Brodequin – Harbinger Of Woe

Brodequin – Harbinger Of Woe

Από το 1998 υπάρχουν και από το 2000 δισκογραφούν οι Αμερικάνοι. Το συγκρότημα από το Knoxville του Tennessee επανήλθε το 2015 και φέτος κυκλοφόρησε το τέταρτο full length (μετράει και δύο ΕΡ, όπως και split, demo και λοιπές underground κυκλοφορίες). Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Η μπάντα παίζει Thrashίζον Μέταλ, τα κομμάτια είναι τρεχάτα, διαθέτουν δίκασες σε ΠΟΛΥ υψηλές ταχύτητες και οι μουσικοί το κατέχουν, είναι βέβαιο. Η παραγωγή είναι καθαρή και όλα τα όργανα ακούγονται όπως πρέπει. Όσον αφορά τα φωνητικά, μάλλον μιλάμε για ταξίδι στο 1987-88. Κάπου εκεί. Ο Jamie Bailey ουρλιάζει υπόκωφα, σαν γουρούνι που το κυνηγούν για να το σφάξουν. Εννοείται ότι δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από όλα όσα λέει, αλλά αυτό είναι και το μοτίβο αυτών των συγκροτημάτων.

Τώρα ακούω το “Of Pillars And Trees”, με τις δίκασες να τρέχουν στον θεό και τη φωνή να αναφέρεται, εννοείται, σε βασανιστήρια. Το βασικό θέμα του άλμπουμ, όπως και όλων των δίσκων της μπάντας, έχει να κάνει με τους τρόπους που έχει σκεφτεί ο άνθρωπος για να κάνει κακό στον συνάνθρωπό του. Ακόμα και το όνομα της μπάντας είναι στην ουσία ένα όργανο βασανιστηρίων. Ο Μεσαίωνας ιντριγκάρει, μια και ο Jamie έχει σπουδάσει ιστορία και τα βασανιστήρια της εποχής αποτυπώνονται βάναυσα στο ηχητικό του άλμπουμ. Μια ματιά ρίχτε μόνο στους στίχους και θα καταλάβατε. Α, εκεί που οι κιθάρες δεν riffάρουν, αλλά παίζουν ένα καθαρό εν είδη συγχορδίας, δεν σας έκανε κάτι από “Beneath The Remains”;

To “Maleficium” τρέχει με τρακόσια και το κοπάνημα είναι καφρώδες και καφριστό, όπως προβλέπεται και όπως πρέπει σε αυτές τις περιπτώσεις. Επανέρχομαι στα φωνητικά, ήθελα να το γράψω πιο πάνω. Στην ουσία ο άνθρωπος grindάρει και μάλιστα πολλοί θα θυμηθούν extreme μπάντες των τελών της δεκαετίας του ’80. Είναι άρρωστα φωνητικά τύπου Carcas, εποχής “Reek Of Putrefaction”, ακόμα και Sore Throat, απλά δεν πριμάρουν. Οι τυπάδες χτυπούν με οργή, είναι απόλυτα ταγμένοι στο υβρίδιο και σίγουρα τους αρέσει, δεν το συζητώ καν.

Αυτό που θα ήθελα πολύ να συζητήσω είναι η φράση του «Ιστορικά η πιο brutal μπάντα σε όλο το Death Metal». Ναι, γέλασα και για να είμαι ειλικρινής, πήγε ο νους σε κάτι ατακάρες του στυλ «Το “Pleasure To Kill” είναι πιο γρήγορο από το “Master Of Puppets”» και όχι μόνο. Μην απορείτε, τυπωμένη υπάρχει αυτή η «αλληλουχία» λέξεων, σε κάποιο sleeve. Έτσι λειτουργούσε το εμπορικό τμήμα της Noise τότε, δεν θέλω να πω περισσότερα. Σήμερα όμως, τριάντα οκτώ χρόνια μετά, τέτοιες «ατακάρες» δεν έχουν θέση. Μάγκες, παίζετε μια χαρά, κάνετε θαυμάσιο θόρυβο, αλλά ξεκαβαλήστε λίγο, ναι;

Το ομώνυμο κομμάτι κλείνει το άλμπουμ, στο ίδιο στυλ. Ξύλο καραξύλο στα τύμπανα, κιθάρες που παίζουν το ένα riff πίσω από το άλλο, αλλαγές στις ταχύτητες και από δίπλα εκείνο το γουρουνοτέτοιο της φωνής, που φτύνει τους στίχους περί βασανιστηρίων και μηδενικού ελέους. Pain releases truth…

Για τους φίλους του είδους θα αποτελέσει μια ενδιαφέρουσα ακρόαση. Έτσι κι αλλιώς, ο πολύ ακραίος ήχος έχει αναγάγει όλο αυτό σε επιστήμη και πολλά σχήματα βάζουν διάφορα στοιχεία σε ό,τι παράγουν. Οι Brodequin στέκονται παραδοσιακοί σε πιστεύω και τρόπο σύνθεσης και απόδοσης. Πολύ καλά κάνουν. Η τεχνολογία βοηθά για το πώς θα ακουστούν, αλλά το ένα μάτι είναι στραμμένο γύρω στα σαράντα χρόνια πίσω. Ο συνδυασμός είναι και το ευκταίο.

Κώστας Κούλης

6/10