Break the Curse The 90’s Guard Meetting 15 Μαΐου Temple Club Athens

32 χρόνια μετά η ιστορία αισίως επαναλήφθηκε! Τι συναίσθημα!….

Έφτασα στο Γκάζι παίρνοντας το μετρό από το σταθμό του Ευαγγελισμού. Λόγω ψυχικής έξαρσης φτάνοντας βγήκα από την έξοδο της Κωνσταντινουπόλεως (!). Σαν χαμένος νεαρός στη μεγαλούπολη. Η αλήθεια είναι ότι από την μία με είχαν συνεπάρει οι αναμνήσεις από το cine maxim και το τότε underground Live (1990) από την άλλη ανυπομονούσα με έκδηλη την ένταση της προσμονής να ξαναβιώσω την ιστορία…Βλέποντάς με ένας συνοδοιπόρος μεταλάς με μπλουζάκι Piranha μου αποκρίθηκε με στόμφο: «αδερφέ λάθος έξοδος!»…Του απάντησα … «μετά από εσένα όμως!»…Μου εξήγησε πως περίμενε ένα φίλο του γιατί θα πηγαίναν πρώτα για μπύρες στην πλατεία και μετά στο live…Μπύρες! Η λέξη αυτή λειτούργησε σαν υποσεινήδητο μήνυμα…Σταματώντας στο πρώτο περίπτερο δεν άντεξα…Με μια μπύρα στο χέρι βρέθηκα έξω από το Temple. O κόσμος δειλά δειλά μαζεύονταν ενώ αρκετοί είχαν ήδη μπεί μέσα. Βρήκα έξω από το club αρχικά τον Σάββα από Acid Death, λίγο μετά τον Πέτρο από Selefice αλλά και τους Piranha….Το συναίσθημα που κυριαρχούσε στα λόγια τους ήταν ο ενθουσιασμός, ή πόρωση για το ανέβασμά τους επί σκηνής μετά από τόσο καιρό αναμονής (γαμώ τον κορονοιό!) αλλά και η υπόσχεση ότι θα γίνει της κολάσεως! Μετά από μία ακόμα μπύρα και μεταλλική κουβέντα με νέους κ παλιότερους γνωστούς ήρθε η ώρα. Μαζί με τον Jim Spyroy (κιθάρα-φωνή) των Condemnation διαβήκαμε την πύλη εισόδου…τα φώτα είχαν ήδη χαμηλώσει φτιάχνοντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα για την υποδοχή επί σκηνής των Selefice.

19.45 και ο Μίλτος Τζαλαγιάννης (κιθάρα-φωνή) παίζει το μπαγλαμαδάκι σε μια εισαγωγή έκπληξη, γεμάτη από σαρκασμό για όσους κατάλαβαν την ατάκα, όταν απευθυνόμενος στον έτερο κιθαρίστα Πέτρο Μιχόπουλο, του λέει: «σε λάθος μαγαζί ήρθαμε μαλάκα μου»…H κύρια επίθεση άρχισε με το Mora από το τελευταίο τους mcd «I Met a God», ήχος πολύ καλός, φοβερό-στακάτο- το παίξιμο του ντράμερ τους Βαγγέλη σε άριστο συνδυασμό με τον μπασίστα Κώστα. Με τον Μίλτο να προλογίζει, κάποιες φορές να εξηγεί εν ήδη σύντομης αναφοράς, τη κεντρική θεματολογία των τραγουδιών παρέλασαν, προς ακουστική τέρψη, σε συνέχεια των προαναφερόμενων, τα παρακάτω: Damned, I Will Die by Evil Ways, Kol Haneshama, I Met a God, Where Is the Heaven. Οι Selefice παίζοντας με την εμπειρία των ετών που τους συνοδεύει αποτύπωσαν άμεσα, ευθέως, δυναμικά…τέλεια, το δικό τους σκοτεινό, ενίοτε μυστηριώδες Death metal όχι για να αποδείξουν το αυτονόητο αλλά για να σε βάλουν στη σκέψη πως σαν αγαπάς αυτό που κάνεις παραμένεις άτρωτος στον παρελθόντα χρόνο και μάγκας στον πραγματικό!

Μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα η σκυτάλη πέρασε στα χέρια των Piranha. Τι να περιγράψεις? Ένας ηχητικός βομβαρδισμός. Ανηλεές Death, βόρβορα φωνητικά, υπερηχητικό Rhythm section (τύμπανα-Μπάσο)… «Κάντε τα πουτάνα» αναφώνησε κάποια στιγμή ο Γιάννης (φωνή-κιθάρα) λίγο πρίν το Cancer μάλλον ως άλλοθι στο γεγονός ότι από την πρώτη κιόλας πενιά, τα κολλητά σε παίξιμο Nuclear Disease και Worlds Grave, ηλέκτρισαν επικίνδυνα την ατμόσφαιρα. Με την ταχύτητα τους προσέγγισαν απόλυτα το δικό τους προσωπικό death πόνημα. Άψογοι, αλάνθαστοι, μελωδικοί…πέρασαν από τη σκηνή σαν καταιγίδα!….το playlist περιλάμβανε ένα μίγμα παρμένο από τη δισκογραφική τους παρουσία, από το δεύτερο demo τους του 1991, The Gate (Nuclear Disease) έως το full-leanth album του 2020 “ Arise from the Shadows” ….Deadboat, Human Fear, Arise from the Shadows, Endless Dream, Eternal Night, Unholy Lie και Rotten Mind…Αφού δεν εκραγήκαμε (!) σκέφτηκα θα δούμε και τους επόμενους…τους Death Courier.

Αυτή η τριάδα αποτελούσε από την πρώτη της παρουσία το demo του 1987 “Trapped in Hell” τον ορισμό του ακραίου Death μέσα στο Death!…τότε φυσικά δεν ήταν old school αλλά η διαδρομή τους δικαίως τους προσφωνεί αμετανόητους σε αυτό! Μεστό, ταχύτατο παίξιμο… Ο κόσμος «εξτασιασμένος» έτρωγε σαν σάκος του μποξ τη μία ηχητικοθεματική γροθιά μετά την άλλη. Χρόνος για να συνειδητοποιήσεις τι άκουσες, για να γευτείς το άρωμα του «ηλεκτρικού θανάτου» δεν υπήρχε…μας γάζωσαν! Μια τέτοια μπάντα που υποδηλώνει τόσο εκφραστικά την ουσιαστική σχέση της πόρωσης, τόσο εμφαντικά την ανταλλαγή ενέργειας και μεταλλικού πυρ με το κοινό δεν χωρά κριτικής…τα λόγια πτωχεύουν! Το λιγότερο σεβασμός… Η αναφορά στο play list έχει τυπικό χαρακτήρα…: Demise, Mindwarp, Devour the Moments, Rostov Ripper, Pillars of Murk, Mourning Ecstasy, Swamplife, Necrorgasm, Feeding the Abyss, As Heaven Blends With Rot, Deprive The Deceased, Persona non Grata.

Acid Death! … Πυρηνική έκρηξη!…Το χε πεί ο Σάββας!….Βγήκαν λυσσασμένοι! Τα έσπασαν, γκρέμισαν και τα εναπομείναντα ερείπια από την πρότερη επίθεση των συγκροτημάτων που προηγήθηκαν. Σαν να ήθελαν να μην υπάρχει δείγμα του άκρατου ψευτοπολιτισμού…Υποκύπτοντας στη δύναμή τους γίναμε «θύματα» ενός τεχνικού, μελωδικού, πλην όμως ακραίου σε όγκο και ερμηνευτικά αστείρευτου στη δομή, death. Η μπάντα παίζοντας υποδηλώνει ένα metal «πέρα από αυτό που εκφράζει το death»…ίσως τα διάσπαρτα speed και thrash περάσματα, τα μελωδικά riffs και solos να συνηγορούν στο ως άνω απόφθεγμα, ακόμα και εκείνα τα progressive μέρη όταν τα ακόρντα πάνε «κόντρα» στο αέναο σε ιδέες rhythm section…Το playlist περιλάμβανε τους κάτωθι ύμνους: Supreme Act Of Heroism, Godless Shrines, Balance Of Power, Psycho Love, Primal Energies, Dragon Queen, Our Shadows, Planes Of The Eternal Dead, Hall Of Mirrors, Reality And Fear, Apathy Murders Hope.

Συμπέρασμα…Τα σχήματα μεγαλωμένα στα 90’ς έμαθαν στην πάροδο των ετών να κρύβουν πολύ επιδέξια τα συναισθήματα του πόνου της επιβίωσης ως εκπρόσωποι του death metal στη χώρα μας, ποτέ όμως την επιθυμία και την ανάγκη τους προκειμένου να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες τους στο όνομα της δημιουργίας. Για ακόμα μια φορά, με όπλο τον πολύ καλό ήχο του Temple, τον επίσης απόλυτα συγχρονισμένο φωτισμό του club, κέρδισαν όσους και όσες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά τους. Δεν χωρά αμφιβολία ότι η εποχή που τα ελληνικά σχήματα ήταν ποτισμένα, από πάρα πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης, από την υποβόσκουσα αίσθηση της κατωτερότητας συγκρινόμενα με τα εκτός συνόρων πέρασε ανεπιστρεπτί. Δυστυχώς για τα πολυδιαφημιζόμενα, πολυσυζητημένα, εισαγόμενα σχήματα τέτοια live αποτελούν εφιάλτη, διαψεύδουν τα πληρωμένα εξώφυλλα όχι τόσο στην αναγνώριση αλλά στην αληθινή προσφορά στο δισκοπότηρο που φέρει το τίτλο: Μεταλική Κοινότητα.

Οι Selefice, Piranha, Death Courier, Acid death καταθέτοντας τα εξέχον Α (άλφα) δηλ., την αληθινή, ακούραστη, αντικομφορμιστική metal ψυχή τους οριοθετούν αντίστοιχα 4 ξεχωριστές προσεγγίσεις του death ιδιώματος. Κυρίως όμως μεταφέρουν, και αυτοί με τη σειρά τους, τo κληροδότημα του ακραίου ήχου της ελληνική σκηνής εκεί που πραγματικά του αξίζει, στο ανώτατο πεδίο της καταξίωσης! Αυτό το «σπαρακτικό» συμπέρασμα – συναίσθημα αποτελεί το πρώτο βήμα για να κατανοήσουμε το σύνθημα που τα σχήματα υπηρετούν ως επιχείρημα μνήμης, παρόντος και μέλλοντος …και ναι! υπάρχει γραμμένο στην πίσω πλευρά του T-shirt των Death courier “Mortem”…Death Shall Wake Up All!!!!!

Ανταπόκριση για το Metalourgio

Άγγελος Γεωργιόπουλος