την διακριτικότητα και την εχεμύθεια τους έτσι λοιπόν και εκείνοι αρέσκονται στο να φανερώνονται μονάχα με ψευδώνυμα (Κελεός, Διοκλής, Εύμολπος, Τριπτόλεμος και Πολύξεινος) και ως ιερείς της Δήμητρας.

Για πάμε να δούμε το καινούριο τους άλμπουμ λοιπόν, το Songs of Orpheus! Ας ξεκινήσουμε αυτή τη μυστήρια διαδρομή αναφέροντας πρωτίστως τη θεματική του άλμπουμ. Η ίδια η μπάντα αναφέρει περί αυτού: “Το Songs of Orpheus είναι εμπνευσμένο από την ομάδα των Ορφικών. Ο Ορφέας είναι ένας μυθικός Έλληνας ήρωας και στην εποχή του θεωρούταν ο μεγαλύτερος ποιητής και μουσικός που είχε ζήσει ποτέ. Λέγεται ότι τα τραγούδια του μπορούσαν να κάνουν ακόμη και τους Θεούς να δακρύσουν. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν μέσα από τα ταξίδια του με τον Ιάσωνα και τους Αργοναύτες στην αναζήτηση του Χρυσόμαλλου Δέρατος και του ταξιδιού του στον Άδη για να προσπαθήσει να αναστήσει την σύζυγο του την Ευρυδίκη, αλλά επίσης αποτέλεσε την έμπνευση για ένα σύστημα θρησκευτικών πεποιθήσεων και πρακτικών γνωστό ως Ορφισμός. Το νέο μας άλμπουμ είναι εμπνευσμένο από τον Ορφισμό και τη μυστικιστική ομάδα που ήταν αφιερωμένη σε αυτό στην αρχαιότητα”.

Αρχίζουμε μια ακόμη μουσική περιήγηση με το “Ye, I Invoke Dread Pow’rs”. Το κομμάτι αυτό ξεκινάει με έναν ρυθμό ζάλης και υπέρβασης. Έχει έναν πυκνό ήχο. Νιώθεις ότι η ατμόσφαιρα βαραίνει και ότι κατακλύζεται από υμνητικά φωνητικά. Αγαπώ τα distortions εδώ και την εκτέλεση στα κύμβαλα.  Είναι εν ολίγοις ένα αναπαυτικό και σαγηνευτικό κομμάτι, ενώ σε ελκύει και σου προκαλεί την περιέργεια για το τι έπεται μετά!

Προχωράμε με το “Come, Snaky-Hair’d, Fates Many-Form’d”. Η εισαγωγή εδώ είναι πιο μυστηριακή. Μου αρέσει πάρα πολύ η χρήση των εφέ στο βάθος του ήχου. Αισθάνεσαι ότι μια άλλη διάσταση σε απορροφά! Η έκσταση σε καταπίνει και έχεις την εντύπωση πως ταξιδεύεις όλο και βαθύτερα στον χθόνιο κόσμο του Ορφισμού.

Επόμενος σταθμός είναι το “Terrestrial Born”. Το συγκεκριμένο κομμάτι απαρτίζεται από μια πιο ευθεία ακουστικά εισαγωγή αλλά παραμένει απαγγελτική και υμνώδης ταυτόχρονα! Έχει γενικά και έναν πιο επικό/περιπετειώδη μα και συνάμα πολύχρωμο και καμπυλωτό στον ήχο τόνο.

Φτάνοντας στα μέσα της διαδρομής ενώπιον μας έχουμε το “These Rites Rejoice, For Ye, I Call”. Μπορούμε να ακούσουμε στην αρχή μια πιο post εισαγωγή αλλά με το πέρας της ακρόασης αρχίζει να βγάζει και ένα πιο δυναμικό ήχο με την μυστικιστική αύρα να παραμένει σταθερά ωστόσο. Έχει έναν πολύ πυκνό ήχο, ο οποίος σε κάνει να νιώθεις ότι χάνεται όλο και περισσότερο η συνείδηση σου, περνώντας σε βαθμιαία στα άδυτα των ανεξερεύνητων περιοχών του υποσυνειδήτου. Μπορώ να πω πως πρόκειται το αγαπημένο μου κομμάτι από αυτό το άλμπουμ! Αγαπώ την εκτέλεση των έγχορδων εδώ που συνεισφέρουν τα μάλα στην αρχέγονη ψυχικά αυτή ατμόσφαιρα!

Έπεται στην θέαση ή για να το θέσω πιο ρεαλιστικά στην ακρόαση μας το “Excite The Mental Eye, Waken”. Εντοπίζουμε μια πιο ντελικάτη εισαγωγή. Μπορούμε να πούμε ότι είναι πολύ ωραία η συνολική ενορχήστρωση, καθώς διατηρείται το μυστηριακό στοιχείο έντονα. Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι η αίσθηση αυτής της υπερβατικότητας του υλικού κόσμο ολοένα και μεγαλώνει κατά την ακρόαση, ενώ νιώθεις παράλληλα μια ρευστότητα των πραγμάτων να σου διαμορφώνει την έννοια του χώρου και του χρόνου, συνοπτικά είναι σαν να χάνεσαι κυριολεκτικά από τη τωρινή πραγματικότητα σε τούτο το τραγούδι.

Προτελευταίος μας σταθμός είναι το “Great Ocean’s Empress, Wand’ring Thro’ The Deep”. Εύκολα μπορεί να θεωρηθεί για την πιο περιπετειώδη εισαγωγή του άλμπουμ. Σε αυτό το κομμάτι η ερμηνεία σε κάνει να αισθάνεσαι ότι καταδύεσαι στον ωκεανό με σκοπό να εξερευνήσεις τα απύθμενα βάθη του βυθού του, ενώ σταδιακά φαίνεται ότι υπάρχει μια αύξηση ρυθμού, η οποία είναι σαν να σε κάνει αισθάνεσαι την αγωνία για το αν θα καταφέρεις να βρεις τελικά αυτή την περίφημη αυτοκράτειρα του Μεγάλου Ωκεανού! Αξίζει να τονίσουμε ότι τα υμνητικά φωνητικά δίνουν εξαιρετικά μια αλλόκοσμη διάσταση σε αυτή την θαλάσσια περιπέτεια!

Αυτή η μυστηριώδης και μυστηριακή διαδρομή καταλήγει στο “Hear Me, O Death”. Εδώ έχουμε μια πιο synths εισαγωγή. Σίγουρα πρόκειται για την πιο διαφορετική συγκριτικά με τα υπόλοιπα κομμάτια. Έπειτα μπαίνει η ενορχήστρωση. Ως τραγούδι έχει μια πιο σκοτεινή αύρα με τα φωνητικά να γίνονται πιο αργά, είναι σα να αγγίζουν τα βάθη της ψυχής, σαν να θέλουν να πουν κάτι εκ μέρους της ίδιας της έννοιας της ύπαρξης σε αυτή του θανάτου. Μπορεί κάποιος να το θεωρήσει ως το πιο doomy κομμάτι του άλμπουμ καθώς αισθάνεσαι ότι προσεγγίζεις την έννοια του θανάτου χωρίς να πεθαίνεις με φυσικό τρόπο ο ίδιος, αλλά απλά είναι σα να τον συναισθάνεσαι μέσα από το κήρυγμα των ιερέων του Ορφέα προκειμένου βιωματικά να καταλάβεις ένα μέρος του μεγαλύτερου ερωτηματικού περί νοήματος της ύπαρξης (προσωπική μου αντίληψη). Το κλείσιμο του κομματιού με το πιάνο είναι σαν να αφήνει ωστόσο το ερώτημα να αιωρείται, επιτρέποντας δεξιοτεχνικά στο άλμπουμ να κλείσει με μυστήριο όπως και άνοιξε.

Το Songs of Orpheus για μένα είναι ένα φιλοσοφικό/μυστικιστικό αφήγημα το οποίο συνοδεύεται από μια αιθέρια ενορχήστρωση και πλήρως ατμοσφαιρικά/υμνητικά φωνητικά, διαμορφώνοντας όχι μόνο έναν ήχο που σε χαλαρώνει και γαληνεύει αλλά ταυτόχρονα λειτουργεί και καθαρτήρια! Σαν να μιλάμε επί της ουσίας για μια εκσυγχρονισμένη συνέχεια του νοήματος του αρχαιοελληνικού μυστικισμού στο δικό μας παρόν! Αν με ρωτούσε ένας περαστικός πώς θα όριζα το τι είναι το post/stoner doom θα του έδειχνα με κάθε βεβαιότητα αυτό το άλμπουμ! Πολλά μπράβο στην προσπάθεια των Telesterion! Έρρωσθε, μύστες!

Μιχάλης “Scholasticus” Αντωνόπουλος

10/10