Riot V – Mean Streets

Riot V – Mean Streets

Καλώς τους! It’s been too long, we’ve missed you, που λέει και ΤΟ τραγούδι. Έξι χρόνια δεν τα λες και λίγα. Και η εισαγωγή του ολοκαίνουργιου άλμπουμ των Αμερικανών φροντίζει να βάλει τα πράγματα στη σωστή σειρά. “Hail To The Warriors” και μετά το ακουστικό σημείο, πάρε Μέταλ, αγαπητέ μου, για να ‘χεις! Μελωδία όσον δεν παίρνει, φωνητικά μελωδικά και πρίμα, κιθάρες που σπέρνουν στα σόλο και τα ρυθμικά, που έχουν κουφέτο δισολίες, rhythm section που δεν μασεί και εκείνες οι πανέξυπνες δίκασες… Σας είπα ότι βρισκόμαστε μόλις στο πρώτο τραγούδι; Όσοι ακούτε, σίγουρα θα έχετε προσέξει τα tutti. H μπάντα είναι γεμάτη ιδέες και είναι όλες τους μελωδικότατες.

Το αυτό ισχύει για το “Feel The Fire”, το οποίο ακολουθεί. Mid tempo, έντονα ρυθμικό, με φωνητικά οπαδικά και ομαδικά στο ρεφρέν, τούτο εδώ είναι πλασμένο για LiVE ομορφιές με το κοινό. “Feel the fire burning deep inside” και αφεθείτε στα σόλο που έρχονται για να σας κάνουν να χτυπηθείτε με την άνεσή σας. “Love Beyond The Grave” το επόμενο και τα χτυπήματα στο ταμπούρο οριοθετούν μία ακόμα ερωτική σχέση της μπάντας με τη μελωδία. Ναι, όπως το γράφω. Ακόμα και κρουστά είναι μελωδικά. Η φωνή ανεβαίνει ψηλά, τα δεύτερα φωνητικά δένουν όπως πρέπει και η παραγωγή… Έπρεπε να το πούμε από την αρχή ότι πρόκειται για μία πεντακάθαρη, σχεδόν κλινική παραγωγή, που αναδεικνύει όλα τα όργανα και όλη τη λάμψη τους.

Το “High Noon” είναι αυτό που θέλεις, αυτό που θέλω, αυτό που θέλουμε όλοι μας. Μια σφαιράτη κομματάρα, ένα ομορφάκι τριών και κάτι λεπτών, που σπάει το φράγμα του ήχου, που είναι απίστευτα μελωδικό, που δείχνει πόσο φωνάρα είναι αυτός ο Todd Michael Hall, που μοστράρει πόσο μουσικάρες είναι όλοι τους. Ό,τι πρέπει για φασαρία και moshpit. Και το σόλο… φρενήρες, για να μην πω καμιά πιο βαριά λέξη. Δισολίες ξανά, tutti ξανά, υψηλή τεχνική και ξανά μανά δισολίες. Πονάει το δοντάκι; Καλά κάνει!

“Before This Time” και ήταν καιρός να ακούσουμε ένα επικολυρικό, καλπάζον, σε ρυθμό 6/8 και με τη σφραγίδα της μπαντάρας. Τούτο εδώ θα μπορούσε να βρίσκεται και σε μιούζικαλ και δεν αστειεύομαι καθόλου. Είναι τέτοια η δομή και τόσο εύληπτη και φιλική στο αυτί η μελωδία, που πραγματικά αναρωτιέσαι αν έχουν δέντρα που να παράγουν τέτοια τραγούδια, εκεί στην αυλή τους. “Our voice is calling” λοιπόν και μόλις έπεσα πάνω σε ένα tutti που είναι για γερούς λύτες. Τι παίχτες είναι δαύτοι, ρε φίλε! Το “Higher”, που έπεται, είναι ψαρωτικό στην αρχή του και ο αργός ρυθμός το κάνει ακόμα πιο επιβλητικό. Απίστευτες θεματάρες στις κιθάρες, σχεδόν κλασσικίζουσες. Και μετά; Riffάρα, οι ταχύτητες ανεβαίνουν επικίνδυνα, οι δίκασες αναλαμβάνουν να οδηγήσουν και… Φωνή, παρακαλώ; “I’m staring into the future” και “Wide eyes, looking…. Foolish choices”… Τραγούδαρος – δικό μου το κείμενο, ό,τι λέξεις θέλω βάζω, φωτιά βάνω και το καίω άμα λάχει – από τους λίγους και τρανή απόδειξη ότι οι Γιάνκδηδες δεν χαμπαριάζουν τίποτα όταν πρόκειται για να δώσουν ακόμα ένα σπουδαίο κομμάτι στο κοινό.

Το ομώνυμο ξεκινάει με ένα – ακόμα – εντυπωσιακό tutti και πλακώνεται σε ένα εξιογδοϊκό επικογεννές θέμα, πασπαλισμένο με δεύτερα φωνητικά που οδηγούν σε ένα ευγενές ρεφρέν. “Mean streets, take me to my home”! Και η καλπάζουσα υφή παραμένει πλούσια. Όπως και τα σόλο, όπως και οι παύσεις στη συνέχεια. Το “Open Road” πάλι είναι οδηγός στην πόζα της Μέταλ κίνησης που οφείλει να έχει μία τέτοια κομματάρα. Οι Riot το λένε. “Nothing will stay the same”. To ρεφρέν είναι εξίσου μελωδικό και ποζαριστό και θέλω να φωνάξω «Όλα τα Μέταλλα στην πίστα, το κέρατό μου μέσα»! Θα γίνει και κλιπ αυτό εδώ, ναι; Α, μην μου χαλάτε τη διάθεση!

Το ”Mortal Eyes” μπουκάρει με μπάσο-κάγκελο και κιθάρες που βγάζουν φλόγες. Η φωνή ορίζει και προστάζει όπως θέλει, ανεβαίνοντας για πλάκα σε υψηλές συχνότητες. “Do or die” βροντοφωνάζει το ρεφρέν. Και δώστου ξύλο στο ταμπούρο και όχι μόνο. Το “Lost Dreams” ξεκινάει με δαιμονισμένο riff και σκασίματα, μπάσιμο των οργάνων και γρήγορο τέμπο. Οι κιθάρες ελίσσονται όπως θέλουν, παίζουν με διάφορα θέματα, «καταφεύγουν» σε tutti και η θεματολογία τους είναι πραγματική σπουδή στη μελωδία. Όσο για το ρεφρέν… δέκα με τόνο!

“Lean Into It” και πάρε μια βαρυμεταλλιά, με γκρουβάτο εξωσκελετό και… Ναι… Διαγράψτε την προηγούμενη πρόταση, σας έχω καλύτερη. Κλωτσομπουνίδι άλφα ποιότητας και… Διαγράψτε και αυτή την πρόταση. Πάμε να κοπανηθούμε, χωρίς άλλες λέξεις. Αυτό εδώ είναι πεσκέσι από τη δεκαετία του ’80 και μάλιστα τα τέλη της. Επίλογος με το “No More”, το οποίο τρέχει με διακόσια, είναι τυπικό Riot ανθεμάκι και θέλει να τρέξουμε όλο το εσωτερικό του venue σε κάτω από δέκα δεύτερα. Επικό σε όλα του, ιδανικό για LiVE και ο καλύτερος τρόπος να κλείσεις ένα άλμπουμ, το οποίο μου βούλωσε το στόμα. Δεν ψάχνω για το καλύτερο της χρονιάς, παρά το γεγονός ότι οι Σάξονες μου έχουν πάρει τα σώβρακα με αυτό που έβγαλαν. Riot for presidents, over and out!

Κώστας Κούλης

9/10