Massix – Kindle the Fire

Massix – Kindle the Fire

Η Αυστραλία φημίζεται για τα καγκουρό, τα κοάλα, τους ορνιθόρυγχους και τις κτηνώδους μεγέθους αράχνες της. Παρά κάποια πολύ δυνατά σχήματα που έχουν βγει από τη μακρινή αυτή χώρα (Parkway Drive, Be’Lakor, The Amity Affliction), δε θα λέγαμε ότι φημίζεται εξίσου και για τη metal σκηνή της. Και οι Massix δεν πρόκειται να το αλλάξουν αυτό.

Για να εξηγηθώ. Δεν είναι ότι η παρέα του Harrison Auger (κιθάρα, φωνή) δεν ξέρει να γράφει καλά. Σε όλο το άλμπουμ υπάρχουν ωραίες ιδέες σε riffs, vocal lines, ενορχηστρώσεις, ενώ επικρατεί μια καθαρή παραγωγή. Δεν εμφανίζεται όμως κάτι το ιδιαίτερο ή αξιομνημόνευτο.

Σίγουρα δε θα παραπονεθεί κανείς όσο κυλάνε τα σχεδόν 52 λεπτά του album. Δύσκολα όμως θα μείνει στον ακροατή το refrain του Cries of the Damned ή του Stargazer (αν κι αμφότερα πολύ δυνατά), ούτε θα κολλήσει σε κανέναν το κυρίως riff με τα pinch harmonics του My Survivor ή τα grooves των Autistic Licence και Reptile, ούτε θα πάθει στερητικό αν δεν ξανακούσει τα διάσπαρτα solos των Auger-Fogarty, ούτε οι ερμηνείες θα κολλήσουν κανέναν στον τοίχο, ούτε το Little Black Book of Lies είναι το φινάλε που θα σε αναγκάσει να ξαναπατήσεις μανιασμένα το play.

Βέβαια, μιλάμε για μια μπάντα που, παρά τα χρόνια της (2011 δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα), έχει ελάχιστη studio παρουσία (ένα ομώνυμο EP του 2014, ενώ το digital single Stargazer του 2017 περιλαμβάνεται στο παρόν πρώτο full length album) και δρα σε αυτοδιαχειριζόμενο, ανεξάρτητο επίπεδο. Ενώ λοιπόν υπάρχουν αξιόλογες ιδέες, δεν εξελίσσονται σωστά και το συνολικό αποτέλεσμα καταλήγει να χάνεται ανάμεσα σε έναν ωκεανό κυκλοφοριών. Πιθανότατα, αν έπεφτε χέρι από κάποιον έμπειρο παραγωγό, να προέκυπτε κάτι κλάσεις ανώτερο που να μπορούσε να κάνει τους Massix ένα hot όνομα με το καλησπέρα σας.

Ταυτόχρονα, η ταμπέλα του prog που επιλέγουν να κρεμάσουν πάνω από την κυκλοφορία τους, δείχνει μια τάση παραπλάνησης. Δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με δύσκολο ήχο, ούτε με πολυρρυθμικά, ούτε καν με ένα ύφος που προσεγγίζει στο djent ας πούμε. Πιο πολύ σε project γκαλαπόρτσηδων τριτοξάδερφων των Lamb of God και μπατζανάκηδων των Gojira που επιχείρησαν να αποδώσουν το πως θα ακουγόταν το Damnation των Opeth με στεροειδή φέρνει: Βαρύ, δυνατό, ατμοσφαιρικό, αλλά σε καμία περίπτωση prog.

Το φτυάρι λοιπόν δε βγήκε για θάψιμο, αλλά για φύτεμα. Έμπνευση υπάρχει, καθοδήγηση χρειάζεται. Σε αυτό το ντεμπούτο των Αυστραλών λοιπόν, λαμβάνουμε ένα συμπαθητικό πρώτο δείγμα γραφής και ευελπιστούμε το επόμενο βήμα να είναι πιο οργανωμένο.

Babryzze Konstantinos
6,5/10