Ανταπόκριση:Storming The Gates Vol IΙ στο Live Bums Club, Σάββατο 6 Μαΐου

Into the underground… Αυτόν τον υπότιτλο θα έδινα, χαρακτηρίζοντας με μία φράση συνολικά το βράδυ του Σαββάτου της 6ης Μαΐου.

Ας ξεκινήσουμε όμως την ενδοσκόπηση… Αρχικά, με το που κατέβαινε κανείς τα σκαλιά, ο εικαστικός Μανώλης Μάξιμος σε υποδεχόταν με έργα του σε γκραβούρες, μια «ζωγραφική» αυθυποβολή για να μπεις με τον καλύτερο τρόπο στο κλίμα του live, αλλά και μια καλή ευκαιρία να γνωρίσεις έναν καλλιτέχνη που κινείται εδώ και χρόνια στις παρυφές του Heavy Metal, συμβάλλοντας με τον δικό του τρόπο στο μεταλλικό δρώμενο.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Rögnirgoden οι οποίοι πραγματικά μπήκαν με εμφανή πρόθεση να ηλεκτρίσουν από νωρίς το κοινό. Όχι απλά τα κατάφεραν, παίζοντας ένα μείγμα παθιασμένου speed black, αλλά έδωσαν απλόχερα το δικό τους καταιγιστικό black στίγμα προς ικανοποίηση. Έχοντας πάρει το όνομά τους από επέκταση της ισλανδικής ρίζας Rögni, που σημαίνει βροχή, κινήθηκαν κυρίως στο “Tower of Black Magic” EP. Νομίζω πως η επιλογή να εμφανιστούν πρώτοι διόλου τους δημιούργησε πρόβλημα άγχους, κάθε άλλο μάλιστα… Άναψαν τη φλόγα, σπέρνοντας επιτακτικά την ηχητική ενέργεια και την επιθετική ερμηνευτική στιβαρότητα. Άψογοι!

Δίχως καθυστέρηση (ένα ακόμα δείγμα της πολύ καλής οργάνωσης τα σύντομα change over μεταξύ των συγκροτημάτων), τη σκυτάλη πήραν οι Temple of Katharsis από Θεσσαλονίκη. Ωμοί, ασταμάτητοι blacksters, σου έδιναν την εντύπωση μιας ευκόλως για το metal εννοούμενης καταστροφικής μανίας… Έδειχναν, παρουσιάζοντας τραγούδια μεταξύ άλλων και από το EP “Altar of Death”, αλλά και από τα split που κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει, πλήρως εξοντωτικοί, όσον αφορά την εξουδετέρωση των όποιων δισταγμών σχετικά με την επιβολή του δικού τους σκοτεινού, πολεμικού black. Και για τους ίδιους, αλλά και για εμάς που τους βλέπαμε επί σκηνής, η λύτρωση ήταν ισόποση! Βαθιά επιθετικοί!

Με μία εισαγωγή από πιάνο, σε μελωδία εμπνευσμένη από κάποιο ομιχλώδες δάσος (αυτή ήταν η εικόνα που συνειρμικά είδα, ακούγοντάς τη) οι Penthos ξεκίνησαν το δικό τους καθηλωτικό για το κοινό ηχητικοθεματικό ταξίδι. Αυτό το πενταμελές σχήμα παίζει φέρνοντας στην επιφάνεια τα εσώψυχά του… Περιπλανώμενοι συναισθηματικά κυρίως στην απώλεια, στη μαγεία των κρυφών χθόνιων συναισθημάτων, πότε σε βαρύ tempo, πότε σε γρήγορο ευρωπαϊκό της βόρειας καταγωγής, όμως πάντα εναλλασσόμενο από εκρηκτικά speed αρπίσματα, δημιουργούσαν μια κατανυκτική ατμόσφαιρα που τόσα χρόνια που ακούω black σπάνια συναντώ σε συνθετικό επίπεδο. Ειδικά δε η αρμονική μουσικολογική συνύπαρξη μεταξύ μουσικών και του τραγουδιστή, του οποίου η φωνή προσδίδει όλο τον προαναφερόμενο μαύρο ψυχισμό, είναι διδακτική για το είδος που ακολουθούν. Μάγκες, σαφώς απευθυνόμενος στους Penthos, την μπάντα και τα μάτια σας! Μπράβο!

Με το κοινό ήδη με υψηλούς καρδιακούς παλμούς, κοινώς φτιαγμένο στη γλώσσα μας, οι Synteleia κατάφεραν το τελειωτικό κτύπημα! Ένα σχήμα που δικαίως χαρακτηρίζεται ως σύγχρονος ακόλουθος του πνεύματος και της υφολογίας της εγχώριας black metal. Εκστασίασαν το κοινό που ανταποκρίθηκε με ξέφρενο mosh pit στα καλέσματά τους περί «πουτάνας όλα!»… Ταυτόχρονα, με ένα setlist που περιελάβανε στιγμές τόσο από τα δισκογραφικά τους εγχειρήματα, τα album “Ending of the Unknown Path” (2019) και “The Secret Last Syllable”, όσο και από το demo “Astral Blasphemies” (2016), τίμησαν το δικό τους θεματικό στον H.P Lovecraft, black. Δεμένοι σαν γροθιά απέδωσαν εξαιρετικά μέσα σε μία μυσταγωγική ατμόσφαιρα που έδενε τον παραδοσιακό ήχο των 90s με τη σύγχρονη, ενίοτε συμφωνική, εκτέλεσή του. Δοτικοί επί σκηνής χειροκροτήθηκαν στο όνομα της κάθαρσης και της πόρωσης που μοίρασαν με στόμφο ερμηνευτικής παρακαταθήκης για το ιδίωμα. Σαρωτικοί!

Συμπέρασμα… Αν κάποιος/α αμφισβητεί τη δυναμική της underground σκηνής ή πάλι αμφιβάλει για τον επαγγελματισμό της αυτοοργάνωσης και του αποτρονάριστου στο Heavy Metal, συνολικά ή και κατά ιδίωμα, την επόμενη φορά που θα ακούσει τον τίτλο “Storming The Gates”, ας φανεί ως παρουσία για να νιώσει, να βιώσει, να πραγματώσει στην αλήθεια της ύπαρξης των ως άνω, τις όποιες απορίες του!

Υ.Γ. Ευχόμαστε περαστικά στον ντράμερ Δημήτρη Κανελλόπουλο των Oath Of Hermon, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να παίξουν, αλλά βρέθηκαν εκεί, στηρίζοντας την προσπάθεια.

Για το Metalourgio

Άγγελος Γεωργιόπουλος

Φώτο: Δημήτρης Κουδωνάς