Voidchaser – Odyssey

Voidchaser – Odyssey

Οι Καναδό-Σουηδοί υπάρχουν από το 2023. Καινούργιοι, ολοκαίνουργιοι στην πιάτσα, έκατσαν και έφτιαξαν ένα ΕΡ τριών κομματιών, κοτσάρισαν και μία διαστημό-δυστοπική εισαγωγή και… ήδη ξεκινήσαμε με το “Tyrant”, σε καλπάζοντα ρυθμό 6/8 και μοτίβο που παραπέμπει σε μπάντες του παρελθόντος, αλλά και πιο σύγχρονες. Η παραγωγή έχει ένα τσικ δεκαετίας ’80 και παρατηρώ ότι brutal φωνητικά εναλλάσσονται με καθαρά, ενώ η μπάντα υπογράφει ως Progressive Death. Προφανώς τα φωνητικά οριοθετούν το δεύτερο σκέλος της υπογραφής, ενώ, μεταξύ μας, αν έλειπαν τελείως, δεν θα μας ενοχλούσαν καθόλου. Το τραγούδι κινείται μεταξύ δεύτερης γενιάς Queensryche και Amaranthe, με όλες τις ενδιάμεσες μπάντες να λειτουργούν ως σημεία αναφοράς.

Το επόμενο, το εννιάλεπτο “Far Away” ξεκινά με ένα πανέμορφο θέμα, το οποίο τσαλακώνουν τα ρυθμικά, τα οποία πρέπει σίγουρα να ξανακούσεις, για να καταλάβεις τι παίζουν και τι θέλουν να πουν με αυτή τη σχεδόν αντίστιξη σε σχέση με τη μελωδία. Αμέσως μετά το θέμα «στρώνει» με ένα ακόμα εντυπωσιακό riff και το μπάσο να καγκελώνει και να κλειδώνουν πάνω του τα τύμπανα. Ουρλιαχτά από τη φωνή και Death προφορικός οχετός, που κάνει το τραγούδι να ακούγεται ακόμα πιο επιθετικό. Στο καπάκι ένας Prog ημί-δαίδαλος και κατόπιν power chord και η καθαρή πλευρά της φωνής οδηγεί σταθερά. Όλα ισχυρά στο ταμπούρο και ακούμε σχεδόν ένα φουτουριστικό ρεφρέν. Και ξανά τα κεφάλια ελέω ενός Prog ξυλοφορτώματος. Α, εδώ υπάρχει πολύς χώρος για moshing και headbanging. Εδώ διασταυρώνονται οι OSI με τους Fates Warning, με κάτι από Pain Of Salvation και ακόμα-ακόμα τους αγαπημένους πολλών τρελαμένων Progressive-άδων, τους ίδιους τους The Mars Volta. Και ακούστε μία το σόλο της κιθάρας. Ψαρωτικό τουλάχιστον.

To τραγούδι αυτό προτείνουμε να το ακούσετε πολλές φορές. Έχει τόσα πράγματα μέσα του, έχει τόσες ιδέες και εφαρμογές, που με μία ακρόαση δεν μπορείς να βγάλεις πολλά. Έχεις ξεχάσει τα δύο τρίτα και λίγα λέω. Η μπάντα δίνει μέχρι και μία συμφωνική/κινηματογραφική όψη στο εν λόγω, προσθέτοντας ό,τι της κάνει κέφι και ό,τι θεωρεί ότι αρμόζει στο παρόν κλίμα. Σίγουρα το highlight του ΕΡ.

Επίλογος με το επίσης διαστημικό “Crusader”, με τις mid tempo ομορφιές του και τα tutti που το κάνουν ακόμα πιο ερωτεύσιμο. Riff σε οκτώ χρόνους, με το συγκρότημα να έχει κάνει την τρομερή μόντα και να το παίζει με τέτοιο τρόπο, που να νομίζεις ότι πρόκειται για μονό χρόνο. Η φωνή είναι απίστευτα λυρική, έχει τη χροιά που κολλάει τέλεια και η μπρουτάλ αποτύπωση κολλάει ταμάμ με τις αρμονίες στο background. Τώρα, είναι ιδέα μου ή η φωνή παίζει ακόμα και με το Nu Metal; Καθόλου ιδέα μου, έτσι κινείται το όλο θέμα. Prog κάργα και ακούστε ξανά το μπάσο πώς κουμπώνει και πώς κάνει το όλο σκηνικό ιδανικό για ξύλο στις μπροστινές – και όχι μόνο – σειρές.

Φίλε, μακάρι να ακούω τέτοιες δουλειές κάθε μέρα! Μακάρι να μου έρχονται μπάντες που θέλουν κάτι να πουν, που το λένε και που είναι περήφανες γι’ αυτό. Θέλω οπωσδήποτε να επιστρέψουν αυτοί οι τυπάδες με full length, θέλω να συνεχίσουν όπως άρχισαν, θέλω να μου καταστρέψουν τα αυτιά χωρίς να το πολυσκεφτούν. Ντεμπούτο που αξίζει της προσοχής σας.

Κώστας Κούλης

7/10