Refore – Illusion Of Existence

Refore- Illusion Of Existence

Προσπερνάμε την εισαγωγή, έτσι κι αλλιώς μερικά δευτερόλεπτα είναι και πάμε στο πρώτο τραγούδι του δίσκου. Το ομώνυμο. Οκτώ νότες σκάνε και στην ένατη ακούω κάτι που είχα καιρό να ακούσω. Τη μία κιθάρα μόνη της, στο ένα ακουστικό. Παλιές καλές παραγωγές, που δικαιολογούσαν την ύπαρξη ηχείων και στερεοφωνικού συγκροτήματος. Άκουγες το riff από το ένα ηχείο, μόνο του, χωρίς κανένα άλλο όργανο, έμπαινε η έτερη κιθάρα από το άλλο ηχείο και καμπούμ, όλα τα όργανα μαζί και πάνε μάζεψε τα κομμάτια σου από τον απέναντι τοίχο. Γρεζάτη η φωνή, βάρβαρη και οχετική, με διάφορων τύπων ουρλιαχτά, αγαπά σίγουρα τη δεκαετία του ογδόντα. Οι Τσέχοι γουστάρουν old school Thrash και πολύ καλά κάνουν.

Συνέχεια με το “Blind World”, το οποίο ακολουθεί πιστά τη συνταγή. Καρφωτά τα χτυπήματα στο ταμπούρο (λέγε με και 2/2, παιδί μου, δεν θα παρεξηγηθώ) και μετά ντούπα-ντούπα κανονικότατα, μέχρι να σβήσει ο Ήλιος. Οι κιθάρες ακούγονται μεγάλες, τα riff είναι καφρίλα αλλά και τεχνικάτα και από παύσεις πάμε πολύ καλά. Αλλαγή ταχύτητας, διάφορες δομικές καταστροφές και πάμε στο επόμενο, το “Imprisoned In Thoughts”, στο οποίο φιγουράρουν δαιμονισμένα τύμπανα – καλά, σε όλο το άλμπουμ παίζει o άνθρωπος σαν μανιακός, εδώ όμως έχει μερικά εκτυφλωτικά γυρίσματα – και ένα ύφος, στην αρχή, κατά τι Megadethικό. Η φωνή σεπουλτουριάζει και το ξύλο είναι απόλυτα καλοδεχούμενο.

“Tormented” και όσοι είστε πιστοί φίλοι των Slayer, ελάτε να σαπίσουμε στο ξύλο τους σβέρκους μας! Συνεχές σκαμπίλισμα και ανίερη καταβρόχθιση κρουστών και εγχόρδων. Αυτό θα το ήθελα σε video. Και μάλιστα χθες! Μάχη στο pit και πάμε να κατεβάσουμε ρυθμούς με το “Confusion”. Καλά, μην φανταστείτε, ούτε πενήντα δευτερόλεπτα δεν κρατά το mid tempo. Μετά… Ουάργκα και πάμε να ξετομαριάσουμε δεινόσαυρους. Τρελή δικασίλα στο “Eternal Pain”, με τους χρόνους σφυροκοπήματος να είναι λιγότερο σφαιράτοι, αλλά εξίσου φασαριόζοι και κοπανίζοντες. Η φωνή, Maxίζει με άνεση, όχι πάντα, θυμίζει όμως παλιές καλές Beneathοκαταστάσεις. Αυτό μήπως να το έκαναν βίντεο;

Στο “Life Forgotten” θα θαυμάσετε ξεκίνημα και θεόξυλο στη συνέχεια, με τις κιθάρες να παίζουν μερικά αρρωστημένα riff, αλλά και μερικά τόσο καρφωτά, που νομίζεις ότι το Bay Area είναι τελικά προάστιο της Πράγας. Η φωνή ωρύεται, στριγκλίζει, κάνει ό,τι μπορεί για να moshάρουμε μέχρι τελικής πτώσης. Το “Vicious Path” κλείνει το άλμπουμ, έτσι όπως πρέπει. Χωρίς να παρεκκλίνει ούτε ώνγκστρεμ. Παιδιά μου, θα βγάλετε κάνα βίντεο τελικά; Πρέπει να μάθει ο κόσμος και κυρίως οι οπαδοί του ΚΑΛΟΥ Thrash ότι υπάρχετε και μάλιστα ότι σπέρνετε. Και το γράφω πολύ ευγενικά, πιστέψτε με.

Οι τυπάδες από την Τσεχία κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους (μετράνε και ένα ΕΡ) με τιμιότητα, με αγάπη για το παραδοσιακό Thrash, με τον καλύτερο πόνο στο σύμπαν. Είναι καλή δουλειά, είναι σπουδαία δουλειά και δίνει ανάσα σε ένα είδος που έχει αγκαλιάσει πολύς λαός όλες αυτές τις δεκαετίες. Ξέρετε, όταν είχαμε φτάσει σε εκείνο το motto “Thrash is dead, long live Death”, το είχα εκλάβει σαν αποκαθήλωση και μάλιστα καθόλου τιμητική. Από την άλλη πλευρά, πρόκειται μόνο για λέξεις και στην προκειμένη, για λέξεις που δεν σημαίνουν τίποτα τελικά.

Κώστας Κούλης

8/10