Autopsy – Ashes, Organs, Blood and Crypts

Autopsy – Ashes, Organs, Blood and Crypts

Περίεργο πράμα η φετινή χρονιά. Ίσως και να φαίνεται σε ορισμένους εξ ημών, λόγω προσωπικής υφής. Από την άλλη, μια ματιά όξω και καταλαβαίνεις ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Όσο απομονωμένος κι’ αν νιώθεις, οι περισσότεροι την ίδια παράνοια βιώνετε. Περίεργο πράμα η φετινή χρονιά και στις κυκλοφορίες. Έχω ακούσει το 1% όσων θα ήθελα να ακούσω, υποδεκαπλάσιες φορές απ’ όσες θα ήθελα να το ακούσω. Και πάλι.  Πρώτον, γκρινιάζω, δεύτερον, επειδή έχω γίνει αρκετά περίεργος, τα ακούσματα δεν έχουν καμία συνοχή. Ούτε εντός της ημέρας, ούτε εντός του μήνα, ούτε εντός του έτους. Οι σταθερές παραμένουν (άλλη ρουτίνα στο ξύπνημα, άλλος ο αντιπερισπασμός της δουλειάς και του λεωφορείου, άλλη αγαλλίαση στις λεύτερες ώρες της νύκτας). Μια εξ αυτών δυστυχώς είναι η κουβέντα που καταλήγεις (εάν έχεις σώας τας φρένας) να κάνεις με τον εαυτό σου, όποτε βγάζουν δίσκο οι Autopsy, οι Incantation, οι Obituary, οι Suffocation, και δεν ξέρω και γω άλλοι πόσοι. Αυτής της πάστας.

Θα ήθελες να τα παρατήσουν κάποιοι, κάποιοι άλλοι να μην ήταν τόσο καλογυαλισμένοι, κάποιοι άλλοι κάπως «αλλιώς». Θυμάμαι συνέντευξη ενός εκ των αδελφών Tardy για τα γενέθλια του Cause of Death και ακόμη και οι τυπωμένες λέξεις ακουγόταν ξενερωμένες. Σαν να σταμάτησε ο χρόνος τότε και ο ίδιος να έχει ξενερώσει. Και μου άρεσε αυτή η σκέψη. Είναι πολύ ανθρώπινη. Έτσι ανθρώπινο είναι και τούτο το album.

Εάν γούσταρα Autopsy παρά την gore θεματική, που ανέκαθεν με έκανε να αλλάζω πεζοδρόμιο, είναι η άνεση «δευτερίλας» (της ημέρας, όχι του ποιοτικού επιπέδου) που σου βγάζουν. Είναι δύσκολο πράγμα το πείσμα που πρέπει να βγάζεις προς τα όξω, και οι Reifert/Corales ποτέ, μα ποτέ, δεν είχαν θέμα με αυτό. Για τύπους σα και του λόγου μου, που μεγάλωσαν με το ροκ εν ρολ γονίδιο του σουηδικού death (death, είπαμε) αυτή η μπάντα έχει ξεχωριστή βαρύτητα. Τόσο η χαλαρότητα/άνεση με την οποία ξεδιπλώνεται η κάθε σύνθεση, όσο και η σοβαρότητα με την οποία ξεκλειδώνεται το τελικό συναίσθημα της κάθε κυκλοφορίας (με σκαμπανεβάσματα, προφανώς) αποτελούν λόγους για να νοιάζομαι προσωπικά για τέτοιους δίσκους. Τόσο σε επίπεδο καθημερινού εθισμού σε μια καθόλου σέξυ καθημερινότητα, όσο και για λόγους υποχρέωσης προς το καλό γούστο σε μια περίοδο που αυτό ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου μπροστά στα μάτια μας.

Η φετινή τους κυκλοφορία είναι σαφώς ανώτερη του “Morbidity…” στα δικά μου αυτιά, για τον λόγο ότι είναι πολύ απλά, πιο χύμα. Όχι ηθελημένα χύμα, όχι επιτηδευμένα χύμα, Autopsy χύμα. Ο καθείς θα έχει τις ενστάσεις του για την παραγωγή, και δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό σε αυτό – αλλά αυτό το κρυστάλλινο μπάσο που κάθε τρεις και λίγο αυτομολεί προς το μελωδικότερο, δεν το αλλάζω εύκολα. Ούτε τις στιγμές που είναι πιο ευκολομνημόνευτες, αν και πιο βραχύβιες εν τέλει στη μνήμη του ακροατή, μιας και η ηγεμονία ανήκει απλώς σε στιγμές που οι ίδιοι οι Autopsy αποφασίζουν να χτίσουν κάτι πιο ατμοσφαιρικό, πιο καταθλιπτικό, πιο κοντινό στο πραγματικό πνεύμα του Mental Funeral.

Είναι ακριβώς αυτό το χυμαδιό, αυτή η ορθή χρήση του ξεχαρβαλωμένου ρυθμού αλλά και το ψεύδισμα στα λατρεμένα αυτά φωνητικά, μαζί με έναν σέξυ τσιγαρόβηχα και γουστόζικα σόλο, που διαμορφώνουν έναν καλό δίσκο.

Είναι καλός δίσκος. Δίσκος που είναι τίμιος προς τον ακροατή, σε ΔΕΠΥ καιρούς. Και μάλιστα, χωρίς να απαιτείται να προσπαθήσει τόσο. Η κατάρα αυτών των δίσκων, ποιοτικών και μη, είναι πως δεν τους παίρνεις εύκολα στα σοβαρά. Η αντανακλαστική κακεντρέχεια ή αποθέωση, μη σχετιζόμενη με την αυτοτελή ποιότητα (ή την απουσία αυτής) της μουσικής, καταδεικνύει και την αναγκαιότητα τέτοιων κυκλοφοριών.

Είναι από τα πλέον δύσκολα πράγματα το να γράφεις για τους Autopsy, χωρίς να αναμασάς δικές σου λέξεις ή λέξεις άλλων. Σαν να πέφτεις στην παγίδα που έχει στήσει η θαλπωρή πολύ, μα πολύ συγκεκριμένων ακουσμάτων.

Το death metal τους είναι επίκαιρο όχι επειδή είναι αυτοί που είναι. Είναι επίκαιρο γιατί οι συνθήκες που το γέννησαν και οι λόγοι που κάποιοι (συνεχίζουμε να) τους ακούμε με τον πρωινό καφέ, είναι εδώ και σπάνε μπάλες.

Και αυτό είναι ένα από τα υψηλότερα κομπλιμέντα που μπορώ να κάνω για δίσκο, στο φεγγάρι που βρίσκεται αυτή την περίοδο η ζωή μου.

Κ.Β. Μούντ

7,5/10