EvilDead – Toxic Grace

EvilDead – Toxic Grace

Μπούκα με το “F.A.F.O.” και παρατηρούμε ότι το Thrash μοτίβο της μπάντας ζει και βασιλεύει. Γκάγκα στις κιθάρες, δίκασες και η ειρωνική/σαρκαστική/ημιάγρια φωνή του Phil Flores, που συμμαχεί με τις κιθάρες του Juan Garcia και του Albert Gonzales. Bay area και παίξιμο επιθετικό, καλό-γυαλισμένη παραγωγή και κάπως άνευρο όλο τούτο ή εγώ δεν; Επίσης, γιατί F.A.F.O. και όχι F.A.F.D.; Συνέχεια με το “Reverie”, το οποίο διαθέτει έναν Slayerικό εξωσκελετό και μπόλικο κοπάνημα, έχει όμως και ένα Prog θεματικό πάνω στο σόλο, που μας έστειλε αδιάβαστους. Ούτε να το μετρήσεις δεν μπορείς!

“Raising Fresh Hell” και το σχήμα γκαζώνει όπως έχει συνηθίσει, τριάντα φεύγα χρόνια πίσω. Θυμάμαι να διαβάζω στα περιοδικά για το “Annihilation Of Civilization”, για τη μουσική και το εξώφυλλο του δίσκου και τη σημασία του “B.O.H.I.C.A.”. Η δεύτερη επανένωση έχει δώσει καρπούς και αυτό το άλμπουμ, που κυκλοφόρησε στις 24 Μαΐου, είναι ο δεύτερος και πολλά υποσχόμενος. To “Stupid On Parade” τρέχει με χίλια, οι στίχοι είναι χαρακτηριστικοί της μπάντας και μιλούν για τη σύγχρονη δυστοπία, την προπαγάνδα, τη δικτατορία των Μ.Μ.Ε., το «ισχύον καθεστώς». Οι ρυθμοί ανεβοκατεβαίνουν, η δουλειά που έχει ρίξει ο Rob Alaniz στα τύμπανα είναι εντυπωσιακή και ο Flores, κατά διαστήματα, γίνεται Ice-T! Το κομμάτι αλλάζει και μέτρο κάνα λεπτό πριν το τέλος και αντιλαμβανόμαστε αμέσως ότι η μπάντα έχει πολύ καλές ιδέες και λειτουργεί έξω από το κουτί. Ακούστε και τα μπλαστίδια στον επίλογο. Ξυλίκι από τα λίγα.

Το “Subjugated Souls” ξεκινά με ένα riff που κολλάει επιτόπου στα αυτιά και τον εγκέφαλο. Στη συνέχεια έρχεται ένα αρρωστημένο riff και μπαίνει η φωνή, μαζί με τρεχάτες κιθάρες και μπασοτύμπανο. Κάποια στιγμή εισέρχεται «στον χώρο» μια κιθαριά αλά Sepultura… Τι έγινε μόλις τώρα; Ακολουθεί το “Bathe In Fire”, με καθαρά στην εισαγωγή και ηλεκτρικά tutti, για να ακολουθήσει μία μίξη τους, με τη φωνή να αφηγείται και σχεδόν να hip-hopάρει. Σκοτεινή χροιά και γκαριξιά στο ίδιο τετραγωνικό εκατοστό. Τα σόλο είναι… αυτά κι αν είναι αρρωστημένα. Πάμπολες νότες ανά λεπτό και… Τούτο δω θα ήθελα πολύ να το κάνουν video. O Dave Casey, ο οποίος έχει αναλάβει και τη μίξη, έχει καταφέρει να κρατήσει το 80’s συναίσθημα διάχυτο σε όλο το άλμπουμ, ενώ κάπου πήρε το μάτι μου και τον Bill Metoyer. Καλή ομάδα.

To “Poetic Omen” είναι mid tempo, είναι σκοτεινό, ελέω φωνής και ενορχήστρωσης και παραπέμπει στην ταυτότητα της μπάντας, με τις κιθάρες να προχωρούν σε πολύ όμορφες δισολίες. Όταν ανεβαίνουν οι ταχύτητες, όταν μπαίνουν τα σόλο, εκεί πλέον καταλαβαίνουμε ότι έχει να πέσει αρκετό ξύλο στις μπροστινές σειρές. “World Ov Rats” και πάρε όσο γκαγκαριστό θέλεις στις κιθάρες. Ένα θέμα που ακολουθείται από ένα άλλο και ξαφνικά μου ήλθε φλασιά για το πώς θα ήταν όλο αυτό με χαμηλό κούρδισμα. Instrumentalιά δύο λεπτών, που προετοιμάζει το έδαφος για τον επίλογο. “Fear Porn”. Ξύλο από την αρχή και γκάπα γκούπα. Put your mask on and obey! O Flores φτύνει τα φωνητικά με ταχύτητα και τραχύτητα και βάλει κατά εκείνων που καθορίζουν ζωές και πλάθουν συνειδήσεις.

Για τους νοσταλγούς της δεκαετίας του ’80 και του παλιού καλού Thrash, χωρίς στεροειδή, όπως είχε γράψει κάποιος αναγνώστης σε στήλη αναγνωστών, σε περιοδικό του χώρου παλιά, αυτή η κυκλοφορία προτείνεται. Να θυμηθείτε πώς ήταν τα πράγματα τότε, που άκουγες όλο τον δίσκο, που η λέξη “skip” θύμιζε μόνο το απορρυπαντικό, που έβλεπες τις συναυλίες με τα μάτια σου και όχι την οθόνη του κινητού. Επίσης, last but not least, που λένε και οι ξένοι. Εξωφυλλάρα από τον Dan Goldsworthy, ο οποίος λειτούργησε υποδειγματικά και “Dead on”, όπως είπε και η ίδια η μπάντα και σεβάστηκε απόλυτα τις δουλειές του Ed Repka. Δείτε και θα συμφωνήσετε μαζί μου. Thrash On!

Κώστας Κούλης

7/10