Véhémence – Ordalies

Véhémence – Ordalies

Το γεγονός ότι οι Γαλλική Black Metal σκηνή κατακλύζεται από ηχητικές ιδιομορφίες και πειραματισμούς ίσως τελικά να είναι το στοιχείο που την κάνει ενδιαφέρουσα, ή τουλάχιστον ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της αν υιοθετήσουμε την άποψη ότι το Black ομοιάζει, λίγο ή πολύ, ανεξάρτητα καταγωγής.

Η Παριζιάνικη τριάδα Véhémence κυκλοφορεί το τρίτο κατά σειρά album της, Ordalies, διατηρώντας την ιστορία που ξεκίνησε με το Assiégé το 2014 ζωντανή και άκρως ενδιαφέρουσα.

Ας ξεκινήσουμε από τις σταθερές. Πρώτη, έχουμε δεδομένη τη χρήση της μητρικής τους γλώσσας, αυτό από μόνο του μπορεί να προσδίδει έναν ρομαντικό λυρισμό στην ερμηνεία σίγουρα όμως περιορίζει τη στιχουργική γνώση για κάποιον που δεν γνωρίζει τη Γαλλική…θα μου πείς υπάρχει και το Google translate, ok λοιπόν. Δεύτερη σταθερά τα ευανάγνωστα φωνητικά που ναι μεν διατηρούν την τharsh απόδοση πλην όμως κρίνονται, συγκριτικά πάντα με την πλειοψηφία του ιδιώματος ως «καθαρά». Τρίτη, εξακολουθούν να συνθέτουν στα χρονικά όρια της υπομονής στην ακρόαση, σε ένα μέσο όρο, τα 7 λεπτά…Υπάρχουν δύο συνθέσεις άνω των 10 λεπτών, μία στα 3 και κάτι, το instrumental «La Danse Des Pluies» διάρκειας 1:30, ενώ τα υπόλοιπα 5 υπερβαίνουν τα 6 κινούμενα σε 7, 8 και 9. Συνολική διάρκεια, παρά 20 δεύτερα, μία ώρα!

Ποιο είναι τώρα το άκρως ενδιαφέρον που προείπαμε?…Η χρήση αμιγώς Μεσαιωνικών οργάνων, ξυλόφωνο, παραδοσιακό Ιρλανδικό φλάουτο (…υπάρχει και φλάουτο Αυστρίας, φλάουτο Ηπείρου-Ελληνικό και φλάουτο Αφρικάνικο-Γκάνας…αυτά γνωρίζω ως είδη…Αν με ρωτήσει κάποιος-α για διαφορές, αυτές υπάρχουν στο υλικό-ξύλο κατασκευής, στο στόμιο… εξ ού και η ηχητική τους διαφοροποίηση. Ολα τους έχουν προκύψει από τον αρχαιοελληνικό πλαγίαυλο δηλ, τη φλογέρα εις τη δημοτικήν!) το οποίο προσδίδει μια κέλτικη ατμόσφαιρα (το ίδιο χρησιμοποιείται και στη Σκωτία). Η χροιά του στηρίζεται στους θεωρητικούς του Μεσαίωνα όπου όρισαν τις κλίμακες με βάση τα ελληνικά τετράχορδα από τα οποία απορρέουν νοηματικά όλες οι μεσαιωνικές «κλίμακες». Εν ολίγοις «Βαράει» σε διατονική (Major) και έχει 6 οπές (Τέλος!). Επίσης ακούγεται μαντολίνο, Fife (προέρχεται από τη μεσαιωνική Ευρώπη, συχνά ακούγεται μετά τυμπάνων από μπάντες παρέλασης, μοιάζει με το piccolo το οποίο βγάζει μια οκτάβα παραπάνω από το φλάουτο) και Zither, όργανο που μοιάζει σαν τη χαβανέζικη κιθάρα, παίζεται στα γόνατα ή σε πάγκο και παράγει έναν υποβλητικό κροταλιστικό ήχο.

Προσθέτουμε τώρα, επικές μελωδίες, κυριαρχικά riff πότε σε doom ηχόχρωμα και πότε σε καλπάζοντα καταιγιστικό ρυθμό, παθιασμένο rhythm section, έντονη αρχαϊκή, επιβλητική, σχεδόν λειτουργική μουσική ατμόσφαιρα, σαν να ακούς black παιγμένο σε κάποιο υπόγειο Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας… Τέλος, στην αξιόλογη, επώδυνα μυσταγωγική παραγωγή ρίχνουμε τη γνώση των στίχων των καλύτερων στιγμών, De Feu et d’Acier (Από φωτιά και χάλυβα), Au Blason Brule (Με καμένο οικόσημο), Un Contre Mille ( Ένας εναντίον χιλίων), Par Le Glaive (Με το ξίφος)…

Αποτέλεσμα, μία κυκλοφορία που αφενός δείχνει για πολλοστή φορά το πολυεπίπεδο του Black ξεφεύγοντας από μοναχικούς δαίμονες αφετέρου το πώς μετουσιώνεται ο συνθετικός οίστρος σε διδαχή μεταλλικού ηχητικοθεματικού πολιτισμού, τεχνικής «ψαλμικής» απόδοσης…Επιτρέψτε μου την υπερβολή… Το Ordalies album των Véhémence αποτελεί ανεμπόδιστα πειστικό δείγμα «Γρηγοριανού» Black.

Άγγελος Γεωργιόπουλος

8/10