ILLUSORY – Crimson Wreath

ILLUSORY – Crimson Wreath

Λίγο πριν την κυκλοφορία του τρίτου άλμπουμ των  ILLUSORY, Crimson Wreath, η δισκογραφική εταιρεία Rockshot Records, έστειλε στο Metalourgio το υλικό του νέου δίσκου, που με χαρά παρέλαβα από τον αρχισυντάκτη για να ακούσω και να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου. Δύσκολο βέβαια, να είμαι αντικειμενικός με μια μπάντα που γνωρίζω εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια, από ένα live με το προηγούμενο τους όνομα , Ivory Tower, κάπου στα στενά του Πειραιά, όπου έμεινα εντυπωσιασμένος με δυο κυρίως χαρακτηριστικά τους,την υπέροχη φωνή του Δημήτρη Dee Θεοδώρου και τον απόλυτο επαγγελματισμό που χαρακτήρισε την εμφάνιση τους. Εκεί ακούστηκαν και κομμάτια που αργότερα αποτέλεσαν μέρος της πρώτης κυκλοφορίας των ILLUSORY . Τα στοιχεία λοιπόν που με εντυπωσίασαν τότε, όχι μόνο τα διατήρησαν, αλλά επένδυσαν πάνω τους, με αποτέλεσμα, να κληθούν να ανοίξουν το πρόγραμμα για καλλιτέχνες όπως οι Blue Oyster Cult, Geoff Tate, Gus G & Warrel Dane.

Ας αφήσουμε όμως το παρελθόν, θα τα θυμόμαστε άλλωστε πίνοντας τις μπύρες μας στα γνωστά στέκια, και  πάμε λίγο να δούμε τι έχουν να μας παρουσιάσουν οι ILLUSORY  εν έτη 2021….

Να πούμε κατ’ αρχήν ότι το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει στις 21 Μαΐου στα φυσικά σημεία πώλησης, μέσω της Rockshot Records, καθώς και στις γνωστές online πλατφόρμες.

Το άλμπουμ ανοίγει με το Besetting Sins. Ένα πεντάλεπτο δυναμικό αλλά και λυρικό κομμάτι, με ωραίο heavy riffing, ρεφρέν που σου μένει και δισολιες . Το κομμάτι, το έχουμε ήδη απολαύσει ως lyric video, και μιλάει για τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα. Συναυλιακο κομμάτι αν μη τι άλλο.

Ακολουθεί το Acedia, με συνοδεία ακουστικής κιθάρας και πιάνου, και μια δίλεπτη  απαγγελία απ’ τον Paul Logue (Edens Curse). Το κομμάτι μιλάει για την αμέλεια κάθε συντελεστή προς την πνευματική άνοδο του ανθρώπου.

Το τρίτο και ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ, είναι το Crimson Wreath,  ένα κομμάτι με αντιπολεμικό στίγμα. Θεωρώ ότι ξεχωρίζει για την απολαυστική του σύνθεση που δένει αρμονικά τα πλήκτρα με την κιθάρα. Σίγουρα ένα πολύ χαρακτηριστικό κομμάτι με κλιμακωτή εξέλιξη και δυνατές στιγμές ειδικά προς το τέλος.

Όντας λάτρης των πιο άμεσων heavy riffs δεν θα μπορούσε να μην μου αρέσει το Immortal No. Δυνατό και άμεσο χωρίς πολλά πολλά. Ότι ακριβώς μ αρέσει. Σίγουρα στα αγαπημένα μου.  Το επόμενο δίλεπτο σχεδόν ,ακουστικό All Shall Fade, μια σύντομη μπαλάντα που λειτουργεί  ως εισαγωγή, για το καταιγιστικό All Blood Red. Ένα πολύ δυναμικό κομμάτι, με θεματολογία κατά του ρατσισμού παντός είδους, που σ αρπάζει απ’ το λαιμό, εξ αρχής. Καταχωρείται στ’ αγαπημένα μου κι αυτό!

The Voice Inside Me, μια αφηγηματική εισαγωγή με τη φωνή του art director της μπάντας Stiver Graunne, που οδηγεί στο οχταλεπτο έπος S.T. Forsaken. Παρ’ όλη τη διάρκεια του, το τραγούδι δεν κουράζει καθόλου. Πολύ όμορφο ,”γλυκο”riffing ,δουλεμένες μελωδικές γραμμές και καμία κατάχρηση. Υπόδειγμα σύνθεσης.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να πούμε ότι τα παιδιά είχαν εκλεκτούς καλεσμένους στα χορωδιακά μέρη, στο πιάνο, στα φωνητικά και στις αφηγήσεις. Το αναφέρω τώρα γιατί στο επόμενο κομμάτι ,πραγματικά συναντούμε κάτι που δύσκολα βλέπουμε από Ελληνική μπάντα. Μια συνεργασία μ έναν καταξιωμένο ηθοποιό, ο οποίος ανέλαβε το αφηγηματικό μέρος του Ashes to dust, μια ιστορία για τον Αχιλλέα του Ομήρου, με την καθηλωτική απαγγελία στίχων στα Αρχαία Ελληνικά από το Γρηγόρη Βαλτινό. Εντυπωσιακή κίνηση της μπάντας μ αυτή τη συνεργασία, η οποία θα επεκταθεί και με ένα βίντεο κλιπ. Το κομμάτι είναι, ίσως, η πιο επική στιγμή του άλμπουμ!

Ακούγοντας το A Poem I Couldnt Rhyme σκέφτηκα κάτι γλυκό κι  ανάλαφρο, αλλά έκανα πανηγυρικά λάθος! Δυνατό λυρικό κομμάτι, με πολύ ωραία φωνητική ερμηνεία , που το κάνει να ξεχωρίζει, ωραίες εναλλαγές σόλο στην κιθάρα και αρμονική συνοδεία πλήκτρων.

Ακολουθεί μια θεματική τριλογία , “ An Opus Of Loss And Sorrow” ,μια κατάσταση που βίωσε ο κιθαρίστας Γιώργος Παπαντωνης χάνοντας τους γονείς του, εν μέσω ηχογραφήσεων για το άλμπουμ. Tο Past Forever Last, ένα νοσταλγικό κομμάτι με συνοδεία ακουστικής κιθάρας και πιάνο, το κομμάτι κλείνει ιδανικά με αρμονικά σόλο να συνοδεύουν την ερμηνεία.  Το The Isle Of Shadows, ξεκινά με χορωδιακά φωνητικά, με ερμηνευτές την Anastasia Papadopoulou, τον Gregory Koilakos, την Nancy Moschopoulou και την Ophelia Baudelaire. Πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεση του άλμπουμ, με ωραίο ρεφραίν ενώ κλείνει με την απαγγελία στίχων από τον Γιώργο Παπαντωνη. Η τριλογία ολοκληρώνεται με το Agony’s Last, με  εισαγωγή, μια μυσταγωγική απαγγελία από τη Mary Tirou.

Για το κλείσιμο οι Illusory μας κράτησαν ίσως το καλύτερο. Fortress Of Sadness. Η χορωδία έδωσε πολλά συν σε αυτή τη σύνθεση, με τα background παιδικών φωνών, που δίνουν ένα ιδιαίτερο στίγμα, ενώ οι εναλλαγές στην κιθάρα μας δίνουν ένα όμορφο και δεμένο αποτέλεσμα, που απογειώνεται από τα φωνητικά του Dee Theodorou και τη συνοδεία πλήκτρων.

Εν κατακλείδι λοιπόν θα έλεγα ότι η μπάντα με εξέπληξε πολύ ευχάριστα, σίγουρα, ό τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει εως τώρα! Εκ μέρους του Metalourgio ευχαριστούμε τους ILLUSORY και θα περιμένουμε να αγοράσουμε σε φυσική μορφή το δίσκο, καθώς για εμάς τους απλούς εραστές αυτής της μουσικής,ένα τέτοιο άλμπουμ δεν πρέπει η λείπει από καμία μέταλ δισκοθήκη.

 Βαγγέλης Οικονόμου

 8/10