Sons Of The Nether – …And All Was Forgiven

Sons Of The Nether – …And All Was Forgiven

Ήταν γνωστοί ως Misshapen μέχρι πρότινος. Το 2019 μάλιστα, είχαν κυκλοφορήσει ένα ΕΡ με αυτό το όνομα, σε συνέχεια ενός demo, πίσω στα 2016. Στη συνέχεια έγιναν Sons Of The Nether και τούτο εδώ είναι το πρώτο ΕΡ των Καναδών, με την καινούργια «ένδυση», την ίδια μόλις χρονιά «επαναπροσδιορισμού».

Death Metal, με όλα τα «παρελκόμενα», με το πρώτο στη σειρά τραγούδι να ξεκινά με ένα αρρωστημένο βαλσάκι, μέχρι που τα τύμπανα αναλαμβάνουν να εισαγάγουν. “Hand Of The Leper” και απίστευτο τρέξιμο από κιθάρες και κρουστά, ανάλογα και αντίστοιχα φωνητικά και αυτό που παρατηρώ είναι η δουλειά στις κιθάρες. Πολλά θέματα παράλληλα με τα φωνητικά, πολλή ψάξιμο στη θεματολογία και ένα σωρό ιδέες, όσον αφορά την ενορχήστρωση. Πανέξυπνο το ότι έσπασαν την ταχύτητα στη μέση, για να βάλουν ένα εντυπωσιακά μελωδικό σόλο και στη συνέχεια δισολία. Και αυτό το χτύπημα στην άρση στο China πιατίνι, ενώ οι δίκασες οργώνουν… Οι απλές ιδέες είναι σχεδόν πάντα οι καλύτερες.

Χωρίς ανάσα μας αφήνουν… Και το επόμενο, “The Fruits Of My Name”, χτυπά χωρίς έλεος. Πολύ ωραίο το κιθαριστικό στην αρχή, με τις κιθάρες να φλερτάρουν ακόμα και με το Black σε διάφορα σημεία. Ανατριχιαστική η αφήγηση, μας πετά στα μούτρα μία κατάμαυρη ιστορία, όπως θα τη βρίσκαμε σε ντοκιμαντέρ για φόνους που μούδιασαν όλους όσους έμαθαν τις λεπτομέρειες. Για μερικά δεύτερα ακούμε μία μελωδική γέφυρα, με πλήκτρα και ανάλογη συμπάθεια, για να επανέλθει ο χαμός. Πολύ ενδιαφέρον το σόλο, δείχνει ακόμα μία φορά τι σπουδαία δουλειά έχει γίνει στις κιθάρες.

Σε ρυθμό 12/8 το επόμενο κομμάτι, “Defiance”, κοπανά και κοπανιέται, προσπαθώντας να καλπάσει, μέσα από κρουστό τρεχαλητό και βάρβαρα φωνητικά. Λυτά τα θέματα, δίνουν χώρο σε όλα τα όργανα να αναπτυχθούν και να ακουστούν, με άξονα τις κιθάρες που διαθέτουν ποικιλία riffοειδών επιλογών και τα τύμπανα, που εξαπολύουν δίκασες κατ’ επιλογήν. Ακολουθεί το “Disgust”, με πολύ τρέξιμο επίσης – εννοείται, παίδες, οι άνθρωποι Death Metal παίζουν – και μερικά από τα πιο βαρβάτα riff που φιλοξενεί το ΕΡ. Συμπαθάτε με, αλλά το μυαλό πάει κατευθείαν στο 1989. Αν αυτό το ΕΡ είχε βγει τότε, θα μιλούσαμε για την καλύτερη κυκλοφορία της χρονιάς, πιο πάνω και από το “Beneath The Remains” και δεν αστειεύομαι καθόλου. Είναι πολύ καλοβαλμένη η μπάντα, είναι καταρτισμένη, κατέχει τα όργανά της σε υψηλό επίπεδο… Είναι κρίμα που εμφανίζεται σήμερα, που βγαίνουν δέκα παραγωγές κάθε δέκα λεπτά.

Διατράνωση των παραπάνω ο επίλογος. “The Ziege Of Zara” και το λογοπαίγνιο με τη λέξη “siege” και η ιστορία πολιορκίας της πόλης πριν την επόμενη πολιορκία – που ήταν εκείνη της Πόλης. Πολλά λογοπαίγνια λοιπόν και από δίπλα η εξιστόρηση σκοτεινών παραγράφων της ιστορίας, οκτακόσια τόσα χρόνια πίσω. Μέταλ riffing και ένα μεγαλοπρεπές ύφος περιμετρικά των θεμάτων. Διάφορες παραλλαγές στα χτυπήματα στο ταμπούρο, μελωδικό ιντερμέδιο, που οδηγεί προς την έξοδο, όμορφη μπασογραμμή και σχεδόν κινηματογραφική δράση. Θα έλεγα ότι από τώρα περιμένω το πρώτο full length των παιδιών. Και ότι από τώρα θέλω να ακούσω πώς βγαίνουν LiVE και πώς αποτυπώνουν στη σκηνή όλα αυτά που παίζουν στο στούντιο.

Κώστας Κούλης

7/10