Kanenas – To Walk The Void

Kanenas – To Walk The Void

Το εναρκτήριο, “None”, είναι μία μουσική αφήγηση, βασισμένη σε Death Metal γκάζια και φωνή, η οποία κινείται αβίαστα, συνοδευόμενη από θέματα και συγχορδίες. Η riffολογία είναι ενδιαφέρουσα, λόγω της πολυποίκιλης πληροφόρησης και των συνεχών εναλλαγών. Πρόκειται για ένα one-man project και ο Naahn, ο οποίος βρίσκεται πίσω από στίχους, μουσική, παίξιμο, προγραμματισμό, παραγωγή και μίξη, μοιράζεται μαζί μας το άρτι αφιχθέν τέκνο του.

Συνέχεια με το “The Journey”, με την κατατονική εισαγωγή και τη θλιμμένη απαγγελία, η οποία μοιάζει με επικήδειο. To τραγούδι γίνεται ηλεκτρικό, η φωνή δεν αλλάζει τέμπο, κάτι που κάνουν τα όργανα γύρω της, φλερτάροντας με το Death και το Black, όταν φτάνουμε σε υψηλές ταχύτητες. Η θεματική σε 6/8 επιτρέπει τον καλπασμό, με τα τύμπανα να χτυπούν κατά ριπάς. Και η φωνή εκεί. Στον δικό της χωροχρόνο.

Το “Blessings” ξεκινάει με καρφωτά τύμπανα και υψηλές ταχύτητες, ουρλιαχτά και μπλαστίδια – φυσικά. Το κατέβασμα στο κοπάνημα κάνει το τραγούδι πιο λυρικό και αφήνει να ελιχθούν με μεγαλύτερη άνεση τα riff. Θα έλεγα ότι εδώ ακούμε κάτι επικό, μια και όλη αυτή η Doom νοοτροπία υπερθεματίζει του επικού στοιχείου. Μπορεί να είναι βόρβορος τα φωνητικά, αλλά η μελωδία βρίθει επικών ηχοτοπίων, ακόμα και κινηματογραφικών, ιδίως στα ακουστικά σπασίματα της κιθάρας.

To “Flames” κινείται και εκείνο στο μοτίβο του Death/Black οδοστρωτήρα, με τις κιθάρες να μουρμουρίζουν λυρικά και ντύνονται Black, όταν συμπράττουν με τα υπόλοιπα όργανα. Υπάρχουν σημεία, στα οποία ο ρυθμός σπάει, γίνεται πιο τεχνικός και αποφεύγει το συνεχές γκάπα-γκούπα. Στο σχεδόν επτάλεπτο, το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου, “Rage And Sing”, έχουμε να κάνουμε με μία εκμυστήρευση στην εισαγωγή, με τη φωνή να είναι μέλαινα και να προετοιμάζει την επίθεση. Μπουκάρουν τα καφρικά, σκάνε οι ταμπουριές και τα γυρίσματα και διερωτώμαι τι ακόμα πιο όμορφα πράγματα θα μπορούσε να κάνει ο δημιουργός, μοιραζόμενος όλο τούτο με εξίσου ενθουσιώδεις μουσικούς εκτελεστές.

Το ”Birth” αγαπάει τους Queensryche; Ακούστε τα εισαγωγικά ακόρντα και το tribal των τυμπάνων και θα με θυμηθείτε. Για πενήντα δευτερόλεπτα όλα αυτά, αφού μετά έρχεται όλη η κόλαση για επίσκεψη. Ένα ανίερο βαλς όλο αυτό, με blastbeat και διάφορες εναλλαγές στην ταχύτητα. Έχω την αίσθηση πως ο δημιουργός είναι οπαδός του σόλο άλμπουμ του Σάκη Τόλη, έχοντας φυσικά τις δικές του ιδέες και επιτυγχάνοντας τη δική του υβριδοποίηση. Το “The Will”, που ακολουθεί, διαθέτει σκούρες κιθάρες, με απόχρωση Seattle και Όσλο και το κλωτσομπουνίδι που έπεται, δείχνει πόσο πολύ προσέχει τις συνθέσεις του ο Naahn – λογοπαίγνιο με τη λέξη None ίσως;

Η ιστορία – και το άλμπουμ – τελειώνει με το “Through The Void”. Το όνομά μου είναι Κανένας και κάπως έτσι διασχίζω το Κενό. Ο μετρονόμος που δεν αρέσκεται να χάνει, η εισαγωγή και η αφήγηση… Μέρα και νύχτα… Μαρτυρικός ο βηματισμός, μετατρέπει το θέμα σε κάτι άλλο, από τη μέση και μετά. Δεν υπάρχουν εξάρσεις, δεν υπάρχουν τρεχαλητά. Μόνο μία κατά βάση instrumental πορεία. Στο κενό.

Εύχομαι να είναι καλοτάξιδη αυτή η προσπάθεια. Ο Naahn έβαλε σε αυτό το άλμπουμ όλη του την αγάπη, την έμπνευση και τη δουλειά. Αυτό που έχει σημασία είναι να δώσουν οι φίλοι του ακραίου ήχου τη δέουσα προσοχή. Και καλά θα κάνουν να τη δώσουν.

Κώστας Κούλης

6/10