Darklon – The Redeemer

Darklon – The Redeemer

Εκείνος που διευθύνει τη χορωδία  του θανάτου… Από τις στάχτες αυτού του κόσμου θα αναγεννηθούμε, μέσω εκείνου… ο Λυτρωτής! Και το αρχικό riff σε μαγκώνει από τον λαιμό. Η ταχύτητα powerάτη, η μπάντα χτυπά χωρίς έλεος. Στο κουπλέ κατεβαίνουν τα bpm και φωνή μπουκάρει, γεμάτη πάθος και γρέζι. Στο ρεφρέν… ξύλο! Αυτό το “Joe, Joe, Immortal Joe” θα κάνει μεγάλη ζημιά στα LiVE. Rhythm section μπετόν και κιθάρες που χρωματίζουν συνεχώς, με θεματικά σόλο και σφαιράτες φράσεις. Κομμάτι που αποτελεί τρελή προλογάρα για τη δουλειά αυτή; Και λίγα γράφω.

Δεύτερος δίσκος για τη μπάντα από την Αθήνα και ήδη χαζεύουμε το δεύτερο στη σειρά τραγούδι του άλμπουμ. “Rancor And Agony” και αυτό το πειρατικό θέμα στις κιθάρες τρέχει και φέρνει το ταμπούρο μέσα στα μούτρα μας.  Όλα ισχυρά στο snare και πάμε να τρέξουμε ακόμα περισσότερο, με μια τεχνικάτη «επιβράδυνση» στο πέρας κάθε φράσης του κουπλέ. Tribeάτη γέφυρα-ρεφρέν και σόλο που ταξιδεύει τα αυτιά μας. Σχεδόν διαστημικό!

Το ”I Am Death” είναι επίσης πειρατικό και είναι πανέξυπνο το ότι τα φωνητικά tuttiάρουν – οποία έκφρασις, τσκ, τσκ – με τις  κιθάρες στο ρεφρέν. Η δομή του τραγουδιού είναι «Κοπάνημα μέχρι τελικής πτώσεως» και σίγουρα θα πορωθείτε στις παύσεις πριν το σόλο. Το “Lamasthu’s Claws” εισάγεται με mid tempo μοτίβα και ένα μελωδικό θέμα πριν μπουν τα φωνητικά. Το έγραψα στην αρχή, το εξάρω τώρα. Εξαιρετική χροιά! Πραγματικά Μέταλ και ακόμα περισσότερο. Όσο για το “Iron Glory”, που ακολουθεί, το τρέξιμο συνεχάει, το ξύλο συνεχάει και σκέφτομαι πολύ σοβαρά να κατοχυρώσω τη λέξη «συνεχάει», παρέα με το μάτι του κυκλώνα, που κατοικοεδρεύει στο εν λόγω κομμάτι. Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα γίνεται από κάτω, όταν θα παίζει αυτή η ομοβροντία μελωδιών στη σκηνή.

“The Bloodstone” και πόσο καιρό είχατε να ακούσετε τραγούδι με σόλο στην αρχή του, πριν καν μπει το πρώτο κουπλέ; Αγαπημένη Αμερικανιά, που πολύ μας αρέσει, παρά το γεγονός ότι αυτό εδώ το συγκεκριμένο αναδίδει τρελή Βρετανίλα. Νομίζω ότι οι Jag Panzer θα ήταν πολύ υπερήφανοι για αυτή εδώ τη μπάντα. Και μαζί τους όλοι οι μεγάλοι του αμερικάνικου Power, που στην ουσία είναι το ισοδύναμο του Ευρωπαϊκού Heavy Metal. Στακάτη μουσική, δοσμένη όπως πρέπει, γεμάτη οίστρο και ένταση.

“The Downfall” και κάπως έτσι δεν θα ακούγονταν οι Sabbath, αν αποφάσιζαν να βγουν για πρώτη φορά το 1983; Πώρωση αγνή αυτό το τραγούδι και πάρτε το κιθαριστικό σόλο, το οποίο οργιάζει πάνω σε ένα εντελώς Iommiκό θέμα. Επίλογος με το “Way Back Home”, του οποίου η εισαγωγή προϊδεάζει για σφαγή και όλεθρο, από θέμα ταχύτητα, αλλά τα παιδιά μας παίζουν! Εμάς! Το τραγούδι γίνεται mid tempo και διαθέτει ένα εντελώς μελωδικό εξωσκελετό, ο οποίος είναι σχεδόν εθιστικός. «Λέξεις χαραγμένες στην πέτρα, χαμένα μυστικά, μέχρι να βρεις τον δρόμο για το γυρισμό»…

Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Η Ελλάδα μας ΕΙΝΑΙ η Μέταλ πρωτεύουσα της Ευρώπης. Γιατί υπάρχουν τέτοιες κυκλοφορίες. Γιατί βγαίνουν τέτοια άλμπουμ, που τιμούν τις ίδιες τις μπάντες, τους ίδιους τους συνθέτες και παίχτες και εμάς, τους ακροατές. Ο κυκλώνας από δω και πέρα θα λέγεται Νταρκλόνας και θα παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Το πιο μελωδικό πέρασμα που θα μπορούσατε να φανταστείτε.

Κώστας Κούλης

9/10