Wormed – Omegon

Wormed – Omegon

Αυτό το ταμπούρο… Είναι τόσο πριμαριστό, που θα μου έκανε Jazz! Μήπως πρόκειται για ένα piccolo snare, μόλις 3 και ¼ ιντσών, μήπως πρόκειται για παραγωγή πολύ μερακλίδικη; Θα ήταν ενδιαφέρον να μιλήσουμε με τους Ισπανούς για αυτό το υβρίδιο στον ήχο. Ο τέταρτος full length δίσκος τους έρχεται να πιστοποιήσει ότι είναι μουσικάρες και ότι έχουν διαλέξει τον υπέρ-ακραίο ήχο γιατί, πολύ απλά, έτσι τους αρέσει!

Εισαγωγή με το “Automaton Virtulague”. Τεχνικάτο το μοτίβο, δύσκολα σημεία και μετρήματα, μπλαστίδια και straight τέμπο και η φωνή… Φωνή δεν τη λες. Είναι τίγκα στο εφέ, το οποίο την κάνει «βιομηχανικά τσιριχτή», είναι σαν overdrive με κρυμμένο flanger και της προσδίδει ένα προσωπείο εξωγήινο. Εννοείται ότι δεν καταλαβαίνεις τι λέει. Στο “Pareidolia Robotica” η φωνή περνάει και σε Death μοτίβα, γίνεται βορβορική και σάπια, κατά κύριο λόγο όμως είναι βασισμένη στο προηγούμενο μοτίβο. Φανταστείτε την ηλεκτρική σκούπα, χωρίς το μπροστινό μέρος, μόνο με τη σωλήνα, όταν ρουφάει πράγματα.

“Protogod” και η Prog αντίληψη της μπάντας χτυπάει κόκκινο. Δύσκολα στο μέτρημα σημεία, αφιονισμένο drumming και πολύ υψηλές ταχύτητες γενικά. Κάποια στιγμή το τέμπο πέφτει και εκεί ερχόμαστε σε επαφή με το πόσο διαβασμένο το συγκρότημα. Οι δίκασες και οι χρωματισμοί στα πιατίνια… Θα έλεγα ότι πρόκειται για την «εξτρεμιστική» εκδοχή σχημάτων όπως οι The Mars Volta ή ακόμα και αυτοί οι Nile! Να πούμε εδώ ότι από τις περιγραφές καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για θεματικό άλμπουμ. Omegon είναι μία κοσμική ουσία και μήλον της Έριδος για διάφορους πολιτισμούς.

Στο “Pleoverse Omninertia” – καλά… ετούτοι εδώ είναι παρέα με ένα λεξικό και κάνουν συνεχώς λογοπαίγνια – ακούμε στρατευμένο παίξιμο, με συχνές όμως εξάρσεις, παύσεις από το πουθενά και αφήγηση πάνω σε φρενήρη ρυθμό. Θα ήθελα να είμαι παρών στην ηχογράφηση, να δω πώς στην ευχή μπορεί να παίξει όλα αυτά τα πράγματα ο drummer της παρέας, ο κύριος V-Kazar. To “Malignant Nexus”, που ακολουθεί, είναι ένα δίλεπτο instrumental, με αφήγηση πάνω του, σκοτωμό στο τρέξιμο και διάφορα εφέ. Η μπάντα «επανέρχεται» με το “Virtual Teratogenesis” Τεχνικά riff, blast καταρράκτες και ένα γουρούνι που κυνηγάνε να το σκοτώσουν και «βρυχάται» ανάλογα. Το “Gravitational Servo Matrix” ξεκινάει με ρυθμό 6/8 και ίσως έτσι και να συνεχίζει, αν ακούω σωστά. Τα μπλαστ σημεία παίζει να είναι στον αυτό ρυθμό και τα κατεβάσματα στην ταχύτητα είναι αγνό Death. To ομώνυμο, που κλείνει το άλμπουμ, είναι ένα επτάλεπτο κομμάτι, που ξεκινά ατμοσφαιρικά, για να πλακώσει η κόλαση μετά. Απαιτητικότατες ενορχηστρώσεις και βιρτουοζιτέ η εφαρμογή.

Προτείνεται για τους φίλους τους πολύ ακραίου ήχου και για όλους εκείνους που αναρωτιούνται πώς γίνεται να παίζουν με αυτό τον τρόπο μουσικάρες, όπως τους αναφέραμε στην αρχή της παρουσίασης του άλμπουμ… και να τους αρέσει κιόλας. Είναι εξωφρενικό αυτό που ακούγεται, είναι πέρα από τα αυτιά του μέσου ακροατή, μην σας πως και πέρα από τη γενική θεώρησή του για το Μέταλ. Αν εστιάσετε στη μουσική πάλι… Αν εστιάσετε στη μουσική και μόνο σε εκείνη, χωρίς προκαταλήψεις και λοιπές ρηχές κοσμοθεωρίες, θα βρείτε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Αυτό δεν είναι και το μαγικό της τέχνης τούτης εδώ;

Κώστας Κούλης

8/10