Infernation – Dark Path Of Renunciation

Infernation – Dark Path Of Renunciation

Είχα καιρό να ακούσω σχήμα από την Ουκρανία, πόσο μάλλον σχήμα του ακραίου ήχου. Οι Infernation κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους, μέσω βραζιλιάνικης δισκογραφικής μάλιστα, ένα ντεμπούτο που απαντά στις παρακάτω λέξεις. Ατελείωτη-μπλακοντεθίλα. Black το μοτίβο πίσω από τις φωνές, όχι τόσο πριμαριστό, αλλά σίγουρα πιστό στις επιταγές. Τρελό σφυροκόπημα, μπλαστίδι του σκοτωμού… Και η φωή… Μέσα από τον τάφο. Πιο Death πεθαίνεις, για να κάνουμε και το  κλισέ-λογοπαίγνιο. Ίσως ένα βήμα πριν το Grind και μπόλικες δρασκελιές πέρα από το ατόφιο και ανίερο μοτίβο που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία τριάντα έξι χρόνια. Τα παιδιά σίγουρα αγαπούν παλιά γερμανική σχολή του Thrash, όπως αγαπούν Morbid Angel, Obituary και Mayhem.

Κάποια κομμάτια τους ξεκινούν με μπάσιμο στα τύμπανα, όπως το “Angelraping” και το “Devourer Of Gods”. Μετά αναλαμβάνουν οι άρρωστες κιθάρες και το εξουθενωτικό drumming. Ντουέτο κατ’ ουσίαν οι Infernation, αποτελούμενο από τους Purgatory №7, ο οποίος κάνει φωνητικά, παίζει κιθάρα και μπάσο και τον Abysswalker, ο οποίος παίζει drums, ενώ υπογράφει και τους στίχους. Η φωνή του ΡΝο7 είναι απλά οχετική. Έρχεται από τα τρίσβαθα του Άδη και αποτελεί ιδανικό soundtrack τρόμου από μόνη της, έτσι, χωρίς μουσική υπόκρουση.

Κάποια κομμάτια, σαν το “Manifesto Of  Hatred” και το “Diprosopus”, ξεκινούν με κιθάρες και rhythm section να δημιουργούν ένα σκηνικό φρίκης. Θυμάστε, οι παλιοί, πώς ήταν οι Napalm Death σε εποχές Enslavement; Στα γρήγορά τους, όχι σε ντουμιές τύπου “Evolved…”. E, τα παιδιά από το Κίεβο, το πάνε ένα βήμα πιο πέρα και πατούν σε μοτίβα του τότε και του σήμερα.

Το “Dungeon”, για παράδειγμα, ξεκινά mid tempo και η φωνή ορίζει το σκηνικό. Μαύρο, κατάμαυρο, άραχλο. Στη συνέχεια βέβαια, μπουκάρουν τα μπλαστίδια και οι κιθάρες παίζουν θέματα που έχουμε συναντήσει πολλάκις σε διάφορα άλμπουμ, από το ’87 μέχρι σήμερα. Drummer που χτυπά χωρίς φειδώ και χωρίς έλεος και θέματα που είναι στην πραγματικότητα μικρές ιστορίες τρόμου.

Το εξάλεπτο “Undead Habitation” ξεκινά κινηματογραφικά. Power chords και κοπάνημα στα τύμπανα. Όταν μπαίνει η φωνή, το τέμπο γίνεται κάτι σαν αργό 6/8, με τις δίκασες να χρωματίζουν κατά διαστήματα. Πλέει σαν καράβι τούτο εδώ. Το επόμενο riff είναι Μέταλ, εντελώς όμως και μετά… σπάσιμο, με τα τύμπανα να παίζουν σταθερά, στο ίδιο μέτρο και τις κιθάρες να τονίζουν. Η φωνή επανέρχεται. Τι Deathίλα είναι αυτή, ρε μάστορα;

Είμαι σίγουρος ότι οι φίλοι του Black/Death ιδιώματος θα γουστάρουν με χίλια. Είναι καλές οι ιδέες, είναι καλές οι εκτελέσεις και οι δύο τύποι κάνουν κέφι αυτά που παίζουν. Μακάρι να γίνουν full band, ώστε να μπορέσουν να υποστηρίξουν όλο αυτό LiVE στη σκηνή.

Κώστας Κούλης

6/10