Dogtag Remains – Forgotten Battlefields

Dogtag Remains – Forgotten Battlefields

Ξεκίνημα με το “Encirclement” – παραπέμπει στο Stalingrad, θα συμφωνήσω… Αυτό θέλει και το συγκρότημα – και διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για σφαιράτο Μέταλ, με όλες τις προδιαγραφές του Death ιδιώματος. H μπάντα τρέχει με χίλια χιλιόμετρα την ώρα, τα τύμπανα υποφέρουν από το ανηλεές σφυροκόπημα και παρά το γεγονός ότι οι ταχύτητες είναι εξαιρετικά υψηλές, τα riff είναι μελωδικά και «εξαπλώνονται». Ακόμα και να τα τραγουδήσεις μπορείς. Τα φωνητικά είναι ουρλιαχτά αναμεμιγμένα με γαυγίσματα και όταν έρχεται η ώρα να καταλαγιάσει ο ρυθμός, τότε θα καταλάβετε ότι πρόκειται για μία τυπική Death Metal γέφυρα, μερικών δευτερολέπτων μόλις, μέχρι να ξεκινήσει ξανά το σφαλιαρίδι. Παρεμπιπτόντως, το κομμάτι είναι 12/8 και στα πιο αργά σημεία συμπεριφέρεται και εξωτερικεύεται με τον ανάλογο καλπασμό.

Η μπάντα ξεκίνησε το 2018 και έχει ήδη κυκλοφορήσει ένα ΕΡ, με άλλο όνομα. Το 2020, ως Mind Sculpt, βγάζουν το “Among The Debris” και τρία χρόνια μετά επανέρχονται, με καινούργιο όνομα πλέον και αυτό το άλμπουμ.

Το “Varsity” διαθέτει ένα θέμα κιθαριστικό που σίγουρα θα σας θυμίσει κάτι από δεκαετία ’80. Το ταμπούρο τρώει τόσο ξύλο (σε ένα τραγούδι) όσο θα περιμέναμε να φάει σε δυόμισι χιλιάδες δίσκους Heavy Metal και η φωνή συνεχίζει να ακούγεται εφιαλτική. Ίσως μάλιστα να φτάνει και στα όρια του Grind. To “Aachen” συνεχίζει σε ένα άλλο μοτίβο. Ένα Maidenικό θέμα, ανάλογα σκασίματα και αργόσυρτη φασαρία, με τη φωνή να ξερνάει Μέταλ. Μπουκάρουν οι γνωστές ταχύτητες και τα χτυπήματα αλλάζουν το μέτρο. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση, που δείχνει μαεστρία στη σκέψη και ευφυή διάνθιση ενός θέματος.

Το “The Glomfjord Power Plant” ξεκινάει επίσης αργά, το riff είναι μεγαλοπρεπές και η αφήγηση περνά μέσα από τις θεοσκότεινες χροιές – ο πληθυντικός εξυπηρετεί, πιστέψτε με – για να έλθει η στιγμή να γίνει η μπούκα και να ανέβει η ταχύτητα, ελέω τυμπάνων και εισαγωγής αντίστοιχων riff. H παραγωγή είναι αξιοπρεπής, όλα τα όργανα ακούγονται όπως πρέπει και θα πρέπει να σημειώσω πως η εν λόγω παραγωγή διαθέτει – σε συνέχεια του παιξίματος των παιδιών – και μια αισθητική 80’s, κάτι που την κάνει ακόμα πιο ζεστή και πιο αρεστή στα αυτιά του φίλου του ακραίου ήχου.

Συνέχεια με το “Behind Enemy Lines”, το οποίο εφορμά σε ρυθμό 12/8 και τρέχει με φρενήρεις ρυθμούς, φτάνει σε σκασίματα και συνεχίζει ακάθεκτο. Όλη η θεματολογία του άλμπουμ αφορά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αναφερόμενη σε διάφορα γεγονότα του.

“The Man Who Never Was” είναι και αυτό αιμοσταγές, αιμοδιψές και αιμοβόρο. Τρέχει, κοπανάει, είναι πηγή moshpit και κακός σύμβουλος για ευαίσθητους σβέρκους. Διαθέτει μία γέφυρα στη μέση του, με σκασίματα, αργούς ρυθμούς και ένα θεματικό σόλο. Το “Landed Southward”, επίσης σε καλπάζον ύφος, με τις κιθάρες να γκαγκαγκάρουν ελέω ευμεγεθών καραriffαριών, είναι κι αυτό ένα χακί κλωτσομπουνίδι, το οποίο θα συνδυαζόταν τέλεια με έναν βαρβάτο wall of death και τις ανάλογες «ανταλλαγές» εκατέρωθεν των οπαδών. Το άλμπουμ κλείνει με το “Hill 731”, που έχει να κάνει και με την πατρίδα μας θεματικά, μια και το περίφημο «Ύψωμα 731» αφορά τη μάχη μεταξύ εμάς και των Ιταλών, τον Μάρτιο του 1941, με τους Έλληνες να νικούν μετά από δεκαπέντε ημέρες πολέμου. Ξυράφια οι κιθάρες και Death Metal or no metal at all από τα παιδιά μας, τα οποία κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ που σίγουρα θα αρέσει στους οπαδούς του είδους.

Είναι παραδοσιακό, είναι μοντέρνο, οι μουσικοί στέκονται υπερήφανοι και θα ήταν καλό να τους δούμε στη σκηνή, με όλο αυτό το ξύλο να κατευθύνεται προς εμάς και όλους όσους επιθυμούν να χτυπηθούν χωρίς να ενοχλούν τους δίπλα τους. Καλοτάξιδο, κύριοι!

Κώστας Κούλης

7/10