Ανταπόκριση:Necrophobic, Piranha Live Κύτταρο 22 Απριλιου

Νομίζω ότι και στο metal ζούμε την εποχή της ολιστικής θεώρησης δηλ., της αναθεώρησης για το τι σημαίνει ένα σχήμα να υπηρετεί το είδος και το τι να περιμένει ο οπαδός-ακόλουθος του όποιου ιδιώματος ή του Heavy Metal συνολικά. Οι εξελίξεις στην επιστήμη της μουσικής και της ανάλογης τεχνολογίας είναι ραγδαίες.

Κάνω αυτή τη «φιλοσοφημένη» εισαγωγή για να αναδείξω ότι η εποχή της μιζέριας στις συναυλίες έχει περάσει σχεδόν στην λήθη του παρελθόντος. Αναφέρομαι στο τρίπτυχο: απόδοση-ήχος-συναίσθημα. Σε αυτό που κρίνεται ως θεμελιώδη αρχή μιας ζωντανής εμφάνισης, του δρώμενου που λέγεται Live.

Επί σκηνής λοιπόν…Piranha. Διανύουν την πιο μεστή, δομημένη, δημιουργική περίοδο της ιστορίας τους. Έδειξαν να έρχονται με φόρα από την πρόσφατη παρουσία τους στη Θεσσαλονίκη με Spider Kickers και Flames. Έχουν τη δυναμική φρεσκάδα, το άρτια επαγγελματικό παίξιμο, την ωριμότητα να κρατούν το ενδιαφέρον του κοινού ηχητικοθεματικά. Προσφέρουν μελωδία, όγκο, πόρωση…Δεμένοι σαν γροθιά ρίχνουν στο καναβάτσο τους όποιους «απέναντι» σκεπτικιστές με το ολοκληρωμένο, άρτιο, αδίστακτο σε brutal αίσθηση death/thrash. Ερμηνευτικά παθιασμένοι πρόσφεραν ένα set list με εξέχουσες μουσικές στιγμές παρμένες κυρίως από το EP “World’s Grave” και τα album “Reborn”, “Arise from the Shadows”. Οι Piranha χειροκροτήθηκαν όχι από τη συνήθη ευγένεια αλλά γιατί αυτό που κατέθεσαν, που ξέρουν, που υπηρετούν δεν είχε το παραμικρό ψεγάδι υποκρισίας!

Με ένα μικρό διάλλειμα, οι Necrophobic ανέβηκαν υπό τις συνεχείς επευφημίες του κοινού στο άκουσμα του ονόματός τους. Οι πέντε Σουηδοί βγαλμένοι από τη μίξη του image και των μουσικών καταβολών από Venom, Destruction και Sarcofago δήλωσαν από την πρώτη νότα πως από την εποχή του demo “Realm of Terror” (1989) φτιάχτηκαν με σκοπό να απολαμβάνουν ένα ώριμο blackened Thrash. Σήμα κατατεθέν τους τα μελωδικά κιθαριστικά μέρη, η βαθιά μουσικότητα ενός ανηλεούς rhythm section καθώς και η γεμάτη συναίσθημα και ερμηνευτικό σφρίγος φωνή του Anders Strokirk. Τα έδωσαν όλα! Επαγγελματίες μα ταυτόχρονα με την τρέλα του οπαδού επι σκηνής ίδρωσαν ξεσηκώνοντας το κοινό με τραγούδια που χάνονται στην πολύχρονη δισκογραφία τους, όχι όμως όταν παίζονται με μαεστρία, οργή, ειλικρίνεια, αξιοθαύμαστα ισορροπημένα. Παρόλο τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο μπασίστας με τη σύνδεση με τον ενισχυτή του ό ήχος ήταν εκκωφαντικά metal…κατά τη γνώμη μου πολύ πιο κοντά σε black metal σχήμα αφήνοντας τα όποια speed/thrash περάσματα πολύ πίσω από την αρπική πλην όμως μελωδική black metal αισθητική…Αυτή που ακολουθούν κυρίως από το album “The Third Antichrist” (1999) μέχρι και το πρόσφατο “Dawn of the Damned” (2020). Οι Necrophobic ξεχειλίζοντας από πόρωση μετάπλασαν την καθημερινή μιζέρια μας, με ένα set list διάρκειας άνω τις 1.30 ώρας, από τραγωδία σε γεγονός ικανοποίησης. Χάραξαν τους στίχους για το θάνατο, τον εσωτερισμό και το σκότος που συνοδεύει τη σύγχρονη πραγματικότητα τόσο σαν μελωδία όσο και σαν σκέψη σε ένα κοινό που ανταπέδωσε απλόχερα την ενέργεια που έλαβε από ένα εκ των κορυφαίων συγκροτημάτων του ιδιώματος.

Ανταπόκριση: Άγγελος Γεωργιόπουλος

Φωτογραφίες: Jason