Technophobia – Anti-Human Terror

Technophobia – Anti-Human Terror

To Μπιντκότζ βρίσκεται στην Πολωνία. Οι Technophobia κατάγονται  από εκεί και όπως διάβασα στο δελτίο Τύπου, ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 2023, σαν side project. Έγιναν τετράδα, τζάμαραν, έγραψαν, συνέθεσαν, ηχογράφησαν και τούτο εδώ το ΕΡ είναι το πρωτότοκό τους.

Ξεκίνημα με το ομώνυμο και riff, σκασίματα και Thrash-οειδές ντούπα-ντούπα, με ανάλογα φωνητικά, ψιλό-βρώμικα και αυθάδικα. Το βασικό κιθαριστικό θέμα πηγαινό-έρχεται πίσω από τις φωνές και “Execute! EXECUTE THEM ALL”! Κανονικά πέφτει το ξύλο της αρκούδας, υπάρχει – κλασσικά – αργό σημείο στη μέση, να πάρεις μια ανάσα από την αρχική κλοτσοπατινάδα και στη συνέχεια… ξανά ξύλο! Thrash με το οποίο μεγάλωσε η δεκαετία του ’80 ΠΟΛΥ κόσμο. Εννοείται ότι αν μου λέγατε πως το συγκεκριμένο τραγούδι είχε κυκλοφορήσει  το 1987, θα το κατάπινα αμάσητο. Και εννοείται ότι θα γκάριζα «Άντι-Χιούμαν Τέρρορ», μαζί με τους έτερους στο πιτ.

Συνέχεια με το “No Solution”. Mid tempo, με χαρακτηριστικά κιθαριστικά και… και αηδίες γράφω! Σκάει μπάσο τρελαμένο, σκάει θέμα με Thrashική τ(ρ)αχύτητα, τρελό Crossover-ιό, “Attack” γκαρίζει η  φωνή και μέσα σε ενενήντα έξη δευτερόλεπτα γίνονται όλα Τατιάνα. SoD και MoD στα καλύτερά τους; Μπιενσούρ! Πάμε παρακάτω; “Pandemic Fear” ήτοι έτσι αγαπάει το γερμανικό Thrash, όταν ερωτεύεται τους Slayer, αλλά και τους Nuclear Assault, ίσως και τους Overkill, ελέω χροιάς. Ακούστε και εκείνο το «τακατάν» κατά τη διάρκεια, καθώς και το σολίδιον κιθαρός, το οποίο ήθελε κάτι να ψελλίσει, επίτηδες φυσικά, από το “One”. Μιλάμε για δύο δευτερόλεπτα το πολύ, έτσι; Οι τύποι το διασκεδάζουν απίστευτα και ο επίλογος, δηλαδή το “Red Heaven”, είναι NWOBHM, μπιτάτο και βαρβάτο, είναι κάτι σαν Raven, παρέα με Witchfinder General (η βάρβαρη όψη ενός “Free Country” ίσως; Μάλλον παραλογίζομαι), ίσως και Diamond Head.

Με το  δεξί έχουν ξεκινήσει οι Πόλσκι. Στραμμένη η ματιά τους στο παρελθόν, στραμμένη σε ό,τι τους έχει επηρεάσει και σε ό,τι γουστάρουν να παίζουν. Φανταστείτε να παίζουν αυτά τα κομμάτια σε κλαμπάκι εκατό ατόμων, με τη σκηνή να γλύφει την πρώτη σειρά του ακροατηρίου. Μιλάμε για σφαλιαρίδι εις τη νιοστή του μαλλιοκούβαρα. Δώσε! Θέλω να τους δω και εδώ και θέλω  να  τους δω να παίζουν για μία ώρα, να παίζουν είκοσι τραγούδια – χωράνε άνετα – και να μην μένει ούτε λάμπα αναμμένη. Δώσε!

Κώστας Κούλης

8/10