Atrophy- Asylum

Atrophy- Asylum

«Το τέλος είναι κοντά. Ανόητοι! Είστε όλοι ανόητοι»! Και ένα κιθαριστικό θέμα λειτουργεί σαν την ηρεμία πριν την καταιγίδα. Ο επίλογος, το “Five Minutes ‘Til Suicide”, μπουκάρει σαν οδοστρωτήρας. Όλα ισχυρά στο ταμπούρο και πάρε ένα riff όλο μίσος και καφρίλα. Thrashάρισμα του σκοτωμού και ήλθε η ώρα για τα φωνητικά. Άγρια, βάναυσα, γρεζάτα. Ο Brian Zimmerman είναι πλέον ο μόνος που έχει παραμείνει από την αρχική σύνθεση και το άλμπουμ αυτό έρχεται να κυκλοφορήσει τριάντα τέσσερα χρόνια μετά το “Violent By Nature” και τριάντα έξι χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, “Socialized Hate”.

Κάποιος όμως που θα ακούσει το καινούργιο άλμπουμ, θα εκπλαγεί από την ενέργεια της μπάντας και μπορεί να θεωρήσει ότι δεν πέρασε μια μέρα από τότε. Μπορεί να θεωρήσει ότι έχουμε 1992 και ότι πρόκειται «απλά» για τον επόμενο δίσκο, με το φυσιολογικό «χάσμα» δύο ετών. Και επειδή οι «απλές» σκέψεις είναι πάντα οι καλύτερες, πάμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Οι Atrophy διατηρούν στο ακέραιο όλες τις Bay Area επιρροές τους, παρότι γέννημα-θρέμμα της Αριζόνα και ακούγονται σαν μοντέρνα πρόταση αλά Slayer, δημιουργώντας γόνιμα ερωτήματα για την αντοχή του σβέρκου μας και το γενικότερο χτύπημα.

Τα παραπάνω προσυπογράφονται από το εναρκτήριο “Punishment For All”, το οποίο τρέχει με χίλια, κατεβάζει στα πεντακόσια, κοπανάει και λυσσομανάει και διαθέτει ένα πανέμορφο twin guitaring, που θα σας μείνει σίγουρα. Ακολουθεί το “High Anxiety”, με τις κιθάρες να πλέκουν το ένα βαρβάτο riff μετά το άλλο και τα υπόλοιπα όργανα να τονίζουν. Όταν γίνεται η μπούκα και ακούγεται το ουρλιαχτό… Take no prisoners! Άφθονο ξύλο από τα τύμπανα και ακούστε πως αδειάζει το κουπλέ, με τη μη χρήση δικασίλας ανά διαστήματα και το μπάσιμό τους στη συνέχεια. Σεμινάριο τεχνικής λοιπόν και σόλο που αγαπούν το headbanging.

Τι πόλεμος είναι αυτός, ρε μάγκα μου, στο “Seeds Of Sorrow”; Έχουν μπει στο στούντιο με σκοπό να το γκρεμίσουν; Και πώς γίνεται να έχεις τέτοια πώρωση μετά από τόσα χρόνια; Καλά, οι έτεροι μουσικοί παίζουν μπάλα εδώ και λίγο καιρό, αλλά αυτός ο μπροστάρης; Πολλά μπράβο αξίζουν επίσης στον Alex Parra, ο οποίος υπογράφει μία απόλυτα τίμια και καθαρή παραγωγή, βάζοντας την έννοια «καλογυαλισμένο» στο Thrash, κάτι που στο παρελθόν έκανε κόσμο να προβαίνει σε γκριμάτσες αποδοκιμασίας, αλλά στην ουσία προχωράει τη μουσική προς τα εμπρός.

Το “Distortion” είναι κλασσική συνταγή. Αρχικό riff, μπαίνουν μετά τα όργανα, mid tempo σε μισό χρόνο και αναμένουμε το ξυλοφόρτωμα. Καλό για συναυλία, για να δούμε πόσο μπορούμε να χτυπηθούμε ΧΩΡΙΣ να ενοχλούμε τους δίπλα μας. Οι ταχύτητες ανέβηκαν και οι επιλεκτικές δίκασες κάνουν τη διαφορά. Οι μπότες μπάζουν τη φασαρία από τη μπροστινή πόρτα στο “Bleeding Out”. H γρεζογεμάτη (μία λέξη) φωνή του Zimmerman καταλαμβάνει τον χώρο. Ο τραγουδιστής φωνάζει, ουρλιάζει, γεννά χαμό. Συνέχεια με το “American Dream”, με κοπάνημα ανελέητο και κιθάρες κοφτές, που παίζουν διάφορα riff, τα περισσότερο με υψηλό βαθμό επικινδυνότητας… για τη σπονδυλική μας στήλη. Γκα-γκα και ξανά μανά γκα-γκα.

Μην ψαρώνετε με την ευαίσθητη εισαγωγή του “Close My Eyes”. Μερικά δευτερόλεπτα μετά θα ακούσετε τα αναμενόμενα. Θεόξυλο του σκοτωμού και εδώ συμμετέχει ο κιθαρίστας Kragen Lum (Heathen, Prototype, Psychosis), που πυροβολεί επίσης χωρίς φειδώ. Η εισαγωγική μπασογραμμή στο “The Apostle” είναι σκέτο κάγκελο! Mid tempo κατακεραύνωμα και “Behold”! Θα κάνουμε πολλά χιλιόμετρα σήμερα… Οι Atrophy όντως πάγωσαν τον χρόνο και τριάντα-φεύγα χρόνια δεν κύλησαν ποτέ. Thrash που τιμά όλες τις καταβολές του, το ίδιο του το ύφος και την ιστορία του. Τίποτα λιγότερο, πολλά περισσότερα.

Κώστας Κούλης

8/10