Plague Of Murder – From Ashes To Embers

Plague Of Murder – From Ashes To Embers

Συγγνώμη, δικοί μας είναι ετούτοι εδώ; Πλάκα μου κάνετε; Εύκολα τους έκανα Σουηδούς ή Φιλανδούς. Και υπάρχουν μόλις από το 2019; Λοιπόν, να πω και να γράψω από τώρα κάτι. Μάγκες, το έχετε και μάλιστα άνετα και πολύ. Κρατήστε, σας παρακαλώ και τα δυο σας πόδια στο έδαφος και θα παραμιλάνε πολλοί για πάρτη σας σε πέντε χρόνια από τώρα. Εδώ είμαι και εδώ είσαστε και πέντε χρόνια περνάνε για πλάκα.

Από τους Rotting Christ μέχρι τους Paradise Lost και τους Amorphis και τους Evergrey, από το τεχνικάτο μέχρι το Nu Metal και από τους Mono, Inc. μέχρι  τουςKatatonia… Όλες οι αποστάσεις εκμηδενίστηκαν και οι έξι τυπάδες εξαπέλυσαν ένα ΕΡ που με ξετρέλανε από το πρώτο λεπτό. Το “Burn It To The Ground”, με την φασαριόζικη εισαγωγή και το χαρακτηριστικό riff, με τα κινηματογραφικά πλήκτρα και τις ακανθώδεις κιθάρες, τα μαύρα φωνητικά… για να έλθουν τα καθαρά και να πάθουμε την πλάκα μας. Οι Amaranthe είναι σε μια γωνιά και τρώνε τα λυσσακά τους… Κρίμα, Σκανδιναβάκια…

Ακολουθεί το “The Enemy Inside”, με χαρακτηριστικό κιθαριστικό θέμα και όλα ισχυρά στο ταμπούρο, για να επανέλθουν με ψαρωτικά πλήκτρα, δίκασα και… Και βλέπω να με παίρνει τηλέφωνο ο Τόλης και να μου λέει αν πρόκειται για κομμάτι που έχει γράψει ο ίδιος. Συμπάθα με, άρχοντά μου, αλλά εδώ πρόκειται για ένα απίθανο υβρίδιο, του οποίου μία διάστασή του έχει επηρεαστεί ΚΑΙ από σένα, αλλά το συγκρότημα έχει φιλτράρει τόσο καλά επιρροές και δικά του, που το υλικό του ακούγεται δικό του και ιντριγκάρει απίστευτα. Μεγάλε, τι είναι αυτό που ακούμε; Και τι παραγωγάρα είναι αυτή που έχουν κάνει;

To “Blackstar” ξεκινάει σαν κάτι από Ryche περιόδου “Promised Land”, με φωνητικά πεσιμιστικά και διπλογραμμένα, αλά Paradise Lost περιόδου “One Second”. Κάφρικα και καθαρά και κιθαριστικά με έμπνευση, σε ένα mid tempo καβάλημα, που πωρώνει και χαλαρώνει με τον ίδιο τρόπο. Θέλω οπωσδήποτε να τους δω LiVE, θέλω να τους δω χθες! Το “Modern Slavery”, που ακολουθεί, είναι κι αυτό ξυλώδες στην υφή του. Καπάκι αλλάζει ταχύτητα, αλλάζει φιλοσοφία και τα πλήκτρα συνάδουν με τα άρρωστα φωνητικά, τα οποία στην ουσία αφηγούνται στο κουπλέ, παρά τραγουδούν. Το θέμα που αποτελεί το χαλί της ηχητικής αποτύπωσης της φράσης του τίτλου του τραγουδιού, είναι τουλάχιστον εθιστικό. Το άλμπουμ κλείνει με το ομώνυμο, ένα instrumental δυόμισι λεπτών, εντελώς κατάλληλο για αποφωνήσεις και επιλόγους συναυλιακών εμφανίσεων.

Έχω πάθει πλάκα! Έχω πάθει ζημιά μ’ αυτούς εδώ και έχω την εντύπωση που κάτι σπουδαίο πάει να γεννηθεί. Δεν θα πάω σε «μακάρι» και «άμποτε», γιατί θα αυτοχαρακτηριστώ γραφικός, πριν καν το δοκιμάσουν έτεροι. Θα πω απλώς ότι το συγκεκριμένο συγκρότημα έχει τον τρόπο του να σε κρατά εκεί. Να ακούς τη μουσική του, να το ευχαριστιέσαι, να πωρώνεσαι με τα τραγούδια του, να βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου πως αν έστω και ένα τραγούδι παιζόταν από αμερικάνικο ραδιοσταθμό, τότε θα γινόταν ο καλός χαμός και τότε όλοι οι Γιάνκηδες φοιτητάδες θα έχαναν τον ύπνο τους με αυτή εδώ τη μελωδική ομάδα.

Για προσεγγίστε, για ακούστε. Πρόκειται για μία πρόταση για όλα τα αυτιά, με πολλαπλές αισθητικές απολήξεις και καταβολές. Η μουσική είναι μία βέβαια, αλλά δεν είναι καθόλου κακό να αποτελεί χωνευτήρι δεκάδων «συστατικών». Προτείνω άμεσα και με πολύ πάθος.

Κώστας Κούλης

8/10