Terravore – Spiral of Downfall
Καλώς ορίσατε στη Βουλγαρία και τους Terravore! Thrash Metal με σύγχρονη παραγωγή, με τεχνοτροπία που παραπέμπει στα «παλιά», με τις κιθάρες να ακούγονται ξεχωριστά από κάθε ηχείο και μία φωνή που ΔΕΝ είναι Thrash! Ναι, είναι Deathιάρα η λαρυγγική απόφυση (μάλλον θα με μηνήσει κάποιος φιλολογικός σύλλογος), αλλά το όλο θέμα, ιδίως τα gang φωνητικά, είναι καρά-Thrash. Overkill, Anthrax, Slayer, Testament… Οι Βαλκάνιοι αγαπούν την ιστορία του ιδιώματος και αποφαίνονται ανάλογα και αντίστοιχα.
Στο εναρκτήριο, το ομώνυμο του άλμπουμ, οι τυπάδες τρέχουν, γκαζάρουν, σολάρουν και βάζουν στο τραπέζι ένα σωρό ωραίες ιδέες. Εκείνο το ride πιατίνι ας πούμε. Πολύ έξυπνοι οι τονισμοί. Η riffολογία από πίσω είναι… Αν τραγουδούσε ο Araya, σίγουρα θα ψαχνόμουν από ποιο δίσκο του είναι. Εντυπωσιακό γκάγκα, επιλεγμένες οι δίκασες. Συνέχεια με το “Poisoned Skies”, το οποίο ξεκινάει αργά, με πολύ θολές κιθάρες, παυσάρει (δική μου βάφτιση) και ξαναμπαίνει με σκασίματα και όλα ισχυρά στο ταμπούρο. Ξύλο μετά ξύλου λοιπόν και η φωνή είναι ένα κλικ λιγότερο Death από ό,τι προηγουμένως. Πολύ μελωδικό ρεφρέν και πανταχού παρόντα τα gang vox, τα οποία… Ξέχασα τι ήθελα να γράψω γιατί έσκασε μια κιθαριά/μπαταριά σχεδόν πειρατική. Θα μας τρελάνουν; Α, όσοι ψάχνετε για τη θεματολογία των στίχων. Στο συγκεκριμένο έχει να κάνει με το ότι «μας ψεκάζουν».
Γενικά η μπάντα ψάχνεται στιχουργικά με σύγχρονα θέματα και προβλήματα που διαχρονικά αντιμετωπίζει ο άνθρωπος. Η πανδημία, το σεξ χωρίς νόημα, η κατάχρηση εξουσίας από την αστυνομία, η εκδίκηση της Φύσης για αυτά που της κάνουμε… Το “Blue Brutality” τρέχει, κατεβάζει ταχύτητες, ανεβάζει ξανά, έχει αυτό το επαναλαμβανόμενο riff, που είναι heavy as phaq, το διανθίζει και το τονίζει όπως θέλει και από πίσω τα τύμπανα κάνουν τα δικά τους, σε διάφορες εκφάνσεις. Ακολουθεί το “Black Tantra”, με την υποχθόνια εισαγωγή, και το αργό/mid tempo βήμα, με τις μπότες να παίζουν τα δικά τους, δημιουργούν μία κατάσταση άλλου μέτρου από αυτό που ακούμε. Εντυπωσιακό το σόλο, το οποίο κινείται σε shredding μοτίβα, πάντα σε Heavy φόρμες, έχοντας ένα μελωδικότατο ξέσπασμα μετά. Είναι ωραίοι παίχτες.
“Propagandicide”. Συκοφαντείτε, συκοφαντείτε… Κάτι θα μείνει στο τέλος… Ύφος φωνητικών αλά S.O.D. και M.O.D., στο πιο Death φυσικά. Το τρέξιμο προφανές, ενώ το περίεργο εδώ είναι το εξής. Δεν υπάρχει ούτε καν φλερτ με Punkίζουσες νοοτροπίες, ενώ η μπάντα αποφασίζει να αλλάξει μέτρο μετά το δεύτερο ρεφρέν και να καλπάσει σε 12/8. Τρελαμάρα υπέροχη και επιστροφή στο 4/4 και σόλο πάλι σε 12/8 και καπάκι σφαλιαρίδι σε 2/2. Μίλησε κανείς για ιδέες και συνεχή ροή ενορχηστρωτικών νοστιμιών;
Συνέχεια με το “P.O.L.” και μία όμορφη ακουστικό-ηλεκτρική εισαγωγή. Πάρτε και μια θεματάρα στην αρχή και πήξτε! Μεγάλε, τι είναι αυτό; Έχω πάθει ΤΗ ζημιά! Αυτό να το κάνετε video, δεν το συζητώ. “Sleeping Caldera” και το αρχικό κιθαριστικό είναι για βραβείο! Είναι πολύ ωραίοι παίχτες τελικά. Οι κιθάρες είναι ξιφαριστές, τα τύμπανα κάνουν διάφορες τσαχπινιές και το σχήμα εξαπολύει τον τρίτο δίσκο του γνωρίζοντας ότι θα έχει ΚΑΛΟ feedback. Θα πήγαινα πολύ ευχαρίστως να το δω να παίζει LiVE.
Αυτό το μπάσιμο του “Blant Force Trauma”… Πόσο ξύλο, ρε φίλε… Οι τρεις λέξεις που έχω ακούσει άπειρες φορές, όντας τρελός οπαδός του “Law & Order: Special Victims Unit” και ένα τραγούδι που κοπανά και κοπανιέται, φέρνοντας διάφορες ιδέες και σκέψεις για το σύγχρονο Thrash. Το σόλο, για ακόμα μια φορά, κερδίζει τις εντυπώσεις. Παιχνίδια με τον χρόνο και tutti και παύσεις και αλλαγές σε ανύποπτο χρόνο. Μπορείς να κάνεις ένα κομμάτι τεσσάρων λεπτών να ακούγεται σαν να είναι δέκα; Άνετα, όταν έχεις τόσο καλές ιδέες και όταν το τουμπανιάζεις τόσο πολύ.
Το μπάσο κάνει τις δικές του ομορφιές στην εισαγωγή του “Shattered”. Κάτσε να το ξαναβάλω μία… Ναι, ναι… Δεν είναι τόσο κάγκελο, δένει άψογα με τις κιθάρες συχνωτικά και ηχητικά και η συνέχεια είναι εκκωφαντική. Επίλογος με το επτάλεπτο “Nostromo”, το οποίο ξεκινάει με τρελά γκάζια και κάτι Megadethικές κιθαριές, πολύ ελκυστικές και πολύ βιρτουόζικες. Και… παύση; Τι γίνεται τώρα; ΤΩΡΑ μπουκάρει μια riffάρα. Και υποστηρίζεται με πάθος από τα υπόλοιπα όργανα. Εξαίρετο το ιντερμέδιο, πάμε τώρα να χτυπηθούμε κι άλλο. Έχει ξεκινήσει καταπληκτικά η χρονιά, έχουν κάπου εδώ τη φωλιά τους οι δυνατές κυκλοφορίες και απλά απολαμβάνουμε τη μουσική. Προσεγγίστε άφοβα!
Κώστας Κούλης
8/10