Dissimulator – Lower Form Resistance

Dissimulator – Lower Form Resistance

Τούτοι εδώ οι Καναδοί πατάνε σε δύο βάρκες, αλλά το κάνουν τόσο καλά, που αντί να βουλιάξουν, ταξιδεύουν και μάλιστα χωρίς να γείρουν το παραμικρό. Ντεμπούτο για τα παιδιά από το Montreal και η αρχική σεκάνς μας βρίσκει να ψαχνόμαστε. Το εναρκτήριο, “Neural Hack”, διαθέτει αυτό το κάτι που έχουμε συνηθίσει από μπάντες σαν τους Nile. Ξύλο τρελό στα τύμπανα, blast-beat και riff τεχνικάτα, που παίζουν λίγο με τις ισορροπίες μεταξύ κιθάρας και ακολουθίας των νοτών. Ξέρετε, λίγο πιο πίσω, λίγο πιο μπροστά. Ξαφνικά μπουκάρει ένα κιθαριστικό που μας πήγε κατευθείαν στους Anthrax του “Among  The Living”! «Μεγάλε, τι έγινε μόλις τώρα»; Το τέμπο κατεβαίνει, η φωνή είναι εντελώς Deathιάρα και “Violatioooooon”! Πολύ τεχνικό Death από τη μία, όμορφο old school Thrash από την άλλη; Περίπου έτσι…

Συνέχεια του ξυλοφορτώματος των τυμπάνων – πρέπει να αγαπάει πολύ τον δικό μας Γιώργο Κόλλια ο κύριος Philippe Boucher. Το τρίο, το οποίο ακούγεται σαν κουιντέτο τουλάχιστον, συναποτελούν οι κύριοι Claude Leduc (κιθάρα, φωνητικά), ο οποίος είναι υπεύθυνος και για τους στίχους και Antoine Daigneault στο μπάσο. Καταρτισμένοι, ψαγμένοι, εκτελεστικά άρτιοι και πολύ πωρωμένοι για την τέχνη τους. Η Γαλλόφωνη πλευρά είναι εξίσου καφρίτσα με την «αποκεί», τη «Δυτικιά»; Άνετα!

Το “Warped” λοιπόν συνεχίζει από κει που σταμάτησε το πρώτο τραγούδι του άλμπουμ. Αλλαγές στο μέτρο, αλλαγές στις ταχύτητες και κάπως έτσι ένα πεντάλεπτο κομμάτι νομίζεις ότι κρατά τρία χρόνια. Μπουκάρει τώρα το “Outer Phase”. Αργό, βασανιστικό, κλειστοφοβικό, με τα τύμπανα μόλις και μετά βίας να κρατιούνται να μην χτυπήσουν εννιακόσιες χιλιάδες φορές το ταμπούρο μέσα στα επόμενο τρία δευτερόλεπτα. Στα γαλλικά το κουπλέ, με τη φωνή να ακούγεται καθαρή και υποχθόνια, για να πάει μετά στα δικά της. Γρέζι, γκρόλια και ρυθμός σε 6/8, με τα πετάλια να δουλεύουν τρελές υπερωρίες. Μην νομίζετε, εννοείται ότι το μέτρο θα αλλάξει. Και πάρτε και κείνα τα «αγγελικά» φωνητικά! Ιδεάρα; Παρεμπιπτόντως, επτά λεπτά γεμάτα τόσες αλλαγές πάνε το μοτίβο σε κάτι σαν Progressive Death;

Η όμορφη τυμπανιστική εισαγωγή του “ Automoil & Robotoil” οδηγεί σε ένα θέμα που θα μπορούσε να είναι Ροκ, αν δεν παιζόταν εις τη νιοστή ταχύτητα και μετά… Ένα θεματικό αλά Voivod, με την κύρια φωνή να συνοδεύεται από μία αλλοιωμένη από εφέ δεύτερη φωνή. Στην κόντρα το ταμπούρο για λίγο, μετά ρυθμικό παίξιμο πάνω στο σόλο και γενικά οι Κανάκς είναι γεμάτοι ιδέες. Άφθονα riff από δω κι από κει και εκεί φαίνεται πραγματικά ο οίστρος μίας μπάντας που δισκογραφεί για πρώτη φορά. Δεν φοβάται να πετάξει πέντε χιλιάδες ιδέες σε ένα και μόνο κομμάτι. Έτσι γουστάρει, έτσι πράττει. Πάντως, το εφέ των αλλοιωμένων φωνητικών θα το προτιμούσα σε ένα τραγούδι μόνο και όχι σαν συνήθη πρακτική στον δίσκο. Ξετρελάθηκα όμως με τα «χορωδιακά» φωνητικά που ακολουθούν. Είπαμε, οι ιδέες είναι ΠΟΛΛΕΣ.

Το “Cybermorphism Mainframe” ξεκινά με κρυστάλλινες κιθάρες και ηλεκτρικό σόλο πάνω σ’ αυτές. Το σόλο είναι ξινό, είναι περίεργο, δεν υπακούει στις νόρμες, κάποιος θα τολμούσε να πει ότι φαλτσάρει. Είναι μη φιλικό στα αυτιά μας, είναι όμως περίεργη κατάσταση. Πού θα οδηγήσει τώρα αυτό εδώ; Ηλεκτρική εισβολή από όλα τα όργανα, με τα τύμπανα να οργιάζουν σε αργό τέμπο, με τις κιθάρες να σπέρνουν αυτό το Sabbathικό riff και στη συνέχεια να ξαμολιέται η κόλαση. Ξέσκισμα στα δέρματα, υψηλές ταχύτητες, μπλαστίδια ξανά και περιμένουμε τη φωνή. Μπήκε η καφρίλα και μιλάμε για πρώτης τάξεως συντριπτικό κάταγμα του σβέρκου μετά πολλαπλών νευροκαβαλικεμάτων και μάλλον πάμε να τσεκάρουμε αν έχουμε άυλη, μπας και πάρουμε τα φάρμακα πιο γρήγορα. Τα αργά σημεία πάλι είναι χαρακτηριστικά και μια καλή ευκαιρία να πάρουν ανάσες τα παιδιά που θα είναι στο pit, πριν αρχίσουν πάλι να ιδρώνουν ελέω τρελού κοπανήματος.

Οι Dissimulation περνάνε με το δεξί τις εισαγωγικές και δείχνουν ότι οι φρέσκιες μπάντες το κατέχουν με άνεση. Έχουν διαβάσει πολύ τα παιδιά, είναι πανέτοιμα και το συγκεκριμένο είδος τους πάει πολύ. Έχω την αίσθηση – μάλλον τη βεβαιότητα – ότι θα μπορούσαν να παίξουν τα πάντα, απλά διάλεξαν το συγκεκριμένο επειδή γουστάρουν πολύ. Μπράβο, μάγκες!

Κώστας Κούλης

9/10