Fierce Justice – Fireborn

Fierce Justice – Fireborn

Έντεκα χρόνια στο κουρμπέτι οι Νορβηγοί Fierce Justice και το 2023 κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ. Η μπάντα είναι μεταλλική επηρεασμένη από την blues δεκαετία των ‘70s παντρεύοντας τον ήχο της και με την χρυσή δεκαετίας της metal.

Tο άλμπουμ ξεκινά ψαρωτικά με το “Call To Arms”. Ποιος κάνει narration δεν ξέρω και κακώς δεν αναγράφεται στο δελτίο τύπου αλλά η φωνή του σε καθηλώνει. Πρώτη μουσική γεύση από το άλμπουμ παίρνουμε με το “Doppelganger”.  Είναι γρήγορο αλλά και μελωδικό, κάτι ανάμεσα σε thrasίζουσα metallicική τονικότητα σε power melodic ατμόσφαιρα. Σας μπέρδεψα το ξέρω αλλά όταν οι επιρροές είναι πολλές και αλληλεπιδρούν δεν μπορείς απόλυτα να χαρακτηρίσεις έναν ρυθμό, μια μουσική, ένα τραγούδι.

Πιο επιθετικό έρχεται το “Spineless”, για να επιφέρει ισορροπία και ίσως να δώσει μια πιο σαφή εικόνα των μουσικών βημάτων της μπάντας. Ωραίο το riffάκιον, και τα drums που χτυπάνε με πάθος. Στο “Rage” η μουσική τεντώνει, θυμίζει συνέχεια του προηγούμενου αλλά πιο άμεσο, πιο aggressive. Πολύ καλά στημένη η φωνή του David Castillo, νομίζω ότι αντί να την αφήσει να ανοιχθεί την κλειδώνει σε ένα ύφος και μόνο. Κρίμα γιατί νομίζω ότι έχει πολύ καλή εμβέλεια και ίσως να μπορεί να την τραβήξει πιο ψηλά όταν χρειάζεται. Πιο light, μπαλαντοειδούς μορφής έρχεται το “Awakened”. Θυμίζει κλασσικές μπαλάντες και έχει μια πιο οικεία ομορφιά. Εδώ η φωνή είναι ότι ήθελα να ακούσω, βγάζει συναίσθημα, εικόνες παρόλο που σε κάποια μέρη του τραγουδιού χρειάζεται να γίνει πιο επιθετική.

Με κρωξίματα ξεκινά το “Ancestral” και η συνέχεια δίνεται μέσα από riffs επικού μεταλλικού χρώματος. Τα drums αλυχτάνε, το μπάσο στέκει σταθερό δίνοντας μια τρίτη διάσταση στο όλο εγχείρημα. Ωραίο ξεκίνημα και για το “End Of Time”. Έχει δυναμισμό και όραμα. Με το άλμπουμ τους οι Νορβηγοί μιλούν για την ενότητα και την απελευθέρωση από τον καταπιεστικό ζυγό μιας κοινωνίας που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα της. Μιλά για την ανάγκη να αναγεννηθούμε, να σταματήσουμε να είμαστε πιόνια και να φτιάξουμε εμείς την μοίρα μας.

Λάτρεψα το “Ashes Of Desolation”, έχει μια πιο thrash metal έφεση και μια απόλυτα καθοριστική αξία σε σχέση με τα προηγούμενα δένοντας τους ρυθμούς μεταξύ τους με μια rock κορδέλα. Σε πιο hard rock mood με thrash πινελιές βρίσκουμε την μπάντα στο “No Apologies”. Τους πάει πολύ αυτό το στυλ. Κουμπώνει πολύ εύστοχα στην μουσική ανάπτυξη του τραγουδιού. Δέκατη στάση στο άλμπουμ το “Ride To Hell”. Σίγουρα είναι το πιο πιασάρικο της μπάντας. Έχει τόσα πολλά μουσικά ψήγματα και μια χορευτική διάθεση που κάνει το σώμα σου να μπαίνει αμέσως στον ρυθμό. Πάμε για hard rock τσαχπινιές στο “Bad Lucy”. Πολυεπίπεδο το άλμπουμ, με ευχαριστεί που δεν έχει ένα ύφος αλλά ανοίγεται σε όλα. Θα μπορούσε να είναι μια 80s μπαλάντα, θα μπορούσε να είχε γραφτεί τότε, έχει μια κλασική χρυσή οντότητα το “Defiance”. Παραδοσιακή αλλά και φρέσκια. Μου άρεσε πολύ αυτή η τροπή, δεν θα το αρνηθώ. Ένα δυναμικό τελείωμα σε μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά είναι το “The Will To Act”. Το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ αφήνει όμορφες εντυπώσεις και την ανάγκη να το ακούσεις άλλη μια φορά.

Σας το προτείνουμε!

Μαίρη Ζαρακοβίτη

8/10